Γυάλινο παιδί, σε γυάλινη χώρα

Άνθρωπος. Μελαχρινό αγόρι 15 ετών. Ήδη το μυαλό σας δημιούργησε την εικόνα κάποιου αγοριού. Ελάτε τώρα να αναδομήσουμε αυτό που δημιουργήσατε. Κάντε το ύψος του 0,80, αφαιρέστε λαιμό, πετάξτε το μισό κεφάλι, το προς τα πίσω… Πώς να σας το πω; Σαν να μην έχει στρογγυλάδα, αλλά να 'ναι ίσια κομμένο. Αχρηστεύστε τελείως το ένα χέρι, κάντε το και προς τα πίσω από το σώμα. Σπάστε τα δυο πόδια και σαν να 'ναι από πλαστελίνη γύρτε τα, με τις πατούσες προς τα μέσα, η μια να κοιτάζει την άλλη και η άλλη τον ουρανό. Τα πόδια να 'ναι σαν από βρέφος αλλά να έχουν τρίχες, πολλές τρίχες, κατάμαυρες, ενήλικα. Αφαιρέστε, μάλλον κάντε τα δόντια τοσοδούλια σαν κίτρινα ρυζάκια, βγάλτε έξω το σαγόνι, μπερδέψτε την άρθρωση, αλλάξτε, αλλάξτε. Βγάλτε ακόμα και ένα κόκαλο έξω από το σώμα σ΄ ένα τσεπάκι στο στήθος. Μη ρωτάτε "γιατί;". Γιατί έτσι. Και σ΄ όλο αυτό το τερατώδες, το απροσδιόριστο, βάλτε δυο μάτια. Δυο μάτια πανέξυπνα, κάρβουνα. Σας έχω μπερδέψει; Σας έχω αναστατώσει; Σας φρίκαρα; Μπορεί και να δραπετεύσατε από το σημερινό κείμενο της Βιτάλη που σας ανακάτεψε.

Τα ίδια συναισθήματα πέρασε και η μάνα του Παύλου και το 'σκασε πριν από 15 χρόνια που τον γέννησε. Δεν μπορεί να ήταν δικό της αυτό το… άντε, τερατάκι. Λογικά «θα 'πρεπε» κάποιο χέρι, κάποιου δίκαιου Θεού, να επέμβει. Να τον πάρει κοντά του. Πόσα χρόνια να ζήσει; Λες να δραπέτευσε και ο Θεός ο ίδιος από ευθύνες; Ο Παύλος. 15 ετών. Το γυάλινο παιδί στο ΠΙΚΠΑ Βούλας. Γυάλινος καθότι εύθραυστος. Μια αρρώστια σπάνια. Παντελής έλλειψη ασβεστίου. Τα κόκαλά του σαν από γυαλί. Σπάνε. Γι΄ αυτό θα έπρεπε να περάσει όλη του τη ζωή ξαπλωμένος. Να μην μετακινείται. Ο γυάλινος άνθρωπος. Ποιος να βρει τόσο κουράγιο να το διαθέσει στην ανατροφή του; Εδώ τη στερούν γονείς από υγιέστατα παιδιά, όχι από τέρατα. Ο Παύλος. Κι ωστόσο βρήκε στη ζωή του φύλακες-αγγέλους να παίξουν σε σκυταλοδρομία αγάπης. Γαμώτο… Κοίτα που το λες και τυχερό παιδί!

Αρχικά μια θετή μάνα που του έδωσε αφοσίωση στο ΠΙΚΠΑ Πεντέλης και δεν του τη στέρησε ποτέ και στη συνέχεια ένα ζευγάρι, ο Παντελής και η Πέπη, που του αφοσιώθηκαν μετά από μια επίσκεψη στο ΠΙΚΠΑ Βούλας γιατί «έλαμπαν τα μάτια του» (άκου, πού κοντοστάθηκαν πάνω του!). Στο ΠΙΚΠΑ Βούλας ήμουν προχθές. Κι ήταν μια μέρα μαγική και μια θάλασσα απλώνονταν ασήμι και παρακολούθησα μια ιστορία σκυταλοδρομίας ιδιωτών που νοιάζονται να προσφέρουν… Στα χρόνια της απόλυτης ξηρασίας. Τα εγκαίνια μιας καταπληκτικής παιδικής χαράς, δωρεά της εταιρείας μπισκότων Παπαδοπούλου, που για τον σκοπό αυτό είχε διοργανώσει ένα πάρτι που θα το θυμούνται μέρες και μέρες τα παιδιά και την αμέσως επόμενη μέρα την προσφορά της εταιρείας frozen yogurt YooMoo που θα διέθετε τις εισπράξεις όλων των καταστημάτων της, του Σαββάτου, για την αγορά τροφίμων. Ήταν μια μέρα που ο ουρανός μοίραζε υποσχέσεις αισιοδοξίας σε κείνη την πολιτεία εγκατάλειψης. «Η κρίση αυτή με τσάκισε κανονικά. Έχασα τη δύναμή μου», είπε η διευθύντρια του ιδρύματος. Δυο κουβέντες είπε όλες κι όλες και όλοι καταλάβαμε. Πάντα οι άνθρωποι που προσφέρουν πολλά μιλάνε λίγο. Μουσική λοιπόν, χαρές, τα παιδιά να χορεύουν με τον δικό τους τρόπο της απόλυτης παράδοσης στον ήχο… Τα ζήλεψα! Έτσι καθώς γίνονταν ήχος χωρίς να επεμβαίνει η λογική. Τα παιδιά-ήχος.

Και παρατηρούσα περιπτώσεις ασθενειών που έμοιαζαν να «κουμαντάρονται». Ευγνωμονούσες ότι υπάρχουν δοσμένοι στο πλευρό τους. Έδινες και υπόσχεση ότι θα κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για τον δικό τους σκοπό. Για μερικά παιδιά δε, προβληματιζόσουν αν έχουν κάποιο πρόβλημα ή όχι. Άμαθη! Δεν είχα ακόμα αντιληφθεί πόσες περιπτώσεις παιδιών βρίσκονταν σε κρεβάτια δωματίων γιατί δεν θα μπορούσαν να παρευρίσκονται σε εξωτερικούς χώρους… Άμαθη! Θα μάθαινα στη συνέχεια. Θα έβλεπα. Δωμάτια πεντακάθαρα που ωστόσο στα κρεβάτια τους χάνεται η μέρα, η ώρα, ο χρόνος. Άνθρωποι ή ζωάκια. Κάτι απροσδιόριστο. Μάτια που βυθίζονται στο κενό τους; Ναι, στο κενό! Λέω για να ημερώσω την ψυχή μου. "Όχι, δεν καταλαβαίνουν!", ξεπετάω βιαστικά. Κι αν; ΚΙ ΑΝ; Αυτό το "κι αν;" σε διαλύει. Πολλά σε διαλύουν. Το χέρι που βγαίνει μέσα από το κάγκελο για να σε πιάσει και συ φοβάσαι. Και ντρέπεσαι που φοβάσαι. Αμήχανος… Μα, δεν είναι περίεργο ζώο, είναι άνθρωπος. Δώσε το χέρι σου, στο ζητάει. Εσύ είσαι περίεργο ζώο. Εσύ, Ρέα, μπορεί να είσαι σε κλουβί. Δώσε το χέρι σου. Χαϊδευτείτε! Σπάσε χαμόγελο σε εκείνο το «σ΄ αγαπάω» των παιδιών που το πετάνε σαν πετονιά να ψαρέψουν κάτι από αγάπη. Κάτι από ζεστασιά στη Σιβηρία τους. Πόσο κουράγιο διαθέτουν οι άνθρωποι που χαρίζουν δυνάμεις σε όλα αυτά τα ιδρύματα! Τι ήρωες! Σε ποια τσέπη ψυχής κρύβουν στοκ δύναμης για να έχουν και για τη δική τους ζωή, για τα δικά τους παιδιά, για να χαϊδέψουν άντρα; Σχολάνε ποτέ από τη δουλειά τους;

Κοιτούσα τον Παύλο. Το «γυάλινο» παιδί. Τον κρατούσε μια νοσηλεύτρια του ΠΙΚΠΑ στην αγκαλιά της. Του μιλούσε, γελούσε, του ψιθύριζε λόγια λες και ήταν το ωραιότερο παιδί στον κόσμο… Πώς λένε οι μάνες «το καμάρι μου!»; Πήγα κοντά. Ο Παύλος μεμιάς σφίχτηκε στην αγκαλιά της. «Δεν θέλω να φοβάσαι. Είμαι εγώ κοντά σου. Μη φοβάσαι, Παυλάκο μου», του είπε και κείνος… Όπως σας το λέω… Έβγαλε τη γλωσσίτσα του. Το μόνο όργανο που διέθετε ατόφιο. Και την έγλυφε στο λακουβάκι του λαιμού της. Σαν σκυλάκι. Την έγλειφε. Και κείνη γελούσε και έλεγε «Βρε, Παύλο! Δεν σου έχω πει να μη γλείφεις; Κοίτα, κοίτα, ποιος έρχεται; Ο Παντελής» και ο Παύλος αμέσως είπε «γελάω, γελάω». Ούτε που φαντάζεστε πόσο συχνά λέει «γελάω». Και ήρθε ο Παντελής με μάτια πατέρα που νοιάζεται… (Δεν έχω δει στη ζωή μου τέτοιο βλέμμα, σας ορκίζομαι) και του είπε «Παυλάκο μου! Σου έφερα το χυμό σου». Κάθε μέρα ο Παντελής και η γυναίκα του Πέπη, εθελοντές αγάπης, περνάνε από τον Παύλο. Ο Παντελής του έχει τάξει ότι πάντα θα του φέρνει έναν χυμό. Πλέον άρχισαν να τον παίρνουν και στο σπίτι τους. Πριν δυο εβδομάδες τον πήρε και αγκαλιά. «Ο Παύλος μπορεί να σπάσει, είναι εύθραυστος. Αλλά σκεφτήκαμε ότι πρέπει να νιώσει κι αυτός την έννοια της ΑΓΚΑΛΙΑΣ. Και με τη βοήθεια του προσωπικού ο Παντελής τον έπιασε στην αγκαλιά του πριν δυο εβδομάδες. Πρόσφατα του έβαλε και ένα μπαλόνι πάνω από το κρεβάτι του και κείνος με το ένα του χέρι, που λειτούργει πια, το χτυπάει και καταδιασκεδάζει». «Γιατί λέτε "λειτουργεί πια;"», «Γιατί όντως άρχισε να λειτουργεί». Η αγάπη αυτό τουλάχιστον το αποκατέστησε. «Χρειάζεται αγάπη. Είναι τόσο απλό. Αγάπη. Αλλά υπεύθυνη». Αχ, βρε Πέπη! «Είναι τόσο απλό»… Το λες απλό;

Ενώ έφευγα, κοντοστάθηκα. Κάτι. Κάτι. Κάτι περίεργο με τράβαγε. Μπήκα σ΄ ένα δωμάτιο. Κατερίνα σε καροτσάκι. Μιλήσαμε. Γελάσαμε. Αγαπηθήκαμε έτσι. Δεν έχει εξηγήσεις γιατί αγαπηθήκαμε. «Τι θέλεις να σου φέρω την άλλη φορά;», «Μια νοσηλεύτρια. Εμείς χωρίς νοσηλευτές δεν υπάρχουμε! Νιώθω ότι πάμε φούντο οικονομικά σε τούτη τη χώρα. Θα το κλείσουν μια μέρα. Και γω τι θα γίνω;». Κατερίνα…. Αχρείοι! Οι ιδιώτες ας σώσουν… Στα χρόνια της ξηρασίας. Στα χρόνια που ξηλώνονται όλα σαν νήμα από πουλόβερ. Αχρείοι!

Y.Γ.: Λόγια Πέπης: «Ο Παύλος έχει μεγάλη αίσθηση χιούμορ. Ακόμα και όταν νοσηλεύεται (πολύ συχνά, λόγω του κόκαλου που πιέζει τους πνεύμονές του) πετάει η καρδιά του για γέλιο. Πάνω απ΄ όλα μας παρηγορεί γιατί είναι εύθραυστος και πολύ δυνατός ταυτόχρονα και αφού μπορεί ο Παύλος μπορούμε όλοι». Αχρείοι! (Δικό μου)

Πηγη www.protagon.gr