Η ομορφιά του γαλάζιου

Καίτη Βλάχου

Συντάκτης: 

Πέτρος Μανταίος

Μπλε της Μεσογείου, από την «Τριλογία της Μασσαλίας» του Ζαν-Κλωντ Ιζζό (βιβλίο δεύτερο, «Το τσούρμο», ενιαία έκδοση, Πόλις, σελ. 478-479):

«Από τον ουρανό μέχρι κάτω τη θάλασσα, το μπλε κυριαρχούσε στις άπειρες αποχρώσεις του. Για τον τουρίστα, αυτόν που έρχεται από το Βορρά, την Ανατολή ή τη Δύση, το μπλε είναι μονάχα μπλε. Θα ’πρεπε πρώτα να κάνει τον κόπο να κοιτάξει τον ουρανό, τη θάλασσα, να χαϊδέψει με τη ματιά του το τοπίο, κι έτσι μονάχα θ’ ανακάλυπτε το μπλε-γκρι, το σκούρο μπλε, και το μπλε κυανό, το μπλε ανοιχτό, το μπλε της λεβάντας (μενεξεδί). Ή το βαθύ μπλε, τα βράδια της καταιγίδας. Το πράσινο-μπλε της φουσκοθαλασσιάς. Το μπλε-χάλκινο του ηλιοβασιλέματος, την παραμονή, όταν πρόκειται να φυσήξει μαϊστράλι. Ή αυτό το μπλε το τόσο χλομό που ξεθωριάζει, σχεδόν άσπρο». 

Βέβαια, το (τριπλό) βιβλίο του Ιζζό (που πέθανε νεότατος, στα 55, το 2000) δεν είναι βιβλίο θερινής αναψυχής με φόντο ρομαντικό το μπλε και το γαλάζιο της Μεσογείου (να βάλω και τη δική μας Μεσόγειο, με το μπλε και το γαλάζιο Ιονίου και Αιγαίου, το ολόφωτο γαλάζιο των Κυκλάδων).

Είναι βιβλίο σκληρό και αφηγείται πράγματα, με πρόφαση αστυνομική, εν πολλοίς αυτοβιογραφική, διήγηση, γύρω από σχέσεις -συμπληρωματικές ή παράλληλες- εγκληματικών οργανώσεων με ισλαμικές σέχτες, στον γαλλικό Νότο της δεκαετίας του ’90, που μετά από 15-20 χρόνια, με όσα, ειδεχθούς βιαιότητας, έχουν εν τω μεταξύ συμβεί, ακόμα και το φετινό καλοκαίρι, παίρνουν «προφητικές» διαστάσεις.

Δεδομένου ότι (αυτό απηχεί και προσωπική μου άποψη), οι προφήτες των ημερών μας είναι οι ποιητές.

Πάντα ήταν, αλλά οι πολλοί αργήσαμε να το καταλάβουμε∙ κάποιοι δεν το κατάλαβαν ακόμα… 

Τέλος πάντων -μια και αρκετό καλοκαίρι μένει ακόμα μπροστά μας, με πολύ μπλε, πολύ γαλάζιο σε ουρανούς και θάλασσες, κι εκείνο το πρασινογάλανο πλάι στα βράχια, που βουτάς άνθρωπος και αναδύεσαι άλλος άνθρωπος- ας αφήσουμε το μάτι να ρίξει μια… Τρίτη ματιά σε όλα τα μπλε/γαλάζια, τα αναρίθμητα μπλε και γαλάζια, αυτής της, κατά τον Ποιητή, «όμορφης και παράξενης πατρίδας», στην ομορφιά του γαλάζιου ελληνικού καλοκαιριού.

Που ακόμα, ευτυχώς, μπορεί κανείς να τη χαρεί, να αφαιρεθεί και να την απολαύσει, ήρεμη ή κυματισμένη, γαλήνια ή εκρηκτική, χωρίς ιδιαίτερες (οικονομικές) επιβαρύνσεις: ένα καφεδάκι, η ακροθαλασσιά, το μπλε και το γαλάζιο ίσαμε πέρα στα βουνά, αυτή η απίθανη μονοχρωμία των διακυμάνσεων σε τόνους μπλε, «εγώ και το μεσημεράκι», όπως έγραφε σε ένα από τα ποιήματά του («Ωδή στο Κερατοχώρι») ο αξέχαστος φίλος -από τους ελάχιστους γνήσιους μπίτνικ Ελληνες ποιητές- Αντώνης Ταβάνης. 

Επιμύθιο: Θάλασσα φουρτουνιασμένη. Φορώντας μόνο παντελόνι παράγγειλα καφέ και χάζευα τον ξεσηκωμένο Παγασητικό.

Κύματα ξεσπούσαν στην προκυμαία. Σταγόνες ράντιζαν στήθος και γυαλιά (ηλίου).

Εκλεισα τα μάτια ακούγοντας το βουητό.

Ο Ηλίας, ο νεαρός σερβιτόρος, νόμισε πως αποκοιμήθηκα:

«Δώδεκα παρά… Θα χάσετε το λεωφορείο!», ψιθύρισε.

«Δεν πά’ να το χάσω Ηλία!», είπα, με τα μάτια κλειστά…

Πηγή www.efsyn.gr