Μυστηριώδης συνάντηση

Η συνεχής βροχή δεν αποθάρρυνε τα πλήθη που κατέκλυσαν το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου για να παρακολουθήσουν εκ του σύνεγγυς την αισθητική υπεροχή της νεόκοπης κυβερνήσεως | ICONPRESS/ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΟΥΝΤΟΥΜΗΣ

Συντάκτης:Δημήτρης Νανούρης

Οφείλω νομίζω μια εξήγηση για τη χθεσινή απουσία μου από το τελευταίο έδρανο της «Εφ.Συν.», που δεν ήταν απότοκο ασθένειας ή βαρεμάρας, αλλά μιας αλλόκοτης όσο και αδιανόητης περιπέτειας· μια «κοπάνα» με όχημα τη μηχανή του χρόνου, από την οποία μόλις αρχίζω να συνέρχομαι. Θα ήμουν αχάριστος αν δεν παρεβρισκόμουν στο Σύνταγμα ανήμερα την 25η Μαρτίου προκειμένου να παρακολουθήσω την παρέλαση του στρατού και της στρατιάς λαϊκών οργανοπαικτών και χορευτών, οίτινες στόλισαν με ζωηρές, αριστερές ψηφίδες τα αλήστου μνήμης μιλιταριστικά μωσαϊκά των τρισκατάρατων κυβερνήσεων του πάλαι ποτέ δικομματισμού· και ανακόλουθος με τα γραπτά μου επιπροσθέτως.

Ρολόι κυλούσαν όλα. Η συνεχής βροχή δεν αποθάρρυνε τα πλήθη που κατέκλυσαν το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου για να παρακολουθήσουν εκ του σύνεγγυς την αισθητική υπεροχή της νεόκοπης κυβερνήσεως. Εμφανώς συγκινημένος, όπως και οι υπόλοιποι θεατές, γρικούσα τελών εν εγρηγόρσει τα θαύματα που εκτυλίσσονταν γύρω μου. Τη στιγμή που δίπλα στ' αυτιά μου σύριζαν οι ζουρνάδες του ΣΥΡΙΖΑ και κορυβαντιούσαν τα διονυσιακά του νταούλια, παρουσιάστηκε μπρος μου ένας μυστηριώδης τύπος με τουρμπάνι. Τι πιο φυσικό, σκέφτηκα! Η Κουμουνδούρου διακρίνεται για τις υποδειγματικές σχέσεις της με τους μετανάστες. Κρατούσε στο δεξί μπαστούνι περιπάτου με φιλντισένια κεφαλή και χαμογελώντας σαρδόνια, χωρίς να πει λέξη, μου έτεινε ένα παρόμοιο.

Ανεπαίσθητα σχεδόν επανέλαβα τις κινήσεις του, τρίβοντας την πολύτιμη λαβή του βάκτρου σαν μαγνητισμένος. Ζάλη υπερκόσμια με κατέλαβε αίφνης και περιδινιζόμενος, επί ακαθόριστο διάστημα, συνήλθα εμβρόντητος σε λιθόστρωτο απερίγραπτου τόπου και χρόνου. Κόσμος πολύ με εξεζητημένες ενδυμασίες στεκόταν έξω από μια χρυσοπλούμιστη πύλη. «Φθάνει οσονούπω η πολυχρονεμένη μας σουλτάνα» ανέκραζε. Τότε οι ρόδες μιας λουστραρισμένης άμαξας ακούστηκαν να κροταλίζουν στην οδό. Οι οπλές των πάλλευκων, σαν χιόνι, αραβικών αλόγων έβγαζαν σπίθες καθώς ο αραμπατζής τα οδηγούσε δαιμονισμένα, αδιαφορώντας για τον όχλο, που γονάτιζε ήδη σε ένδειξη σεβασμού.

Μου εξήγησαν πως πρόκειται για την αυτοκράτειρα Εμινέ Μερκέλογλου Α΄, που κατέφθανε στο καγκελόφρακτο σαράι για να υποδεχθεί έναν ξένο υποτελή, αρχηγό σ' επαναστατικό λεφούσι. Δεν πέρασε πολλή ώρα και φάνηκε μακριά μια άθλια σακαράκα, την οποία έσερναν καταβεβλημένα μουλάρια. Με δυσκολία ο καραγωγέας τα συγκρατούσε όρθια. Στη σκεπασμένη με μουσαμάδες σούστα ξεχώριζε καμαρωτός ο Βαλκάνιος πρίγκιψ Αλεξέι Βότκοβιτς, σλαβική εκδοχή του Αλέκος Τσίπ(ου)ρας. Αλλαξε τ' όνομά του για να συνεγείρει τον λαό, όπως άλλοτε ο ομοϊδεάτης του Θανάσης Κλάρας.

Αόρατοι, λόγω της μαγικής δύναμης του ραβδιού, τον ακολουθήσαμε στους κήπους, τους διαδρόμους και τη μεγάλη αίθουσα ακροάσεων, διακοσμημένη με περίγλυφους γαλλικούς πολυελαίους, εβένινα έπιπλα, ζωηρόχρωμα πλακίδια, φανταχτερά χαλιά, μαργαριταρένιες και αλαβάστρινες κορνίζες και βαριά βελούδα στα ντιβάνια και τα μαξιλάρια. Θυμιάματα σκορπούσαν παντού άρωμα σανταλόξυλου, υπενθυμίζοντας πόσο βαθιά σε Δύση κι Ανατολή εκτείνεται η γερμανική αυτοκρατορία. Εμβρόντητος απόμεινε ο νεαρός προσκεκλημένος. Η συζήτηση, ωστόσο, έλαβε χώρα, εκτός πρωτοκόλλου, στο προαύλιο, με εκατοντάδες συντριβάνια να ξεκουφαίνουν τους συνομιλητές. Ηταν ο μόνος τρόπος να μείνει κρυφή από τους σπιούνους του καταχθόνιου βεζίρη Βολφγκάνγκοβιτς. Η Εμινέ έδειχνε την εύνοιά της στον Αλεξέι και τότε ξύπνησα βρεγμένος μέχρι το μεδούλι, καθότι κρυφάκουγα κι εγώ, αντικρίζοντας τον Πάνο Καμμένο να τσουγκρίζει κόκκινα αυγά με τους τσολιάδες.

Πηγη www.efsyn.gr