Εμείς, τα παιδιά της Μυκόνου, θα πάμε τον τρόπο μπροστά;

                        Γράφει: Γιώργος Φιλίππου

Εμείς. Εμείς φίλες και φίλοι -λένε- πως είμαστε το μέλλον, το αύριο. «Τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα», που λέει και το τραγούδι.

Και εγώ συμφωνώ απόλυτα. Εντάξει ‘παιδιά του Πολυτεχνείου’, δεχόμαστε την πρόκληση (που δεν έγινε ποτέ πρόσκληση) και αναλαμβάνουμε τις ιστορικές μας ευθύνες.

Εμείς, λοιπόν, θα ανασυντάξουμε τη χώρα, εμείς θα οδηγήσουμε την Ελλάδα στην πραγματική Ευρώπη των Ιδεών και του Πολιτισμού. Εκεί που ταιριάζουμε μιας και είναι δημιούργημα των προγόνων μας.

Όλα εμείς. Εμείς και πάλι εμείς. Μια απορία έχω μοναχά και μετά επιβιβάζομαι στο τρένο της ανάπτυξης και της προόδου. Πώς;

Εμείς τα παιδιά της Μυκόνου θα πάμε τον τόπο μπροστά; Δεν γίνονται -αγαπητοί 50ρηδες- αυτά τα πράγματα. Με άλλο τρόπο μας μεγαλώσατε, πώς τολμάτε τώρα να μας αλλάζετε τη ζωή;

Την τελευταία δεκαετία, αξιολάτρευτοι γονείς, δεν μας σπουδάζατε για να δουλεύουμε και να παράγουμε. Το πολύτιμο βιογραφικό είχατε στο μυαλό σας και μια εταιρία- οποιαδήποτε εταιρία (εννοείται και δημόσιο) αρκεί να δίνει 1000 και πάνω. Τώρα, όμως, οι εποχές άλλαξαν. Μα πόσο γρήγορα άλλαξαν;

Και χρειαζόμαστε όπλα. Όπλα που δεν μας εφοδιάσατε…

Μας αφήνατε στα ΤΕΙ χρόνια, πολλά χρόνια. Και όταν κάποιος άλλος γονιός σας έλεγε ότι αυτό δεν είναι σωστό, εσείς υποστηρίζατε τον κανακάρη, μιας και ήταν ο μονάκριβος.

Και, όμως, δεν είχατε πρόβλημα με τα ιδιαίτερα, με τα πολλά και ακριβά ιδιαίτερα. Δεν σας ένοιαζε γιατί τότε τα βγάζατε. Το αποτέλεσμα όμως; Ούτε αυτό… «Και η μηχανολογία Πάτρας καλή είναι, αρκεί που κάπου μπήκε το παιδί» λέγατε.

Και μπήκε το παιδί και καλά έκανε, αλλά ο μονάκριβος όσο ήταν φοιτητής τι έκανε; Με τι ασχολιόταν; Αναρωτηθήκατε ποτέ; Τον ρωτήσατε ποτέ τι μαθήματα κάνει; Και δεν σας έκανε καθόλου εντύπωση που δεν πήγε μια φορά σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων, έστω για να δει ‘ρε αδερφάκι μου’ πώς θα είναι στο μέλλον η δουλειά του;

Τίποτα, αλλά εμείς θα γίνουμε αυτοί που θα φτιάχνουμε αμάξια στο μέλλον…

Μακάρι, όμως, να ήταν μόνο αυτός. Ήταν και αυτή. Ναι, γι αυτήν, λέω, που πέρασε παιδαγωγικό και έγινε το καμάρι της οικογένειας. Ούτε αυτήν είδατε να δίνει συμβουλές σε μια νέα μητέρα, από τα τόσα που την μαθαίνουν στα πανεπιστημιακά έδρανα. Ούτε παραξενευτήκατε ποτέ που δεν πήγε να κρατήσει εθελοντικά το 5χρονο γιο του γείτονα.

Σας άρεσε, όμως, να ντύνεται σαν γυναίκα και να πηγαίνει στα μπουζούκια.

Ξέχασα, ήταν και αυτός, ο επίδοξος λογιστής που πέρασε εύκολα, Τι και αν είχε θείο λογιστή και δεν πήγε ποτέ από το γραφείο του, δεν σας ένοιαξε καθόλου όμως. Το παραβλέψατε και αυτό σοφοί γονείς…

Α! Ναι! Και ο εκκολαπτόμενος ιστορικός, έτυχε μια φορά να τον ρωτήσουν κάτι και δεν ήξερε, γέμισες έρμε πατέρα τον εαυτό σου με ψευδαισθήσεις και είπες από μέσα σου: «δεν θα το θυμάται!».

Και να ήταν μόνο αυτοί. Και άλλοι και πολλοί άλλοι. Σχεδόν όλοι μας. Τώρα πατέρα γιατί ζητάς; Γιατί ελπίζεις; Γιατί πιστεύεις ότι τώρα θα σε βγάλω από τη δύσκολη θέση και θα βρω δουλειά;

Μήπως με προετοίμασες για κάτι τέτοιο;

Συγνώμη μητέρα, αλλά δεν είναι δικαιολογία ότι έκανες τα πάντα για μένα. Απόδειξη; Σκέφτομαι να μεταναστεύσω, άρα δεν έκανες τίποτα.

Και τώρα, περήφανοι μεροκαματιάρηδες γονείς πιστεύετε ότι «εμείς» μπορούμε;

*Ο Γιώργος Φιλίππου έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
Πηγη aixmi.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Στον βούρκο χωρίς αναπνευστήρα

«Ο βασιλιάς είναι γυμνός» -εντός και εκτός της χώρας. Θα επιβιώσει των εκλογών του 2020 ο Μητσοτάκης;

Παφίλης στη Βουλή: «Ο Λασκαρίδης σας *** πατόκορφα» (βίντεο)