Προτεραιότητες
Το ωδείο και η σχολή χορού της γειτονιάς είναι τα φυτώρια του μελλοντικού μας πολιτισμού
Συντάκτης:
Στις περισσότερες γειτονιές, σε μικρές και μεγάλες πόλεις, υπάρχουν σχολές χορού και ωδεία. Δέχονται μαθητές και μαθήτριες από πολύ μικρή ηλικία και προσφέρουν από μουσική προπαιδεία και μουσικοκινητική αγωγή μέχρι εκμάθηση οργάνων και ανώτερες σπουδές στο μπαλέτο –κλασικό ή σύγχρονο.
Στις σχολές αυτές οι γονείς πηγαίνουν συνήθως τα μικρά παιδιά τους για να τους προσφέρουν μια απογευματινή απασχόληση. Σταδιακά, αν τα παιδιά δείξουν ενδιαφέρον, συνεχίζοντας τις σπουδές τους, μαθαίνουν μουσική και χορό. Φτάνοντας στο λύκειο, πολλά σταματούν, γιατί θέλουν να στρέψουν την προσοχή τους σε άλλα θέματα.
Τα παιδιά αυτά έχουν προικιστεί με αγάπη για την τέχνη και τον πολιτισμό, με γνώσεις και κατανόηση, μια αισθητική καλλιέργεια που θα τα βοηθήσει να χτίσουν την προσωπικότητά τους. Φεύγουν από το ωδείο ή τη σχολή χορού, αλλά το ενδιαφέρον τους για τον πολιτισμό θα παραμείνει.
Η διάσταση αυτή στην παιδεία τους θα τα καταστήσει καλύτερους πολίτες, γιατί θα διαθέτουν τις ευαισθησίες εκείνες που θα τους δείχνουν πώς να ενδιαφέρονται για τα κοινά με τρόπους που προάγουν την ποιότητα της ζωής.
Λίγοι από τους νεαρούς μαθητές και μαθήτριες συνεχίζουν τις μουσικές και ορχηστικές σπουδές τους. Είναι οι μελλοντικοί μουσικοί και χορευτές μας. Θα περάσουν με όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια και αφοσίωση απαιτητικές εξετάσεις ώσπου μετά από πολλά χρόνια, στην πρώτη ενήλικη ζωή τους, θα αποκτήσουν τα τυπικά και τα ουσιαστικά προσόντα για να γίνουν μουσικοί και χορευτές.
Ολα αυτά ιδιωτικά. Δημόσια εκπαίδευση για τη μουσική και τον χορό διατίθεται στο ανώτατο επίπεδο –για να περάσει κανείς τις εξετάσεις για τις σχολές αυτές, στο τέλος της εφηβείας, θα πρέπει να έχει προγυμναστεί καλά από τα παιδικά του χρόνια, με δαπάνες της οικογένειάς του. Το ωδείο και η σχολή χορού της γειτονιάς, που αναλαμβάνουν αυτό το έργο, είναι τα φυτώρια του μελλοντικού μας πολιτισμού.
Στα φυτώρια αυτά, τα δίδακτρα είναι συνήθως χαμηλά. Οι διδάσκοντες αμείβονται ελάχιστα: υπάρχουν ωδεία σε γειτονιές που πληρώνουν τους δασκάλους 6-7 ευρώ την ώρα, αλλά καθώς τα μαθήματα στα όργανα είναι ατομικά, τα ωδεία με δυσκολία καταφέρνουν να επιβιώσουν. Εκτός από την αμοιβή του δασκάλου, το ΙΚΑ, τα ενοίκια και τα λειτουργικά έξοδα, υπάρχει και η εφορία. Υπάρχει ακόμα η πίεση από τους γονείς να παραμείνουν τα δίδακτρα χαμηλά, για να μπορούν να τα βγάλουν πέρα.
Και τώρα έρχεται το 23%. Πολύ μελάνι χύθηκε γι’ αυτό, αφορούσε όμως όλο στα σχολεία και τα φροντιστήρια. Η αγωνία για τα σχολεία έχει φυσικά τη σημασία της, κυρίως καθώς τα δημόσια σχολεία, πέρα από το γεγονός ότι δεν εξυπηρετούν τους εργαζόμενους γονείς, αφού τα ωράριά τους δεν αντιστοιχούν στις ώρες εργασίας, δεν καλύπτουν και τις ανάγκες των μαθητών για «ανταγωνιστικότητα», δηλαδή για ισότιμη πρόσβαση στις γνώσεις εκείνες που θα τους επιτρέψουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους.
Τα φροντιστήρια είναι επίσης απαραίτητα, τουλάχιστον για όσο διάστημα οι εξετάσεις στα πανεπιστήμια θα έχουν τις ίδιες αντιπαιδαγωγικές απαιτήσεις από τους μαθητές –πολύ περισσότερο φέτος που υπάρχουν ακόμα κενές θέσεις στα σχολεία. Τα αγγλικά αναγκαία, μακάρι και καμιά ακόμα ξένη γλώσσα.
Ομως εντυπωσιάζει η παντελής απουσία αγωνίας των υπέρμαχων και των αντίπαλων του 23% για τον αντίκτυπό του στα ωδεία και τις σχολές χορού, κι ας είναι οι πρώτες σχολές που κινδυνεύουν να κλείσουν, γιατί είναι οι πρώτες που θα «κόψουν» οι γονείς ως πολυτέλεια.
Είναι σαν η εκπαίδευση να έχει έναν μόνο στόχο: να αποκτήσει το παιδί τα προσόντα για τη διεκδίκηση μιας θέσης εργασίας, με το πτυχίο του και τα αγγλικά του. Η ιδέα του πολιτισμού όλο και περισσότερο εξοβελίζεται σ’ αυτό τον κόσμο όπου οι λέξεις-κλειδιά είναι η ανταγωνιστικότητα και η δημοσιονομική προσαρμογή.
Πηγη www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου