Περιττοί άνθρωποι
Ενα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού είναι «περιττοί άνθρωποι» στο μέτρο που το κεφάλαιο δεν πρόκειται να τους «απασχολήσει»... | EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
Οι τελευταίες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης είναι ηλίου φαεινότερον πως στόχευαν στη μετατόπιση της ατζέντας, ώστε τα βιοτικά, τα καθημερινά ζητήματα ζωής –και θανάτου– για την πλειονότητα του πληθυσμού να υποτονιστούν στη δημόσια συζήτηση, υπό το πέπλο των «μεγάλων θεσμικών παρεμβάσεων».
Δεν συνέβη – και δεν ήταν δυνατόν να συμβεί.
Εχει περάσει η εποχή που μπορούσε ο οιοσδήποτε πρωθυπουργός να καθορίζει τη μέρα μας με τις ευφάνταστες και πρωτοπόρες παρεμβάσεις του.
Και δεν είναι μόνο το περιεχόμενό τους –από κραυγαλέα άτολμο έως ακραία αποπροσανατολιστικό– που οδηγεί σε αυτό το αποτέλεσμα: από την «επικρατούσα θρησκεία» έως την «απλή αναλογική» με πλαφόν 3%.
Για τους πολύ περισσότερους πια η ζωή περιφέρεται γύρω από τα απολύτως βασικά:κάλυψη των κύριων αναγκών, ανταπόκριση στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις.
Η «ήττα», για να χρησιμοποιήσω τον όρο, που αγαπάει το κυβερνών κόμμα, του περσινού Ιουλίου διαμόρφωσε αυτό το κυνήγι του βιοτικά απειροελάχιστου σε νέα κανονικότητα.
Η καταστροφή της εναλλακτικής έγινε παραδοχή της τέλειας αδυναμίας να υπάρξει εναλλακτική.
Πράγμα που έχει στρατηγικά και διαρκή αποτελέσματα. Θέλω να πω, δεν πρόκειται για μια συνθήκη, η οποία είναι χρονικά διαχειρίσιμη και, έτσι, επιτρέπει την προσδοκία για μελλοντικές επανακάμψεις.
Κάθε άλλο: η καταναγκαστική συνθήκη διαμορφώνει το μέλλον με τους δικούς της όρους.
Κανένα ισοδύναμο (!) ή μερεμέτι δεν μπορεί να ανατρέψει την καταστροφική δυναμική για την ελληνική κοινωνία.
Η πεντακάθαρη αυτή αλήθεια ισχύει για τον Τσίπρα ακριβώς όσο ίσχυε για τον Παπανδρέου, τον Παπαδήμο ή τον Σαμαρά. Ακριβώς το ίδιο.
Γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με μια «μάχη που χάθηκε».
Είναι η παραδοχή πως δεν υπάρχει άλλη πολιτική εκτός αυτής των Μνημονίων και της κοινωνικής καταστροφής.
Είναι πολύ χαρακτηριστική η τελευταία έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής: αφού συμπεραίνει, εξ αρχής και αποφασιστικά, πως η εφαρμογή του Μνημονίου είναι η μόνη δυνατή πολιτική, στη συνέχεια παραθέτει στοιχεία και προβλέψεις –για την ανάπτυξη, τις εξαγωγές, τις επενδύσεις, τα έσοδα και την υφεσιακή επίπτωση του εμπροσθοβαρούς χαρακτήρα του προγράμματος και της επιδίωξης των συγκεκριμένων πρωτογενών πλεονασμάτων– που σχεδόν αποδεικνύουν πως το «πρόγραμμα» δεν βγαίνει και ο Θεός βοηθός!
Αυτό το πράγμα, λοιπόν, ο πρωθυπουργός, σε πρόσφατη συνέντευξη, εκτίμησε πως συνιστά αριστερή πολιτική, που δημιουργεί θέσεις εργασίας! Θου, κύριε!
Δεν θα μείνω άλλο, όμως, στο τι λέει η κυβέρνηση ή, ακόμη περισσότερο, στο τι λέει ότι κάνει.
Η μεγάλη πλειονότητα καταλαβαίνει χωρίς να χρειάζεται πολλές αναλύσεις.
Τίποτε πρωτότυπο δεν υπάρχει, άλλωστε, στην «επικοινωνιακή» διαχείριση της κατάντιας μας.
Πολύ μεγαλύτερη αξία έχει η συνειδητοποίηση του μεγέθους αυτής της κατάντιας, πέρα από τη βιωμένη διάστασή της για τον καθένα μας.
Επ’ αυτού, λοιπόν, είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως η Ελλάδα δεν βρίσκεται πια σε κρίση. Αυτό που συμβαίνει είναι πως οδεύει ταχύτατα στον να μετατραπεί σε «αποτυχημένο κράτος».
Σε ένα μόρφωμα, δηλαδή, που δεν θα μπορεί σύντομα να ανταποκρίνεται σε στοιχειώδεις ανάγκες της κοινωνικής αναπαραγωγής.
Οπως σημειώνει ο Ηλίας Ιωακείμογλου:
«Εχει καταστραφεί πλέον ένα μεγάλο μέρος των συνολικών παγίων εγκαταστάσεων με το οποίο γινόταν η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών πριν από την κρίση. Αυτό έχει αποτέλεσμα να μειώνεται ο συνολικός όγκος προϊόντος που θα ήμασταν σε θέση να παραγάγουμε ακόμη και εάν υπήρχε η απαραίτητη ζήτηση γι’ αυτά τα προϊόντα. Το επίπεδο του ΑΕΠ κατά το 2016 είναι 185 δισ. ευρώ περίπου (σε σταθερές τιμές 2010), ενώ το δυνητικό ΑΕΠ (το μέγιστο εφικτό υπό τις παρούσες συνθήκες) είναι περίπου 195 δισ. ευρώ. Το μέγεθος του προϊόντος που μπορούμε να ανακτήσουμε με μια πολιτική χρήσης του αργούντος παραγωγικού δυναμικού (χωρίς τη συνεισφορά νέων καθαρών επενδύσεων) είναι μόνο το 15% του προϊόντος που χάθηκε από το 2008 μέχρι σήμερα. Το 2013, αντιθέτως, μπορούσαμε να ανακτήσουμε το 40% του χαμένου προϊόντος μέσω μιας αριστερής κεϊνσιανής πολιτικής διαχείρισης της ζήτησης» (R –project, 19.7.2016).
Πράγμα που σημαίνει πως ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού είναι«περιττοί άνθρωποι» στο μέτρο που το κεφάλαιο δεν πρόκειται να τους «απασχολήσει» ακόμη και με τη δεδομένη δυνατότητά του να τους υπερεκμεταλλεύεται σε βαθμό ιστορικά πρωτοφανή.
Με άλλα λόγια, ούτε τζάμπα δεν τους θέλει!
Καταλήγω, λοιπόν, σε κάτι που μου μοιάζει λογικό – και όχι ιδιαίτερα επαναστατικό, ριζοσπαστικό ή βολονταριστικό. Οπωσδήποτε, πάντως, υπαρξιακής τάξης.
Είναι τόσο ριζική η κατάντια, είναι τόσο ακραία η κατάπτωση, είναι τόσο σκοτεινό το μέλλον της κοινωνίας μας, αν «αφεθεί στην τύχη του», που μόνο ριζικές και, επομένως, υψηλού ρίσκου ενέργειες έχουν κάποια ελπίδα να βάλουν φραγμό. Αυτές θα πρέπει να αναζητήσουμε άμεσα.
Διαφορετικά, οι περιττοί θα γίνονται όχι μόνο περισσότεροι, αλλά όλο και περισσότερο περιττοί.
*οικονομολόγος, εκπαιδευτικός
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου