Νίκος Μωραΐτης: Ένα «ναι» στον Νίκο Φίλη
























Ο άξεστος, χοντρός, αιώνιος φοιτητής, τρόμπας, φάε ένα γουρουνόπουλο -και ό,τι άλλο του σούρνουν οι νεοφασίστες φιλελέ των ημερών μας- Νίκος Φίλης προσπάθησε να κάνει ό,τι δεν έκανε κανένας υπουργός παιδείας στον 21ο αιώνα αυτής της χώρας: να συνδέσει το μάθημα των θρησκευτικών με την αληθινή ζωή.
του Νίκου Μωραΐτη
Τι δουλειά έχει το «μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω;» του Άσιμου με τα θρησκευτικά;
Διερωτάται καγχάζοντας το ρεπορτάζ του STAR και ύστερα η παρουσιάστρια Μάρα Ζαχαρέα υπομειδιά ειρωνικά, δι’ ευχών του αγίου Βατοπαιδίου ημών.
Ο άξεστος, χοντρός, αιώνιος φοιτητής, τρόμπας, φάε ένα γουρουνόπουλο -και ό,τι άλλο του σούρνουν οι νεοφασίστες φιλελέ των ημερών μας- Νίκος Φίλης προσπάθησε να κάνει ό,τι δεν έκανε κανένας υπουργός παιδείας στον 21ο αιώνα αυτής της χώρας: να συνδέσει το μάθημα των θρησκευτικών με την αληθινή ζωή.
Και πάτησε βέβαια πεπονόφλουδα, διότι εξανέστησαν η ακροδεξιά του Κυρίου, ο Καμμένος του Αρχιεπισκόπου, η νεοδεξιά του Κυριάκου αλλά και όλοι εκείνοι οι δήθεν μεταρρυθμιστές που είχαν συνδέσει τον εκσυγχρονισμό του κράτους με φακελάκια από τα σημιτικά υπουργεία. Έχει δωράκι; Εκσυγχρονιστική η δημοσιογραφική πένα. Δεν έχει δωράκι; Άσ’ το καλύτερα.
Βλέπετε, την αναμόρφωση του μαθήματος των θρησκευτικών την ανέλαβε ο αριστερός Φίλης με την κοιλιά που εξέχει και όχι η Άννα Διαμαντοπούλου μέσα στο α λα Θάτσερ ταγεράκι της, εκλεκτή κάθε στιυφής σημιτικής γραφίδας της ζέουσας παραδημοσιογραφίας.
Προσπάθησε ο Νίκος Φίλης να φέρει την τέχνη -έστω υπαινικτικά ή συγκριτικά- σε διάλογο με τη θρησκεία. Και έμεινε τόσο μόνος σε αυτή την προσπάθεια. Μόνος ακόμη και από τον πρωθυπουργό, ο οποίος ύστερα από τις ιερές αντιδράσεις και τις γονυκλισίες Καμμένου είπε «ας το αφήσουμε για του χρόνου». Τόσο μόνος ο Φίλης, που νιώθω την ανάγκη να φωνάξω εγώ, μόνος μου, ένα «ναι!», έστω για την προσπάθεια και την τόλμη του αυτή.
Είχα την ευλογία να έχω καθηγητή θρησκευτικών έναν σπουδαίο άνθρωπο, τον ποιητή Ματθαίο Μουντέ, ο οποίος έλεγε «αφήστε τους τραγόπαπες» και μας μιλούσε για τον Μινωτή, την Παξινού, την Καρέζη, τον Καρούζο, τον Καζαντζάκη, τον Παπαδιαμάντη – κι ύστερα, στο τέλος, κατάφερνε μέσα από αυτούς πάντα το Χριστό να αποθεώνει. Θα ήθελα ταπεινά, να αφιερώσω στη μνήμη του αυτό το κείμενο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Στον βούρκο χωρίς αναπνευστήρα

«Ο βασιλιάς είναι γυμνός» -εντός και εκτός της χώρας. Θα επιβιώσει των εκλογών του 2020 ο Μητσοτάκης;

Συνταγή εμφυλίου στα ΑΕΙ