Αυτοί χτενίζονται

Και αν η εξουσία είναι πολύ μακριά, ποια θα είναι η αντιπολιτευτική εμπιστοσύνη και βαρύτητα αν όχι ένα «κύμβαλο αλαλάζον»; | EUROKINISSI

Συντάκτης: Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής *

Να μην ξεχνάμε: Η ελληνική πολιτική έχει σωρεία θεμάτων να αντιμετωπίσει. Και να μην ξεχνάμε: Τα κόμματα της αντιπολίτευσης απέχουν από την πολιτική εξαιτίας των θεμάτων που τα απασχολούν, τα οποία είναι μακριά από τον ρόλο που οφείλουν να έχουν για τα θέματα που, όπως είπαμε, χρήζουν αντιμετώπισης.

Εκείνα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που επικαλούνται την προσήλωσή τους στην Ευρώπη, ανήκουν σε αντίστοιχους ευρωπαϊκούς πολιτικούς ομίλους και πέτυχαν να εξασφαλίσουν ένα μικρό ποσοστό ψηφοφόρων στις πρόσφατες εκλογές, αφιερώνουν φαιά ουσία προκειμένου να κατανοήσουν το παρόν τους και να αποφύγουν την πρόσθετη κοινωνική συρρίκνωσή τους, έτσι που ο λόγος και η δράση τους δεν τους επιτρέπουν να αναδειχτούν σε πολιτικούς συνομιλητές, ούτε σε αξιοπρόσεκτους κριτές. Οπως διευκρινίζει η λαϊκή παράδοση, αυτά τα κόμματα «χτενίζονται».

Ο λόγος τους, καταγγελτικός, δίχως ουσία, υποσχετικός από τη «σοσιαλιστική» πλευρά για προσδοκίες τις οποίες καταρράκωσαν όταν ήταν στα πράγματα («το πασοκίζειν εστί φιλοσοφείν» ακόμα και σήμερα, όπου το «φιλοσοφείν» υποφέρει από «το πασοκίζειν» πολύ περισσότερο μάλλον από όσο έχει υποφέρει στο παρελθόν), λόγος ιεροκήρυκα από την ποταμίσια πλευρά (που τον παίρνει το ποτάμι, τον παίρνει ο ποταμός), ας κραδαίνει λάβαρα, ενώ δεν έχει καν στρατό.

Αν το «πασοκίζειν» έχει γενετική ανωμαλία και μπορεί να είναι αντικείμενο μιας κάποιας κατανόησης, η ποταμίσια πλευρά είναι μια υποψία γέννησης, αυτό που λέμε «ανεμογκάστρι», που πήρε αρκετούς στον λαιμό του, πρόσωπα αξιόλογα, το καθένα αναγνωρίσιμο στον τομέα του, πολιτικά αχειραγώγητο ίσως, αλλά κοινωνικά άπειρο, καθισμένο πάνω στις λίγες ή πολλές δάφνες του. Ετσι, η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της πορεύονται ανενόχλητοι, ενοχλημένοι πότε πότε από τις τρίχες των μικρών κομμάτων, που πέφτουν εδώ και εκεί, καθώς αυτά χτενίζονται.

Αν αυτό το «χτένισμα» περιοριζόταν στα μικρά φιλοευρωπαϊκά κόμματα, δεν θα χρειαζόταν να γίνεται κουβέντα. Η έκταση όμως που έχει λάβει στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης (ηχεί περίεργα ο τίτλος «Νέα Δημοκρατία») θυμίζει εμφύλιο πόλεμο, κάτι από εκείνη τη θλιβερή κληρονομιά που έχουμε παραλάβει, που έχουμε ψηφίσει, που δεν έχουμε μελετήσει ακόμα.

Ποιος ο λόγος για τη διεκδίκηση της προεδρίας από τέσσερις μνηστήρες, εκεί όπου είναι ολοφάνερο ότι δεν θα υπάρξει προεδρία παρά «προεδριλίκι», αφού οι προσωπικότητες των υποψηφίων αυτό ακριβώς τονίζουν; Εχει σημασία άραγε ποιος θα επικρατήσει;

Και όποιος επικρατήσει, τι κόμμα θα παραλάβει, τι κόμμα θα ενισχύσει, ποιες οι προοπτικές εξουσίας αυτού του κόμματος, πότε ο πολιτικός λόγος του και η πολιτική δράση του θα το καταστήσουν πιθανό κόμμα εξουσίας; Και αν η εξουσία είναι πολύ μακριά, ποια θα είναι η αντιπολιτευτική εμπιστοσύνη και βαρύτητα αν όχι ένα «κύμβαλο αλαλάζον»;

Με το πέρασμα των ημερών, με τις διαδικαστικές διαμάχες, με τις δηλώσεις του ενός εναντίον του άλλου, με τον αποκεφαλισμό ενός στελέχους, ενός συνεργάτη, με μια ψηφοφορία «από τη βάση», με τον τσαμπουκά να αντιπαλεύει τη μαγκιά όσο και τη δηλητηριώδη προσποίηση συναίνεσης, το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης μεταβάλλεται πια σε ένα ράκος ανάξιο προσοχής, ανάξιο συμπάθειας, που έχει αφαιρέσει το προσωπείο του και μοιάζει στους παππούδες του, που οι γονείς του παραμέρισαν λιγότερο ή περισσότερο επιτυχώς.

Η «Νέα Δημοκρατία» (ας διατηρήσουμε αυτόν τον τίτλο), με τον εμφύλιο που έχει ξεσηκώσει στις γραμμές της, βλάπτει σοβαρά τη χώρα. Και το αποτέλεσμα για την ανάδειξη προέδρου δεν θα πάψει να βλάπτει τη χώρα, ένα κόμμα-ράκος δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να επιλέξει έναν πρόεδρο που να μην του μοιάζει. Τα μαλλιά αυτού το κόμματος έχουν μακρύνει υπερβολικά και απαιτείται πολύς χρόνος για να «χτενιστούν». Και όσο το κόμμα θα «χτενίζεται», θα έχει την ευχαρίστηση να καταγγέλλει πως «εδώ ο κόσμος πνίγεται».

Είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς ανάλογη πολιτική κατάσταση στην ελληνική Ιστορία των τελευταίων δεκαετιών. Μπορεί όμως να διακρίνει πως η απεραντοσύνη του γυμνού αντιπολιτευτικού πεδίου προκαλεί πειρασμούς δημοκρατικής ερμηνείας στην κυβέρνηση, στα στελέχη της, στους συνεργάτες εντός και εκτός της εξουσίας, αν όχι κατά το δοκούν, τουλάχιστον με ανιχνεύσεις που καθιστούν τις ερμηνείες βεβαιότητες.

Ο καχύποπτος υποψιάζεται νομενκλατούρες, ο ψύχραιμος σκέφτεται πως οι μορφές της δημοκρατίας ποικίλλουν και πως οι παραμορφώσεις διακρίνονται εγκαίρως, ώστε να αποτυγχάνουν. Υπάρχουν προηγούμενα που δικαιολογούν τόσο τον καχύποπτο όσο και τον ψύχραιμο. Είτε στη μια περίπτωση, είτε στην άλλη, μια άλλη κρίση αχνοφαίνεται. Εκείνο που φαίνεται πάντως είναι πως η μείζων και η ελάσσων αντιπολίτευση δεν θα πάψει να χτενίζεται.

Πηγη www.efsyn.gr