Από την «Αλληλεγγύη» στον νεοφιλελευθερισμό

Αποστολή του Ντόναλντ Τουσκ είναι να λειτουργεί ως αντίβαρο στον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ | AP PHOTO/VIRGINIA MAYO

Συντάκτης:Μαργαρίτα Βεργολιά

«Αρχικά διστακτικός να εγκαταλείψει την πολωνική πολιτική σκηνή, ο Ντόναλντ Τουσκ πείστηκε τελικά από τη σύζυγό του Μαλγκορζάτα για το "κύρος, τα καλύτερα λεφτά και τα λιγότερα προβλήματα στη δουλειά", που "πάνε πακέτο" με το ανώτατο πόστο στις Βρυξέλλες», έγραφε πέρυσι η Telegraph, μετά την ανακοίνωση του ονόματος του Πολωνού τότε πρωθυπουργού ως διαδόχου του Βέλγου Χέρμαν Βαν Ρομπάι στην προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Εκείνη την περίοδο, ο μισθός του ήταν 240.000 ζλότι ετησίως (κοντά στα 60.000 ευρώ), κατατάσσοντάς τον στους πιο κακοπληρωμένους ηγέτες της Ευρώπης. Αυτό πράγματι άλλαξε από 1ης Δεκεμβρίου του 2014, όταν διορίστηκε στο νέο του πόστο, με απολαβές άνω των 300.000 ευρώ τον χρόνο και... bonus μία προσωπική αυτοκινητοπομπή με πέντε λιμουζίνες.

«Το γεγονός ότι ο Τουσκ αναλάμβανε ένα από τα ανώτατα ευρωπαϊκά αξιώματα εξέπληξε πολλούς στην Πολωνία», σχολιάζει η βρετανική εφημερίδα, δεδομένου ότι ο ίδιος δεν είχε εκφράσει ανάλογη επιθυμία, ουδέποτε είχε μέχρι τότε αναλύσει σε βάθος τις απόψεις του για την ενωμένη Ευρώπη, ενώ στη χρήση της αγγλικής δεν ήταν καν... βιρτουόζος.

Οπως και να έχει, τύγχανε της αμέριστης υποστήριξης του Βερολίνου, «παραδοσιακού» εχθρού της Πολωνίας (στην πολιτική σκηνή της Βαρσοβίας είχε ήδη αναχθεί εν τω μεταξύ σε «ακανθώδες» θέμα το γεγονός ότι ο παππούς του, Γιόζεφ Τουσκ, είχε εξαναγκαστεί, ως έγκλειστος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, να συνεργαστεί το 1944 με τη Βέρμαχτ).

Κάπως έτσι ο κεντροδεξιός Πολωνός έγινε ο πρώτος Ανατολικοευρωπαίος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, με αποστολή να λειτουργήσει ως αντίβαρο στον φεντεραλιστή πρόεδρο της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ...

Για τον Ντόναλντ Τουσκ, ο «χρυσός» αυτός διορισμός ήταν η ένδοξη κατάληξη μιας μακράς πολιτικής διαδρομής, την οποία άρχισε ως υποστηρικτής του κινήματος της «Αλληλεγγύης» στην ιστορική γενέτειρά του, το Γκντανσκ, κι έπειτα από ένα μάστερ στην Ιστορία κι ένα πέρασμα από την επιχειρηματικότητα, τον οδήγησε στη συνίδρυση νεοφιλελεύθερων κομμάτων.

Τελευταίο στη σειρά ήταν η συντηρητική «Πολιτική Πλατφόρμα», που το 2007 έγινε το «όχημα» για την εκλογή του στην πολωνική πρωθυπουργία στην οποία επανεξελέγη το 2011, γράφοντας ιστορία ως ο πρώτος που το κατάφερε στη μετακομμουνιστική εποχή στη χώρα. Μέχρι, δε, να παραιτηθεί το 2014 για να «σαλπάρει» προς Βρυξέλλες, είχε καταρρίψει και το ρεκόρ του μακροβιότερου πρωθυπουργού στην Τρίτη Πολωνική Δημοκρατία.

Μέσα σε αυτό το διάστημα, έγινε ένθερμος υποστηρικτής της ελεύθερης αγοράς, των ιδιωτικοποιήσεων και του περιορισμένου ρόλου του κράτους. Αλλά, φεύγοντας από τη Βαρσοβία, άφησε πίσω του πολιτικούς αντιπάλους -καθώς και αρκετούς πρώην υποστηρικτές του- να τον κατηγορούν ότι δεν έκανε τίποτε για τη μεταρρύθμιση της πολωνικής οικονομίας.

Αντιθέτως, η κυβέρνησή του ενεπλάκη σε μείζονα σκάνδαλα, με σοβαρότερο αυτό που ήλθε στο φως στα μέσα του 2014, μέσω διαρροής ηχογραφημένων συνομιλιών μεταξύ κυβερνητικών στελεχών και του Πολωνού κεντρικού τραπεζίτη και περιεχόμενο την πολιτική «μόχλευση» στις φετινές εκλογές στη χώρα. Βάσει των αποκαλύψεων του περιοδικού Wprost, στα σχέδια ήταν «η απομάκρυνση του υπουργού Οικονομικών» για να αντικατασταθεί με έναν «τεχνοκράτη», καθώς και η έγκριση νόμου που θα επέτρεπε στην πολωνική κεντρική τράπεζα να αγοράζει κρατικό χρέος στη δευτερογενή αγορά.

Πηγη www.efsyn.gr