Ενας αλλιώτικος Καλδάρας στο Μαξίμου

Δυο φιλιά σου κι ένα χάδι/ ένα πικραμένο βράδυ/ μου ταράξαν της ψυχής μου τη γαλήνη./ Παραδόθηκα σε σένα,/ δεν λογάριασα κανένα/ κι είπα τώρα ό,τι θέλει ας γίνει. Αθάνατο άσμα, πρωτοτραγουδισμένο το 1958 από τη Γιώτα Λύδια σε στίχους και μουσική του Απόστολου Καλδάρα. Ακολούθησαν δεκάδες εκτελέσεις. Βίκυ Μοσχολιού, Λίτσα Διαμάντη, Χαρούλα Αλεξίου, Πάριος, Βοσκόπουλος, Γιώτα Νέγκα και δεν συμμαζεύεται.

Ρεφρέν και κουπλέ διεισδύουν με απαράμιλλο τρόπο στα πάθη και τις σκοτούρες ενός αδιέξοδου έρωτα. Ενας Καλδάρας στα καλύτερά του, φλερτάρει την αιωνιότητα. Η γνήσια λαϊκή μελωδία έχει ακουστεί σε μεγάλες και μικρές πίστες, σε μπουάτ, σε θέατρα, σε συναυλιακούς χώρους, στο Ηρώδειο, στο Μέγαρο Μουσικής. Μακράν όμως η συγκλονιστικότερη ερμηνεία του τραγουδιού έγινε προχθές το σούρουπο στο μέγαρο Μαξίμου.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, σε μια ειδυλλιακή, οικεία ατμόσφαιρα, αποκάλυψε τα κρυφά του ταλέντα, τις αηδονοφωλιές που κρύβει στο λαρύγγι του απευθυνόμενος προς τον Αντώνη Σαμαρά, λίγο πριν φθάσει ο Χαρδούβελης και τους χαλάσει το τρυφερό ενσταντανέ: Συ μου χάραξες πορεία,/ εσύ γλυκιά, εσύ γλυκιά μου αμαρτία κελάηδησε με τους ολοφυρμούς ενός ασίγαστου πόθου. Συναντήθηκαν για να χαράξουν επιτέλους τον οδικό χάρτη των εκατό δόσεων για τα ληξιπρόθεσμα, περίπου όσοι και οι σταθμοί διοδίων απ' το κλεινόν άστυ ίσαμε τη Σαλονίκη.

Με την ευκαιρία τράβηξαν και τις κόκκινες γραμμές απέναντι στους δανειστές. Ολα κι όλα! Οι εξαγγελίες της ΔΕΘ πρέπει να τηρηθούν απαρεγκλίτως. Στον κόρακα το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και άπαντα τα απεχθή αρκτικόλεξα. Βγαίνουν στο κλαρί πά’ να πει, αντιστέκονται, κηρύσσουν ανένδοτο. Γιατί μέχρι τώρα η εναντίωσή τους στην τρόικα ήταν μάλλον ανέκδοτο. Σύντομο, κρύο και χωρίς πνεύμα. Το παράφορο αίσθημα του Μπένι το ζηλεύουν πολλοί στη Χαριλάου Τρικούπη. Τους ενοχλεί η άνευ όρων παράδοσή του στον Αντωνάκη, χωρίς μάλιστα να λογαριάσει κανέναν, που λέει και το τραγούδι.

Ο ίδιος δεν πτοείται. Ο σεβντάς άλλωστε δίνει φτερά. Αλλά η γκρίνια απ’ το σπίτι και το σόι μειώνει την ένταση της φλόγας, σχεδόν τη σβήνει. Τα ’χουν αυτά οι αθέμιτοι έρωτες. Πραγματιστής και ρεαλιστής πολιτικός ο Βαγγέλης, υπολογίζει τα αδιέξοδα. Στο τέλος υπερισχύει μέσα του ο ερωτιδεύς και άδει περιπαθής: Ομως σκέπτομαι για λίγο/ να καθίσω ή να φύγω,/ αφού ξέρω απ’ τους δυο μας τι θα μείνει./ Να ποιο θα 'ναι το φινάλε, πόνοι, δάκρυα και βάλε,/ μα θα μείνω κι ό,τι θέλει ας γίνει.

Στο ντουβάρι χτυπάει το ξερό του και πέφτουν οι σοφάδες. Πιάνει – δεν πιάνει το πλαφόν του 3%. Στον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα, στάθηκαν ελάχιστα. Αλλά τι δρόμος και κουραφέξαλα. Περιορίζεται σ’ εκείνο το κόκκινο σήμα που δηλώνει κλίση 10%, πάντοτε ανηφόρα, και σ’ ένα τεράστιο τούνελ χωρίς φως που οδηγεί στην άβυσσο. Αφιλότιμη η επικαιρότητα. Από πέρυσι μέχρι φέτος αλλάζουν μόνο τα καρεκλοπόδαρα που αντικαθιστούν το φθινοπωρινό καλοκαιράκι.

Μετέωρος meteoros@efsyn.gr

Πηγη www.efsyn.gr