Το παιχνίδι είναι αυτό που μετράει

Απόψεις


«Mακάρι οι εστίες σκιάς που υπάρχουν στη σύγχρονη ζωή να μπορέσουν να μας προστατεύουν όσο περισσότερο μπορούν (και αυτές οι δόλιες...) από τα συνεχή λιοπύρια που δυσχεραίνουν ακόμα και τους πιο ακάματους εργάτες. Χωρίς ποτέ όμως να απλωθούν περισσότερο από όσο πρέπει, για να μη χάσουμε από τους ορίζοντες μας το φως που έχουμε ανάγκη για να βλέπουμε που πάμε»
Πολλές φορές σε διάφορες συζητήσεις που γίνονται (με έντονη τη φιλοσοφική χροιά) αναρωτιούνται οι άνθρωποι αν είναι το χρήμα ή η ισχύς αυτό που αποτελεί το βασικό κίνητρο πολλών ανθρώπων. Η βούληση για δύναμη φαίνεται να υπερισχύει, καθώς τη διακρίνει κάποιος, άλλοτε κομψά άλλοτε καθόλου, σε διαταξικό πεδίο, ανεξαρτήτως του νοητικού υπόβαθρου του καθενός και της καθεμιάς. Το χρήμα μπορεί να δίνει τη δυνατότητα να επιλύει ο καθένας όσο το δυνατόν περισσότερα προβλήματα μπορεί, να εξασφαλίζει συγκεκριμένες επιλογές για καθημερινές συνήθειες, δεν παύει όμως να είναι και ένα μέσο διασφάλισης ισχύος. Ειδικά εκείνοι που έχουν πολύ από αυτό, το αντιλαμβάνονται ως μονάδα μέτρησης που θα τους επιτρέψει να σταθούν "επάξια" απέναντι στους γύρω τους (της ίδιας κάστας). Δεν είναι λίγες οι φορές που μεγαλύτεροι "λιγούρηδες" με το χρήμα είναι αυτοί που δεν το έχουν σε μεγάλες ποσότητες.
Εδώ υπάρχει μια διαφορά. Μπορεί και οι δύο κατηγορίες που περιγράφτηκαν πιο πάνω να το θέλουν, αλλά μόνο αυτός που το έχει ξέρει τις δυσκολίες και τις δυνατότητες που του παρέχει. Όσοι δεν το έχουν, θα τα δώσουν όλα για να το αποκτήσουν, και θα δώσουν έμφαση -ως εμμονική προτεραιότητα- στο "δρόμο" για την απόκτηση του. Τα μέσα για την απόκτηση του χρήματος είναι πολλά, θεμιτά ή μη. Τα ρίσκα που θα σηκώσει ο καθένας, και η τύχη του θα λέγαμε εμείς..., θα κρίνουν το κατά πόσο θα ικανοποιήσει τις σχετικές επιθυμίες του. Ο Αλμπέρτο Μοράβια κάποτε είπε πως για να κερδίζει λεφτά ένας άνθρωπος χρειάζεται ταλέντο, αλλά το ξόδεμα τους είναι ζήτημα κουλτούρας... Αν έχεις χρήμα μπορεί να το επιδεικνύεις με κάθε τρόπο, μπορεί και όχι. Η πρώτη τακτική ενδείκνυται σε εκείνους που το έχουν αποκτήσει με τρόπο που περιορίζει τις πιθανότητες να "φάνε το κεφάλι τους", είτε από το νόμο, είτε από ανταγωνιστές.  Γιατί, αν προκαλείς για χρήμα που απέκτησες με "παράξενους" τρόπους, ανοίγεις μόνος σου τρύπες στα οχυρά σου. Το παράδειγμα του πρώην αρχηγού της ιταλικής Μαφίας Μπερνάντο Προβεντσάνο (απεβίωσε στα μέσα του Ιούλη που μας πέρασε) που παρά την περιουσία που είχε αποκτήσει ζούσε σε μια στάνη δείχνει πως υπάρχει και άλλος τρόπος διαχείρισης της κατοχής μεγάλων χρηματικών ποσών. Eξάλλου, όπως είπε και ο Αριστοτέλης Ωνάσης, "μετά από κάποιο σημείο, τα λεφτά δεν έχουν πια σημασία. Παύουν να είναι ο σκοπός. Το παιχνίδι είναι αυτό που μετράει".
Οι μόνες κοινωνίες που θα μπορέσουν να προχωρήσουν, έστω και τρεκλίζοντας με μεγάλη περιοδικότητα, είναι εκείνες στις οποίες η αναζήτηση της ισχύος θα είναι όσο το δυνατόν περισσότερο φυλαγμένη στα όρια της σύνεσης. Και αυτό έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στη σύγχρονη μετα-μεταμοντέρνα πραγματικότητα δεν φαίνεται να είναι υπόθεση που αφορά στους πολλούς, αλλά στις επιθυμίες και τους σχεδιασμούς εκείνων που κινούν τα νήματα. Δεν αρκεί τελικά η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη γνώση των διάφορων τομέων της πολύμορφης κοινωνικής δραστηριοποίησης, όσο η κατανόηση της αλληλοδιαπλοκής που τη διακατέχει ως βασικό συστατικό της ανακατανομής του πλούτου και της διατήρησης των ισορροπιών. Για κάποιους, τους περισσότερους ανθρώπους, η ηθική είναι η επίκληση ενός καλοχώνευτου άλλοθι. Μόνο για λίγους -όμως- είναι το αποκούμπι των αμαρτιών τους, που θα σώσει πραγματικά την ψυχή τους. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν όταν αντιλαμβανόμαστε τη ζωή και τη συναναστροφή με τους άλλους σαν έναν τεχνικό κύκλο που πιστοποιεί έμπρακτα τα σεμινάρια που λάβαμε προγενεστέρως. Κάθε ένας που περνάει στην επίθεση το κάνει γιατί βαρέθηκε να παίζει άμυνα. Κλείνοντας, μπορούμε να πούμε, και με σαρκαστικό, αλλά και με σοβαρό, τρόπο πως αν η "Μεγάλη Ελλάδα" βρίσκεται στην Ιταλία, η "μικρή Ιταλία" βρίσκεται στην Ελλάδα σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής...
ΥΓ. Θα τα ξαναπούμε σε είκοσι μέρες από τώρα. Με περισσότερη διάθεση, με τις μπαταρίες ξαναφορτισμένες. Και με επαφή με την ουσία των πραγμάτων, γιατί αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει. Καλές διακοπές σε όσους/ες μπορούν ακόμα να απολαμβάνουν αυτό το προνόμιο... Και τώρα μπορούμε να χαλαρώσουμε ακούγοντας το Silence της Lucia (κατά κόσμο Λουσία-Μαρία Ποπέσκου)...
Πηγή www.efsyn.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Στον βούρκο χωρίς αναπνευστήρα

«Ο βασιλιάς είναι γυμνός» -εντός και εκτός της χώρας. Θα επιβιώσει των εκλογών του 2020 ο Μητσοτάκης;

Παφίλης στη Βουλή: «Ο Λασκαρίδης σας *** πατόκορφα» (βίντεο)