Ο κόφτης


Ψαλίδι

«Τι είναι ο κόφτης;» με ρωτά ένας οδηγός ταξί, καθώς κατηφορίζουμε την Ιπποκράτους για να προλάβω άλλη μια υποχρέωση που πρέπει επειγόντως να γίνει. Μέσα στη διάλυση των δικαιωμάτων, οι υποχρεώσεις έχουν γίνει κατεπείγουσες. «Εσείς έχετε καταλάβει;» επιμένει. «Γιατί εγώ ξέρω ότι κόφτης είναι αυτός που κόβει τα υφάσματα.
»Τα βάζεις επάνω σε ένα τραπέζι και έρχεται εκείνος, ο κόφτης, με ένα καλά ακονισμένο ψαλίδι και τα κόβει με βάση τα σημάδια που έχεις βάλει αφήνοντάς τους και λίγο αέρα. Ο άνθρωπος αυτός δεν έχει όνομα. Το όνομά του είναι η δουλειά του. Ολοι έτσι τον ξέρουμε. Η βιοτεχνία ρούχων στην οποία εργαζόμουν είχε πολύ καλό κόφτη. Και οι άλλοι καλά τα πηγαίναμε. Στην αρχή.
»Εκλεισε πριν από τέσσερα χρόνια. Γι' αυτό δουλεύω τώρα οδηγός στο ταξί. Ομως θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος από αυτούς που ψήφισα τι είναι αυτός ο νέος κόφτης. Και πού θα δουλέψει; Μήπως θα ανοίξουν και πάλι οι κλειστές βιοτεχνίες; Αν δεν κόβει υφάσματα ο νέος αυτός κόφτης, τι θα κόβει; Δεν μας έχει μείνει τίποτα. Μόνο οι ζωές μας.
Για να μη σκεφτώ πράγματα πιο τρομακτικά: όπως ο δολοφόνος με τον παγοκόφτη και τέτοια. Ετσι και αλλιώς, πάντως, αυτό που εγώ θα ήθελα είναι να μου εξηγήσουν: Σε ποιο τραπέζι θα με ξαπλώσουν για να ’ρθει ο κόφτης να μου μετρήσει τη ζωή; Πού ακουμπάνε τη ζωή μου; Πού μου τη βάλανε εκείνοι τους οποίους ψήφισα;».
Η πρώτη φορά Αριστερά στην Ελλάδα χαιρετίστηκε από το εσωτερικό και το εξωτερικό με έναν πρωτόγνωρο τρόπο. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν σαν τη χαρά που νιώθουν οι φυλακισμένοι όταν από τον τοίχο της φυλακής, κατά μία παράδοξη συγκυρία, πέσει επάνω τους κατά τους μελαγχολικούς και μονότονους περιπάτους τους μία αχτίδα ήλιου.
Το στιγμιαίο φως μοιράζεται ωστόσο κάτι από το στιγμιαίο έγκλημα. Και τα δύο φαίνεται για λίγο να συγχωρούν «ένοχους» και «ενοχές», όμως στη συνέχεια μεγαλώνουν το κενό και τη ματαίωση, αφού η κάθαρση είναι μερική, πατά σε ξύλινα πόδια. Ξυλοπόδαρα που δεν έχουν σχέση με την ανατροπή της τάξης των εξουσιαστικών πραγμάτων, με το καρναβάλι των τρελών που παίρνουν στα χέρια τους για λίγο τη ζωή και επιχειρούν να την κάνουν αλλιώς.
Ξυλοπόδαρα που γρήγορα θα χάσουν την ισορροπία τους, θα γίνουν έρμαιο, υποτίθεται στις επιταγές των καιρών. Και οι καιροί είναι αμείλικτοι. Πιο αμείλικτοι γι' αυτούς που λοιδόρησαν χωρίς να το εννοούν τη δύναμή τους, και όχι απλώς τη λοιδόρησαν αλλά τη ζήλεψαν. Την επιθύμησαν. Τι δουλειά έχουν οι δυνατοί με τα αριστεροχώρια;
Ολοι γνωρίζουν τη μιζέρια και των αριστεροχωριών και των μεγάλων σαλονιών. Καλύτερα λοιπόν να πίνεις τη σαμπάνια σου ή έστω το κρασί του Ρήνου από το να επενδύεις στο τσίπουρο και τη ρακή με τους αυξημένους φόρους και τη μειωμένη αξιοπιστία.
Αφού μας λένε ότι όλοι είμαστε εναντίον όλων. Αφού μας λένε ότι υπάρχει τόσο μίσος για τη φύτρα μας. Πώς θα παλέψουμε; Μα πάντα οι αδύναμοι και οι ακυρωμένοι παλεύουν με τα κουρέλια τους. Με τα κουρέλια μας λοιπόν. Εστω κι αν ο κόφτης ελλοχεύει.
Πηγη www.efsyn.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Στον βούρκο χωρίς αναπνευστήρα

«Ο βασιλιάς είναι γυμνός» -εντός και εκτός της χώρας. Θα επιβιώσει των εκλογών του 2020 ο Μητσοτάκης;

Παφίλης στη Βουλή: «Ο Λασκαρίδης σας *** πατόκορφα» (βίντεο)