Η Ελλάδα που αγαπώ

της Τζίνας Δαβιλά.

Η Ελλάδα που αγαπώ, θέλω να προβάλλω, που θαυμάζω και είναι η παρηγοριά, δεν ζει με τυμπανοκρουσίες. Έχει το όνομα και την εικόνα της Κατερίνας. Δουλεύει τώρα σε μεγάλο Ξενοδοχείο της Ρόδου. Στο μπαρ.

Διήμερο καρδιολογικό συνέδριο. Στην σκεπαστή αίθουσα της πισίνας οι σύνεδροι δειπνούν με ήχους ελληνικούς. Δεν είναι βραδιά για τουρίστες. Είναι βραδιά για Έλληνες επιστήμονες. Η αγαπημένη μου θέση είναι στο μπαρ για να είμαι και εδώ και εκεί, ίσως για να μην ανήκω πουθενά, ίσως για να μπορώ να μιλώ με όλους και να παρατηρώ τα πάντα. Κολλάω στην απάντηση της Κατερίνας σε κάποιο από τα γκαρσόνια.: «Φυσικά!» Την κοιτώ προσεκτικά. Σαν να διάβασε την σκέψη μου, απαντά στον αέρα. «Ο εργοδότης μου στην Αθήνα έλεγε : copy σε τούτα τα δύο: ‘φφφυσικά’ και ‘γγγειά σας’».

Η Κατερίνα είναι αγωνίστρια, είναι καλό παιδί, αγαπάει την δουλειά της και τους ανθρώπους. Την βλέπω δεύτερη φορά. Δεν χρειάζεται να επιβεβαιώσει κάποιος τους χαρακτηρισμούς μου. Ο άνθρωπος στα μάτια φαίνεται. Ή μάλλον στο βλέμμα. Ήρθε στην Ρόδο τον περασμένο Οκτώβρη.

Γρήγορη στην δουλειά της, αποτελεσματική, σοβαρή, γελαστή και απολύτως ευγενική. Οι σύνεδροι άφησαν το δείπνο και ήρθαν στο μπαρ για να παρακολουθήσουν τον αγώνα Ελλάδα-Ρωσία. Στο πρώτο γκολ ξέχασαν ιδιότητες και έγιναν παιδιά. Χειροκροτήματα, φωνές, γέλια, αγκαλιές. «Ο έλληνας τελικά ό,τι προβλήματα και να’χει, με τη γυναίκα και το ποδόσφαιρο τα ξεχνά όλα. Μ’ αρέσει που τους βλέπω έτσι», μου λέει γελαστή. Εμένα πάλι μου αρέσει η Κατερίνα. Μου υπενθυμίζει την ύπαρξη μιας άλλης Ελλάδας που πάει κόντρα στην τεμπελιά, τον ψευτοσυνδικαλισμό, την ευθυνοφοβία και την μουρμούρα. Μου αρέσει η Ελλάδα που δεν ζει σαν άδειο βαρέλι κάνοντας θόρυβο, αλλά σιωπώντας φωνάζει για την αξιοπρέπεια που κανείς δεν μπορεί να της κλέψει, αν η ίδια δεν το επιτρέψει παραδίνοντάς την, είτε γλείφοντας, είτε ικετεύοντας, είτε εκχωρώντας.

Η Ελλάδα έχει μέλλον. (Ανοίγω παρένθεση: όχι γιατί έχει ικανούς πολιτικούς, είναι πιο ανάξιοι και τεμπέληδες και από τον φουκαρά τον Καραγκιόζη που έτρωγε ξύλο και έμπαινε στην θέση του. Ο Καραγκιόζης τουλάχιστον ήξερε τι παίζεται πίσω από την πλάτη του και δεν τα ‘‘έπαιρνε’’ κάτω από το τραπέζι για να σκάσει ή να ξεπουλήσει την φαμίλια του. Οι πολιτικοί μας το κάνουν. Κλείνω παρένθεση). Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τον εαυτό τους, μην βλέποντάς τον εγωκεντρικά και γνωρίζοντας ότι τα πάντα στηρίζονται στην συνεργασία και στην ομαδικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πρωτίστως οι άνθρωποι της πιάτσας. Όχι των πανεπιστημιακών εδράνων, ούτε και των συνεδρίων. Είναι οι άνθρωποι που – το’χω ξαναγράψει - έχουν κάνει μια βόλτα στις πουτάνες της Συγγρού, στα μπουρδέλα του Μεταξουργείου, στη λαχαναγορά και στις πιάτσες των λιμανιών. Με τους όποιους κινδύνους. Εκεί στην πιάτσα είναι η ζωή, που ο πόνος και ο μόχθος του ανθρώπου δεν χωράει φτιασιδώματα, εξωραϊσμούς και υποκρισίες. Είσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και την ψυχούλα σου. Και την αλήθεια σου. Μόνο. Και κάποιες φορές δίχως δικούς και φίλους.


ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Πηγη protagon.gr