«Εχουν ξεχάσει τη δύναμη που έχει η απελπισία»
Οι απαντήσεις είναι τόσες όσοι κι οι διαδηλωτές στην πλατεία Συντάγματος: άλλοι μιλούν για την περηφάνια και την αξιοπρέπεια. Αλλοι επικαλούνται την Ιστορία και τα αλλεπάλληλα «όχι» της Ελλάδας από τα αρχαία χρόνια μέχρι το 1940 | EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ
Συντάκτης:Ντίνα Δασκαλοπούλου
Στην πρώτη συγκέντρωση του Συντάγματος εν όψει του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές από όλους τους πολιτικούς χώρους, της Δεξιάς συμπεριλαμβανομένης, βροντοφώναξαν το «Οχι της Αξιοπρέπειας, της Δημοκρατίας, της Ζωής». Και όπως δηλώνουν στην «Εφ.Συν.»: «Μας λένε πως αν ψηφίσουμε “όχι”, δεν θα ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει αύριο. Ξέρουμε όμως πολύ καλά τι θα μας ξημερώσει αν ψηφίσουμε “ναι”»...
«Νομίζουν ότι θα μας φοβίσουν με ανώτατο όριο αναλήψεων τα 60 ευρώ; Τόσο μακριά από την κοινωνία είναι! Εγώ, όταν κάνω μεροκάματα κι όταν το αφεντικό με πληρώνει, φτάνω μετά βίας τα 500 ευρώ τον μήνα. Είναι η σύγκρουση δύο κόσμων αυτή τη στιγμή. Είμαστε όλοι εμείς οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι, οι απελπισμένοι, κι αυτοί οι βολεμένοι, οι φραγκάτοι, οι άνετοι. Το αποτέλεσμα θα το κρίνουν οι φοβισμένοι, αυτοί που τους έχουν πείσει όλα αυτά τα χρόνια πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ξεπεράστε τον φόβο! Δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό που ζούμε τώρα».
Υπάρχει μια απορία που πλανιέται σήμερα αναπάντητη πάνω από την πλατεία Συντάγματος. Ανταποκριτές από την Αμερική μέχρι τη Νέα Ζηλανδία κι από την Αφρική μέχρι την Κίνα προσπαθούν συνεχώς να απαντήσουν στο ερώτημα που τους τίθεται σε ζωντανή σύνδεση κι αυτό μένει συνεχώς μετέωρο. Οι δεκάδες ξένοι δημοσιογράφοι ρωτούν συνεχώς: «Μα, πώς γίνεται να μη φοβάστε;».
Οι απαντήσεις είναι τόσες όσοι κι οι διαδηλωτές στην πλατεία Συντάγματος: άλλοι μιλούν για την περηφάνια και την αξιοπρέπεια. Αλλοι επικαλούνται την Ιστορία και τα αλλεπάλληλα «όχι» της Ελλάδας από τα αρχαία χρόνια μέχρι το 1940. Αλλοι υπερασπίζονται τη Δημοκρατία και το Σύνταγμα. Αλλοι περιγράφουν την ασφυξία και την απελπισία που έφερε η λιτότητα. Το ηχηρό, θυμωμένο, αποφασισμένο «όχι» που έστειλε η Αθήνα στον κόσμο χτες είχε δεκάδες χιλιάδες ερμηνείες -τόσες όσες κι οι φωνές που το φώναζαν ρυθμικά.
Μέρες 2011
Τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις που πνίγηκαν στα χημικά και μάτωσαν από το άγριο ξύλο, δεκάδες χιλιάδες Αθηναίοι κατέβηκαν και πάλι στην πλατεία Συντάγματος. «Δεν μασάμε τίποτα, θα πάμε μέχρι τέλους», λέει η 30χρονη Μένια που δουλεύει σε τράπεζα. «Εχω σιχαθεί τη δουλειά μου όλα αυτά τα χρόνια. Σώζονται οι τράπεζες συνεχώς κι οι άνθρωποι λιμοκτονούν. Μας έβαζαν να τους πουλάμε άχρηστες κάρτες και δάνεια, τους παραπλανούσαμε συστηματικά και μια μέρα τους τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια. Οχι και πάλι όχι σ’ αυτό το ληστρικό σύστημα λοιπόν. Και να σημειώσετε παρακαλώ ότι εγώ δεν είμαι αριστερή, στη σοσιαλδημοκρατία πιστεύω, την οποία στην Ελλάδα βίασαν οι εκφραστές της».
«Ούτε εγώ είμαι αριστερή, ο πατέρας μου ήταν στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας κι εγώ μέλος. Χρόνια και χρόνια κάναμε αγώνες για τη Νέα Δημοκρατία κι αυτή μας ξεσπίτωσε, μας έκανε διακονιάρηδες», λέει η κυρία Ελένη. «Μας έλεγαν ότι θα μας πάρουν οι κομμουνιστές τα σπίτια και μας τα πήρε ο Σαμαράς. Εχω κάνει το σπίτι μου κοινόβιο, φιλοξενώ την κόρη μου, τον γαμπρό μου και το μωρό. Ζούμε όλοι από τη σύνταξή μου και τώρα θέλουν να μου την κόψουν κι αυτή; Οχι, κυρία μου! Οχι, για να ζήσουν τα παιδιά μου, όχι, για να ζήσουν τα εγγόνια μου».
«Ακούω τους θιασώτες του “ναι” και γελάω μέχρι δακρύων», λέει ο 35χρονος Αλέξανδρος. «Νομίζουν ότι θα μας φοβίσουν με ανώτατο όριο αναλήψεων τα 60 ευρώ; Τόσο μακριά από την κοινωνία είναι! Εγώ όταν κάνω μεροκάματα κι όταν το αφεντικό με πληρώνει, φτάνω μετά βίας τα 500 ευρώ τον μήνα. Είναι η σύγκρουση δυο κόσμων αυτή τη στιγμή, είμαστε όλοι εμείς οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι, οι απελπισμένοι, κι αυτοί οι βολεμένοι, οι φραγκάτοι, οι άνετοι. Το αποτέλεσμα θα το κρίνουν οι φοβισμένοι, αυτοί που τους έχουν πείσει όλα αυτά τα χρόνια πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ξεπεράστε τον φόβο! Δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό που ζούμε τώρα».
«Σηκώσαμε ανάστημα», λέει η 23χρονη Μυρτώ. «Οι γονείς μου κι εγώ είμαστε άνεργοι, επιβιώνουμε χάρη στη σύνταξη της γιαγιάς. Μας λένε να μην πούμε “όχι”, γιατί... η γιαγιά θα χάσει εντελώς τη σύνταξή της. Λες κι εγώ δεν δικαιούμαι να κάνω κανένα άλλο όνειρο εκτός από το πώς θα διατηρήσει η γιαγιά μου τη σύνταξη. Είμαι νέα και θέλω να ζήσω! Στη χώρα μου θέλω να ζήσω, όχι να φύγω από απελπισία, όπως οι φίλοι μου. Στην κάλπη λοιπόν σας παρακαλώ να σκεφτείτε εμένα, τους συνομήλικούς μου, τα μικρότερα παιδιά. Δεν φτιάξαμε κανένα χρέος και πάνε να μας το φορτώσουν για όλη μας τη ζωή. Πείτε “όχι”!».
Ευθύνη και αλληλεγγύη
«Φταίτε κι εσείς οι δημοσιογράφοι γι’ αυτό το έγκλημα, σπέρνετε τον τρόμο», λέει μια παρέα εν χορώ στη νεαρή ρεπόρτερ μεγάλης κυριακάτικης εφημερίδας. «Δεν φταίμε, κυρία, άλλα γράφουμε και μας αλλάζουν τα κείμενα». «Κι εσείς, βρε, αξιοπρέπεια δεν έχετε; να παραιτηθείτε!». Ο θυμός απέναντι στα ΜΜΕ είναι διάχυτος στη διαδήλωση.«Ξέρουμε πια καλά πώς δουλεύει η διαπλοκή, δείτε ποιοι μας λένε να ψηφίσουμε “ναι”», λέει ο Κώστας, φοιτητής δημοσιογραφίας. «Ντρέπομαι να λέω τι σπουδάζω πια! Κι εσείς οι επαγγελματίες πρέπει να απαιτήσετε να βγουν στη φόρα τα ονόματα όσων επί χρήμασι προπαγάνδιζαν το ΔΝΤ. Εχετε ευθύνη!».
Η λέξη «ευθύνη» ακουγόταν πολύ συχνά στην ασφυκτικά γεμάτη πλατεία: ευθύνη απέναντι στη χώρα μας, ευθύνη απέναντι στην Ιστορία μας, ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας. Η άλλη λέξη που ακουγόταν πολύ συχνά ήταν η λέξη «αλληλεγγύη». «Εμείς ακόμα τα καταφέρνουμε, αλλά οι γείτονές μας πεινάνε. Για να νιώθεις καλά μέσα σε τέτοια κατάσταση πρέπει να σκοτώσεις τον άνθρωπο μέσα σου, να αποκτηνωθείς», λέει η 50χρονη Μιρέλα. «Αντιστεκόμαστε λοιπόν πρώτα από όλα για να υπερασπιστούμε την ανθρωπιά μας».
«Φαντάσου πόσο φοβούνται τους λαούς που κάνουν τον κακό χαμό μόνο και μόνο, γιατί τολμάμε να πούμε τη γνώμη μας!», μας λέει ο 37χρονος Ηλίας. «Αν τα κόμματα που μας καλούν να πούμε “ναι” και τα ΜΜΕ που τα στηρίζουν κι η τρόικα είναι τόσο βέβαιοι ότι θα είναι καταστροφή το “όχι”, γιατί δεν περιμένουν να δουν τι θα πει κι ο λαός; Μας θεωρούν αυτοκαταστροφικούς; Μας θεωρούν αυτοκτονικούς; Οχι βέβαια. Απλώς ξέρουν ότι τα σχέδιά τους -που βολεύουν μόνο αυτούς- δεν θα περάσουν από τον λαό. Επαιξαν αγρίως στις εκλογές του Γενάρη για να μας φοβίσουν και να κάνουμε πίσω. Τώρα επιχειρούν να μας τρομοκρατήσουν και τα παίζουν όλα για όλα. Μας λένε πως αν ψηφίσουμε “όχι” δεν θα ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει αύριο. Ξέρουμε όμως πολύ καλά τι θα μας ξημερώσει αν ψηφίσουμε “ναι”».
«Είμαστε πολιορκημένοι και πιο ελεύθεροι παρά ποτέ», λέει ο 25χρονος Μανώλης.«Είμαστε αποφασισμένοι για όλα γιατί δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Τώρα ο φόβος είναι στην άλλη πλευρά. Εχουν βαφτίσει τη γενιά μου χαμένη. Εχουν ξεχάσει τη δύναμη που έχει η απελπισία. Να μη μας απέλπιζαν λοιπόν! Δεν θα κάτσουμε να μας σκοτώνουν ήσυχα κι αδιαμαρτύρητα». «Εγώ δεν έχω μνήμες με τη δραχμή, αλλά ξέρω πολύ καλά πώς ζούμε τα τελευταία χρόνια με το ευρώ» λέει η 18χρονη Ελένη. «Η μάνα μου είναι εκπαιδευτικός και μπήκε σε διαθεσιμότητα, ο πατέρας μου έκλεισε το μαγαζί του, εγώ δεν μπορώ να σπουδάσω γιατί δεν υπάρχουν χρήματα. Αν λοιπόν είναι να πάρουμε πίσω τις ζωές μας, ας γυρίσουμε και στη δραχμή. Αν ο όρος για να είμαι Ευρωπαία είναι να να είμαι εξαθλιωμένη, πάρτε την Ευρώπη σας πίσω».
Πηγη www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου