Αντι-ρατσιστική κακοφωνία, φτωχή δημοκρατία

Γιάννης Αναστασάκος

Ο όρος ρατσισμός προϋποθέτει δυο πράγματα: την αναγνώριση των φυλετικών ταξινομήσεων, αλλά και τη μεταφυσική πραγματικότητα των φυλών.
Αρκετοί θεωρητικοί ισχυρίζονται πως ο ρατσισμός προηγείται της φυλής (κοινωνική ερμηνεία), ότι δηλαδή οι φυλές επινοήθηκαν για να δικαιολογήσουν την κυριαρχία και καταπίεση κάποιων ανθρώπων από άλλους.

Όπως οι περισσότεροι "–ισμοί", δημιουργήθηκε κι αυτός στον 19ο αιώνα. Φτιάχτηκε για να περιγράψει τις θεωρίες περί φυλετικής ουσίας που αργότερα υιοθετήθηκαν από το 3ο Ράιχ στη Γερμανία. Στην εξέλιξή του, μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και το κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ, έφτασε να καλύπτει ένα πολύ ευρύτερο φάσμα πεποιθήσεων, στάσεων, θεσμών, πρακτικών. [από το φιλοσοφικό λεξικό του Κέιμπριτζ].

Να πάρω τη Μανωλάδα.

Κάτι ρεμάλια της κοινωνίας, εκμεταλλεύθηκαν στυγνά, βασάνισαν και εγκλημάτησαν εναντίων εργατών γης. Οι εργάτες ήταν μετανάστες.
Τα παιδιά της Μανωλάδας είναι ρατσιστές ή δουλέμποροι;
Χρειάζεται νέος νόμος για να διωχθούν;
Αν οι εργάτες ήταν Έλληνες άνεργοι ή Αλβανοί απελπισμένοι ή Βορειοηπειρώτες πένητες ή Πόντιοι ή Αρμένιοι ξέκληροι τι θα ήταν οι δράστες;
Ανθέλληνες; Υπέρ της γενοκτονίας Ποντίων και Αρμενίων; Η και πάλι και απλά ρεμάλια.
Ποιο είναι, τελικά, το έγκλημά τους; Τα βασανιστήρια, οι ντουφεκιές ή το χρώμα και η «φυλή», η εθνική καταγωγή του παθόντος;

Να πάρω τη Ρεπούση.

Επισήμανε πως με το λεγόμενο αντι-ρατσιστικό νομοσχέδιο υπάρχει η δυνατότητα να θεωρηθούν έκνομες θεωρητικές, επιστημονικές συζητήσεις όπου π.χ. γενοκτονία και εθνοκάθαρση σημαίνουν διαφορετικά πράγματα.
Ανέδειξε δηλαδή από μια συγκεκριμένη ειδική οπτική, την για πολλούς αυτονόητη αδυναμία του να ορίσεις σε επίπεδο ποινικού κώδικα έναν φύσει ασαφή και αμφιλεγόμενο όρο (ρατσισμό). Και προειδοποίησε για τις συνέπειες. Πολλοί τη συζήτησαν για τον «συνωστισμό» στη Σμύρνη, για τις θέσεις της στο ότι επιμένει πως, ιστορικά, γενοκτονία δεν υπήρξε. Όχι για τη θέση της επί του νομοσχεδίου.

Να πάρω τη Δημουλά.

Είπε πως η Κυψέλη, με την πληθυσμιακή της αλλοίωση από μετανάστες, έχει γίνει λιγότερο ασφαλής, φιλόξενη, βιώσιμη.
Πολλοί την έκριναν για το ποιητικό της έργο, για τις πολιτικές της πεποιθήσεις, για το μνημόνιο.
Όχι για το πώς ζεις στην Κυψέλη. Όταν είσαι 80 χρονών, μόνος.

Να πάρω φίλους μου στο protagon.

Τους διαβάζω να κατακεραυνώνουν τον Σαμαρά ερμηνεύοντας τη στάση του για το νομοσχέδιο με βάση κομματικές σκοπιμότητες. Δίκιο έχουν.
Για τη συμμετρία του επιχειρήματος αναρωτιέμαι.
Αγνά ιδεώδη εμπνέουν τον Βαγγέλη Βενιζέλο;
Τα ανθρώπινα δικαιώματα οδηγούν τον Φώτη Κουβέλη;
Δεν είναι εξίσου προφανές πως αποσκοπούν σε κομματικά οφέλη μιας και θεωρούν πως βρίσκουν δημοφιλές θέμα διαφοροποίησης από τη «δεξιά», που ταυτόχρονα στριμώχνει και τον Σύριζα;
Γιατί γι' αυτούς τέτοια κουβέντα δεν γίνεται;

Να ξεκαθαρίσω επίσης πως απόλυτα λογικό και νόμιμο και ευκταίο μου φαίνεται ο κάθε πολιτικός ή κομματικός ηγέτης να προσπαθεί να κερδίσει στον κομματικό ανταγωνισμό.
Ζήτημα υπάρχει όταν η ιδιότητα του κυβερνήτη υποχωρεί έναντι του κομματικού ηγέτη.
Όταν δηλαδή το κομματικό και το δημόσιο συμφέρον δεν έχουν τομή.

Όταν λοιπόν κάποιος αποδίδει στον Σαμαρά κομματικές σκοπιμότητες και όχι στους άλλους δυο συγκυβερνήτες, έμμεσα αλλά ξεκάθαρα υποθέτει πως οι τελευταίοι προκρίνουν το δημόσιο συμφέρον ενώ ο Σαμαράς όχι. Θεωρείται δηλαδή ότι το περίφημο «αντι-ρατσιστικό» νομοσχέδιο ταυτίζεται με το δημόσιο συμφέρον. Από πού προκύπτει κάτι τέτοιο; Έτσι γενικά; Και λίγο αφοριστικά; Ευγενική σημαία είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όταν την κουνάς πολύ ψηλά κι επίμονα όμως, κρύβει τον ήλιο.

Πιστεύω ότι με αυτή, τη συνολικά επιλεκτική, οργισμένη λογική που περιέγραψα με τα τέσσερα παραδείγματα, δεν βγαίνει πέρα. Η κουβέντα άρα και η συνεννόηση. Και κυριότερο, δεν βγαίνει πέρα η προστασία συνανθρώπων μας, με άλλο χρώμα ή καταγωγή, από εναντίον τους βιαιοπραγίες με αφορμή αυτά τους τα χαρακτηριστικά. Να γυρίσει η συζήτηση στις συγκεκριμένες διατάξεις, τους πρόδηλους στόχους. Αυστηροποίηση των ποινών σε πράξεις βίας. Ποιος έχει αντίρρηση το μικρό κτήνος που χαρακώνει με ξυράφι τον μετανάστη να κατηγορείται για παραπάνω από πλημμέλημα; Πόσο παραπάνω; Κακούργημα; Τι ποινές; Έως ισόβια;

Υπάρχουν πολλές πιθανότητες αυτό το μέρος συζήτησης να καταλήξει με σημαντικές πλειοψηφίες. Των σχεδόν αυτονοήτων. Γιατί εάν και εκεί το επιχείρημα Ν.Δ. παραμείνει πως το υπάρχον πλαίσιο είναι επαρκές, νομίζω πως εύλογα και δίκαια θα καταπέσει. Δεν στέκει και δεν στέκεται. Ηθική αυτουργία, παρακίνηση σε πράξεις βίας, εγκωμιασμός πράξεων βίας, κ.λπ. Πώς, δηλαδή, «θα τιμωρηθεί το χέρι που όπλισε το δολοφόνο», όπως λένε με νόημα και σε κάθε αξιοπρεπές, ευαίσθητο τηλε-παράθυρο. Εδώ το βασικό ερώτημα είναι αν βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, πολέμου για παράδειγμα.

Εάν σε αυτό υπάρχει διαφωνία οι δρόμοι χωρίζουν.
Γιατί εάν η απάντηση είναι ναι, τότε το άλμα ταύτισης της γνώμης που εκφράζεται γενικά, με την ηθική αυτουργία προσώπου και γίνεται και νομιμοποιείται. Όπως στον εμφύλιο του 1947-49.
Εάν όμως η απάντηση είναι όχι, τότε τα λόγια με τα έργα δεν ταυτίζονται αυτονόητα.

Και χρειάζεται να πάμε πιο πέρα στην αναζήτηση. Στις συνθήκες. Πού τα είπε, ποιος τα είπε, πότε τα είπε, τι έγινε μετά;
Η αιτιακή σχέση σε κάθε περίπτωση θα είναι δύσκολο να αποτυπωθεί. Αρκετοί φρονούν πως μια τέτοια απόπειρα είναι αξιακά αντιδημοκρατική, πολιτικά βλαπτική, νομικά αδύνατη ή επικίνδυνη.

Ας αφήσουμε το αξιακά αντιδημοκρατική που καλύφθηκε πιστεύω από το άρθρο του Σ. Τσακυράκη στο Βήμα (19 Μαΐου) και επαρκώς απαντήθηκε από τον Νίκο Μπίστη την επομένη.

Πολιτικά βλαπτική θεωρώ πως είναι, γιατί στη γενικότητά του το θέμα αντιπαραθέτει τις ελίτ με το βίωμα του κόσμου. Σε ένα τέτοιο διχασμό ιδιαίτερα βαθύ, που έχει ήδη σχεδόν αγεφύρωτα παράξει το μνημόνιο, προστίθεται τώρα το θέμα ρατσισμός αφαιρετικά, ακαταλαβίστικα. Επιτείνοντας το χάσμα αντί να το γεφυρώνει. Αν η τομή ήταν στο χαράκωμα και το μαχαίρωμα θα ήταν αλλιώς. Όταν όμως στον τρέχοντα πολιτικό λόγο έρχεται η Βαϊμάρη ως επιχείρημα αντιστάθμισης του φόβου για τη ζωή και της οργής για την άλωση και αλλοίωση της γειτονιάς, τότε αυτονόητα χάνουν οι ιδέες.

Τίποτε βέβαια δεν εμποδίζει τους πολύ καλούς νομικούς που διαθέτουμε, ακόμη και στην ηγεσία κομμάτων, να προσπαθήσουν να παράγουν πολιτικά και νομικά βιώσιμη πρόταση. Και να την υποβάλλουν.
Χωρίς όμως κατάρες και αναθέματα. Χωρισμούς σε ευαίσθητους και αναίσθητους. Χωρίς το θέατρο του πανανθρώπινου αγώνα, τα βαρετά κλισέ περί δημοκρατίας.
Αν το καταφέρουν και το κερδίσουν, θα κερδίσουμε όλοι.
Εάν όχι, δεν είναι κανενός ήττα. Θα έχουμε συμφωνήσει στην αυστηροποίηση των ποινών.
Και θα ‘χουμε πράξει αυτό που μπορούμε σήμερα. Ας το συμφωνήσουμε, ας το εφαρμόσουμε και βλέπουμε.
Τα υπόλοιπα είναι αδιόρθωτη «Αριστερά». Όχι του ΣΥΡΙΖΑ, των υπολοίπων.

Πηγη www.protagon.gr