«Ντεμοντέ», όταν είναι στη μόδα το παράπονο

Απόψεις

«Κάθε άνθρωπος θεωρεί τα όρια του δικού του οπτικού πεδίου σαν τα όρια του κόσμου», Άρθουρ Σόπεναουερ

Zoύμε μέσα σε έναν κυκεώνα που η κάθε αβεβαιότητα διαμορφώνει την πιο σταθερή και γενική βεβαιότητα. Απέχουμε πλέον παρασάγγας από την εποχή που αρκούσε η επιλογή, γιατί τώρα πια όλοι δέχονται πιέσεις και η κάθε επιθετικότητα είναι στην ουσία άμυνα με "εκτοξευόμενα κατά πάντων ακόντια"... Κεκτημένα δεκαετιών "χάθηκαν στο κύμα", ιδεοληψίες και ανέσεις "παρασύρθηκαν στον άνεμο". Όσοι διαμόρφωσαν συνείδηση πριν το 2010, είτε αναγκάστηκαν να τη μετατρέψουν σε κάτι διαφορετικό, είτε "σκλήρυναν" οι ίδιοι -σχεδόν μεταφυσικά- για να μην τους προσάψει ο οποιοσδήποτε "καλοθελητής" όψιμο "κωλοτουμπισμό".
Τώρα είναι που ο φανατισμός έγινε σημαία, που η αδικία και η απανθρωπιά αφορούν αποκλειστικά και μόνο στα θύματα, έτσι ώστε οι "θύτες" να επιδεικνύουν τις πιο αλαζονικές τους τάσεις. Γιατί, πια, και αυτοί πιέζονται. Όχι από τους "από κάτω", αλλά από τους δίπλα και τους πιο πάνω. Μπορεί να είχες εθιστεί στα "θαλασσοδάνεια" γιατί έχεις εντρυφήσει στο σπορ της "προσκολλήσεως". Μπορεί να είχες συνηθίσει στις φοροαπαλλαγές, στις φοροελαφρύνσεις, και τη φοροδιαφυγή. Μπορεί να πόνταρες στον κρατικό κορβανά, γιατί αυτόν τον διαχειρίζονταν οι "δικοί" σου. Όταν, λοιπόν, οι αποφάσεις αλλάζουν "κέντρο", και βλέπεις ότι προκύπτουν νέοι εκλεκτοί, "τρομοκρατείσαι". Γιατί και τη φωλιά σου έχεις λερωμένη και γιατί πρέπει πια να πραγματώσεις τις διακηρύξεις σου στην πραγματική ζωή "δίχως καβάντζα καμιά". 
Διεξάγεται ένας αδυσώπητος ταξικός πόλεμος άνευ προηγουμένου, σε μια άλλη εκδοχή από αυτήν μιας άμεσης αντιπαράθεσης πολεμικού τύπου. Προς το παρόν. Ο παλιός εκλεκτός ζηλοφθονεί τον καινούριο, γιατί τον έβγαλε από τις ράγες του. Οχυρώνεται εκείνος που έχει λόγους να έχει κάστρα, γιατί ο ανεξάρτητος άνθρωπος αδιαφορεί και ενδιαφέρεται συνάμα για όλα και για τίποτα. Μπορεί να ξαποστάσει έστω και για λίγο, για να ρίξει μια πιο ουδέτερη ματιά στα πράγματα χωρίς να "καίγονται τα πόδια του" στην "άμμο των πιέσεων" και χωρίς το κεφάλι του να "βράζει" από την επίδραση της "θερμότητας" των κινήσεων του αντιπάλου.
Οι υλικές βάσεις διαμορφώνουν τη συνείδηση. Αλλά, και ο εσώτερος κόσμος διεκδικεί το δικό του μερίδιο στη διαμόρφωση της. Όταν δώσεις βάση -με όρους αποκλειστικότητας- στις πρώτες, άγεσαι και φέρεσαι από "ρομποτικούς καταναγκασμούς". Όταν δώσεις στον δεύτερο, κινδυνεύεις να πάρεις το δρόμο που σε απομακρύνει από την πραγματικότητα και απλά να "τραγουδάς" ασματικές συνθέσεις με την κιθάρα του Απόλλωνα και την άρπα της Σαπφούς, γιατί κάθε διονυσιακό στοιχείο που ενδέχεται να προσδίδεις προκαλεί θυμηδία στους οξυδερκείς, αποτυχία στους σχεδιασμούς σου, και βολικές επιλογές διαχείρισης στους ευνοημένους. Σκληραίνουν τα πράγματα και μάλλον δεν είναι καιροί τόσο για σκληρούς, όσο για "ευέλικτους"... Σέβομαι τους πρώτους, αλλά δεν αντέχω να βλέπω τους χορούς των δεύτερων -γιατί διακατέχονται από θράσος και "ευκολισμό" που μου προκαλεί κακά συναισθήματα...
Έχουμε, πια, πολλά να δούμε. Γιατί υπάρχουν ακόμα εκείνοι που δεν προσπαθούν και -κατά παράδοξο- τρόπο βγάζουν όφελος, ενώ είναι πια περισσότεροι εκείνοι που προσπαθούν πιο πολύ από αυτό που τους αντιστοιχεί και με τη λογική της υπεραξίας "μπαίνουν μέσα". Η κάθε τάξη επειδή έχει τα δικά της προβλήματα καταφέρεται -σα συλλογική ταυτότητα που παρατίθεται με ξεθωριασμένες βινιέτες μεγαλοπιασμένου καθωσπρεπισμού- με ζηλοτυπία για τις πιο πάνω και με φθόνο και συμπλεγματισμό "ανωτερότητας" στις πιο κάτω. Ας αναλογιστούμε τις επιδράσεις που έχουν στις ατομικές ψυχολογίες όλα αυτά, ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, και ας σπεύσουμε να "αγοράσουμε" τις πιο ανθεκτικές ασπίδες προστασίας. Και να θυμόμαστε πάντα αυτό που είχε πει ο Σόπεναουερ πως "από τα μικροπράγματα καταλαβαίνουμε καλύτερα τον χαρακτήρα του ανθρώπου"...
YΓ.  Σε έναν κόσμο που βιώνουμε και πρέπει σχεδόν σε κάθε κοινωνική επαφή να φοράμε πανοπλίες (και ενώ θέλουμε πραγματικά κάποια στιγμή να τις ξεχάσουμε σπίτι μας, γιατί είμαστε άνθρωποι και έχουμε ανάγκη πολλαπλά βιωματικά ευεργετήματα) για να ξεφύγουμε από εμμονές, φανατισμούς, στενομυαλιές, άγνοιες, κακεντρέχειες, επαγγελματικές πιέσεις και ανταγωνισμούς, ασθένειες, αρνητικές εκπλήξεις πολύπλευρης προέλευσης, παλιανθρωπιές και πολύμορφες κτηνωδίες (π.χ. απέναντι στα ζώα), χαζοβιόλικες παραστάσεις κάθε είδους, πόσο δικαίωμα απέναντι στον εαυτό μας έχουμε να παραιτούμαστε από τα δικαιώματα που μας παρέχει απλόχερα η φύση; Προστασία για μακροημέρευση ή ρίσκα για βραχυπρόθεσμα οφέλη; "Να ζούμε σα σκυλιά και να πεθάνουμε σαν άνθρωποι ή να ζήσουμε σαν άνθρωποι και να πεθάνουμε σαν παρατημένα σκυλιά"; Έλα ντε... Δύσκολοι (και πονηροί...) καιροί για να μιλάς για το δίκιο των πολλών και να ρίχνεις ματιές -πέρα από τα δικά σου- και στους αδύναμους και τους αδικημένους... "Ντεμοντέ", όταν είναι στη μόδα το παράπονο...
Πηγή www.efsyn.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Στον βούρκο χωρίς αναπνευστήρα

«Ο βασιλιάς είναι γυμνός» -εντός και εκτός της χώρας. Θα επιβιώσει των εκλογών του 2020 ο Μητσοτάκης;

Παφίλης στη Βουλή: «Ο Λασκαρίδης σας *** πατόκορφα» (βίντεο)