Προσευχή των αγγέλων προς τα άστρα
Το λέμε σοβαρά και με κάθε ειλικρίνεια: Κάθε – μα κάθε! – πρωτοβουλία (ακόμη και «επωνύμων», με ό,τι αυτή η έκφραση κρύβει μέσα της σε ήπιο αυταρχισμό…) που αναλαμβάνεται σήμερα προκειμένου να αναζητήσει διεξόδους από το συνολικό πολιτικό αδιέξοδο έχει σημασία. Κάθε – μα κάθε! – κείμενο που κατατίθεται έχει νόημα. Αξίζει να κρίνεται με θετική προδιάθεση και με βάση το περιεχόμενό του – γι αυτό άλλωστε και «κείται», βρίσκεται εκεί διαθέσιμο, scripta manent.
Αυτό ισχύει για το κείμενο «των 58», τώρα που έσβησαν οι προβολείς της πρόσκαιρης (θα 'πρεπε να το περιμένουν) δημοσιότητας. Ισχύει ακόμη και για το κείμενο της «Προγραμματικής Συμφωνίας» (εδώ, οι προβολείς της επικαιρότητας σχεδόν δεν άναψαν…) που, με καθυστέρηση αρκετών μηνών, ήρθε να επισφραγίσει την συνεργασία Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ στην τρέχουσα διακυβέρνηση. Όμως, για να λειτουργήσουν στην πραγματική πραγματικότητα, παρόμοια κείμενα χρειάζονται μια ειλικρινή αναγνώρισή της – της ίδιας της πραγματικότητας. Ενώ, για να έχουν εκείνο το παλιό και λησμονημένο υλικό που λέγεται «ηθικό κύρος», χρειάζεται να διαθέτουν ένα άλλο λησμονημένο στοιχείο: Ειλικρίνεια. Ειλικρίνεια προθέσεων, πρώτα όμως ειλικρίνεια ταυτότητας.
Με αυτά τα κριτήρια, και το δυο κείμενα θυμίζουν περισσότερο «προσευχή των αγγέλων προς τα άστρα».
Γιατί; Το κείμενο των 58 (ή όσοι κατέληξαν να είναι), κείμενο που δηλώνει ρητά ότι πάει να αποτελέσει άξονα προς δημιουργία Κεντροαριστεράς, συνειδητά παραγνωρίζει ότι στον «χώρο» κατοικεί μια μνήμη (ένα απολειφάδι, αλλ’ ας είμαστε ευγενικοί: μια μνήμη), το ΠΑΣΟΚ. Κατοικεί μια πεισματική παρουσία (συρρικνωμένη αλλά πεισματική, καθώς έχει αναδεχθεί δυο φορές πολιτικό κόστος – μια μπαίνοντας στην Κυβέρνηση, μια αποχωρώντας), η ΔΗΜΑΡ. Κατοικεί όμως και ένα δυσανάλογα μεγάλο και ταραχώδες ζώο, ο ΣΥΡΙΖΑ. Τραβώντας γραμμές αποκλεισμού – μ’ εκείνο το «νεοκομμουνιστές και εθνολαϊκιστές» - οι «58» θυμίζουν την ουρά που πάει να κουνήσει τον σκύλο / tail wags dog, κι αυτό στρέφει αναπόδραστα την συζήτηση στην διάφανη πρόθεση: Να καθοδηγήσουν τον κόσμο μακριά απ’ εκεί που το πολιτικό ρεύμα («οι πολλοί») δείχνουν να πηγαίνουν. Αυτό, με την σειρά του, φέρνει στην επιφάνεια την ίδια την ταυτότητα της καλής αυτής ομάδας (το «καλή» , ειλικρινές: Πρόκειται για ανθρώπους που δεν έχουν σουρθεί - υπερβολικά - στους διαδρόμους της εξουσίας, που κράτησαν – γενικώς – αποστάσεις, που έχουν διακριθεί ο καθείς στον τομέα του, κλπ. κλπ. ) : Μια ταυτότητα μεγαλοαστική - ό,τι σημαίνει ο όρος στην Ελλάδα – μια ταυτότητα gens bien. Μια ταυτότητα που το άμεσο χειροκρότημα Σημίτη μάλλον την επέτεινε: Μην ξεχνά κανείς ότι όταν το βαθύτερα εθνολαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ έπαιζε πολιτικά με το «Έξω οι Βάσεις του θανάτου!», με τις κινήσεις Κορεάτικου Τζάμπο ή/και Γιαρουζέλσκι, ο Κ. Σημίτης ήταν προβεβλημένος υπουργός (Γεωργίας, αλλά προβεβλημένος υπουργός): εκείνο που συνεισέφερε στην κυριαρχία Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ακριβώς αυτό – την εγγύτητα προς τους gens bien…
Όσο για την Προγραμματική Συμφωνία της σημερινής Κυβέρνησης, που με περίεργο τρόπο έδειξε πρόθυμη να μεταστραφεί από Κυβέρνηση Σαμαρά/Στουρνάρα σε Κυβέρνηση Σαμαρά/Μπαλτάκου – οπότε και διερωτάται κανείς τι νόημα έχει καν η προγραμματικότητα …- ένα οφείλει να αναγνωρίσει κανείς. Ως προς την αποδοχή των πραγματικών συνθηκών, το χλωμό και αυτοσυγκρατημένο αυτό κείμενο δια χειρός Λαζαρίδη/Σταμάτη και Πρωτόπαπα/Πιερρακάκη τα πήγε/τα πάει πολύ καλύτερα από το πόνημα της αρχικής Συγκυβέρνησης Λαζαρίδη/ Σκανδαλίδη(;)/Χατζησωκράτη. Ετούτο, αναγνωρίζει ότι μπορεί κανείς να θέλει κάποια πράγματα ή να μην θέλει άλλα (το «όχι νέα μέτρα» έρχεται παρευθύς στον νου!), ότι μπορεί να επιθυμεί να έχει ορίζοντα 4ετίας (μείον τον σκάρτο 1,5 χρόνο που έχει κυλήσει) όμως η αγριωπή πραγματικότητα της «ζωής στο Μνημόνιο» προϋποθέτει γλώσσα σχετική, ελαστική. Που να χωράει εκείνο που ζει – καθημερινά – ως ετεροκαθορισμό και το πολιτικό σύστημα και ο πολίτης.
Αυτή, εν τέλει, ίσως να είναι η κύρια αρετή αυτού του κειμένου: Ότι σε μια φάση απογείωσης του πολιτικού λόγου (με τον Αντώνη Σαμαρά να φεύγει καβάλα σε άσπρο άτι να πολεμήσει τους «εταίρους» μας στην Κορυφή, και να επιστρέφει μάλλον μαραμένος) πήγε την συζήτηση χαμηλά, τον λόγο των προθέσεων επίσης. Φτάνει αυτό; Όχι! Διότι εδώ δεν μιλούν καλοπροαίρετοι αστοί, μιλάει η ίδια η εξουσία. Για να υπάρχει το μίνιμουμ ειλικρίνειας, ένα τέτοιο κείμενο θα χρειαζόταν να μας λέει το “What if” , δηλαδή τι προτείνει/τι προτίθεται/τι αυτοδεσμεύεται να κάνει, άμα η συνολική ισορροπία δεν βγαίνει όπως η Προγραμματική Συμφωνία περιγράφει.
«Και τι μας ενδιαφέρει η γνώμη σου;» μαντεύουμε την αντίδραση του τζαναμπέτη αναγνώστη. «Εδώ μιλάνε και γράφουν πολιτικά εκτεθειμένοι άνθρωποι, τι ενδιαφέρει η ανάγνωση η δικιά σου;» Σωστό. Όμως, τα κείμενα γράφονται και αφήνονται – κείνται – για να διαβάζονται. Αυτό έκανα. Τα διάβασα.
Πηγη www.protagon.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου