Το φεγγάρι, το δάχτυλο, το νερό και τα... κανάλια
Οι σφοδρές αντιδράσεις για την εφαρμογή κανόνων στην κατανομή των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων από την πλευρά όσων επιμένουν να υπερασπίζονται ιδιωτικά προνόμια, αγνοώντας το δημόσιο συμφέρον, μας πάνε πίσω κάποιες δεκαετίες και συγκεκριμένα στο 1987.
Τότε που ένας μεταρρυθμιστής πολιτικός, ο Αναστάσης Πεπονής, προχώρησε με τον νόμο 1739/87 στη θεσμοθέτηση κανόνων για την κατανομή των δικαιωμάτων χρήσης του νερού.
Ο εκσυγχρονιστικός αυτός νόμος έθεσε τέλος σε μια εποχή όπου όποιος αγρότης, βιομήχανος, επιχειρηματίας ή ιδιώτης ήθελε μπορούσε, χωρίς άδεια, χωρίς κανόνες και χωρίς προϋποθέσεις, να ανοίγει πηγάδια στην ιδιοκτησία του και να αντλεί όσο νερό ήθελε ή καλύτερα όσο νερό πίστευε ότι χρειαζόταν, στερώντας το πολύτιμο αγαθό από τους κατάντη χρήστες του.
Οποιος μάλιστα έβρισκε νερό πρώτος το πουλούσε σε εκείνους από τους οποίους το στερούσε, ως εάν η φύση να ήταν ιδιοκτησία του.
Τα χιλιάδες παράνομα πηγάδια και οι γεωτρήσεις που αντλούσαν επί σειρά δεκαετιών ανεξέλεγκτα οδήγησαν γρήγορα στην ταπείνωση της στάθμης των υπόγειων νερών και στην εξάντληση των υδατικών αποθεμάτων σε εκτεταμένους υδροφορείς σε αγροτικές, παράκτιες και νησιωτικές περιοχές, με δυσμενέστατες επιπτώσεις στην αγροτική ανάπτυξη και τον τουρισμό, προξενώντας συγχρόνως ανήκεστο βλάβη στην υπόθεση του περιβάλλοντος, η ισορροπία του οποίου, έκτοτε, έχει σοβαρά διαταραχθεί.
Ο νόμος 1739/87, ο οποίος θεσμοθέτησε κανόνες για τις άδειες χρήσης νερού και ο οποίος σήμερα όχι μόνον έχει γίνει ευρύτατα αποδεκτός ως αυτονόητος, αλλά θεωρείται και μία από τις πιο σημαντικές μεταρρυθμιστικές τομές στη σύγχρονη ιστορία, πολεμήθηκε τότε κατά τον ίδιο τρόπο που και σήμερα πολεμάται ο νόμος για τις τηλεοπτικές άδειες από όλους εκείνους που υπερασπίζονται τα ιδιωτικά τους προνόμια, αδιαφορώντας για το δημόσιο συμφέρον.
Δημόσια γη, νερό, ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες είναι κοινόχρηστα αγαθά τα οποία, σε μια ευνομούμενη πολιτεία, πρέπει να κατανέμονται από το κράτος με κανόνες που υπαγορεύονται από τις αρχές της διαφάνειας, της αντικειμενικότητας και της ισονομίας και δεν μπορεί η νομή τους να εξυπηρετεί μεμονωμένα ιδιωτικά συμφέροντα.
Η χωρίς άδεια και κανόνες χρήση των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, η οποία ίσχυε μέχρι σήμερα, είναι της ίδιας τάξης ζήτημα με την αυθαίρετη δόμηση, την καταπάτηση δημόσιας γης ή την καταχρηστική εκμετάλλευση δημόσιων αγαθών. Και είναι όνειδος για όσους κυβέρνησαν τη χώρα μέχρι σήμερα και ανέχτηκαν την αυθαιρεσία και την καταπάτηση, συντηρώντας ένα τριτοκοσμικό καθεστώς ασυδοσίας.
Ολα αυτά λοιπόν τα επιχειρήματα που ακούγονται περί δήθεν οικοδόμησης νέου καθεστώτος διαπλοκής στην τηλεόραση είναι εκ του πονηρού και προφάσεις εν αμαρτίαις από την πλευρά εκείνων που, στο όνομα των συμφερόντων που υπηρετούν, νοσταλγούν ένα κακό παρελθόν ανομίας και αυθαιρεσίας.
Θυμηδία μάλιστα προκαλεί η επικοινωνιακή τακτική της Ν.Δ., η οποία, έχοντας αναλάβει εργολαβικά την υπεράσπιση των θιγόμενων ιδιωτικών συμφερόντων, παρουσιάζει την αδειοδότηση ενός εκ των καναλιών που αντιπολιτεύονται σφόδρα την κυβέρνηση, του ΣΚΑΪ, όχι ως απόδειξη του αδιάβλητου της διαδικασίας, αλλά, αντίθετα, ως πολιτική ήττα της κυβέρνησης. Κρίνοντας προφανώς εξ ιδίων τα αλλότρια...
Οσο για το περίφημο ζήτημα του περιορισμένου αριθμού των αδειών σε τέσσερις, το οποίο παρουσιάζεται ως δήθεν εκδήλωση ολοκληρωτισμού, καλό είναι να ακουστεί όλη η αλήθεια. Σύμφωνα με την οποία τα κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας δεν θα είναι τέσσερα, αλλά επτά συνολικά, αν συνυπολογιστούν και τα τρία δημόσια.
Και αυτό στη διαφημιστική αγορά μιας χώρας όπως η Ελλάδα με αντικειμενικά περιορισμένες δυνατότητες. Γι’ αυτό άλλωστε και χώρες με πληθυσμό αντίστοιχο με τον δικό μας, όπως για παράδειγμα η Αυστρία, έχουν και αντίστοιχο πλήθος τηλεοπτικών σταθμών.
Κι ακόμη πρέπει να ακουστεί ολόκληρη η αλήθεια, ότι δηλαδή θα υπάρξει αντίστοιχη διαδικασία αδειοδότησης και για τα λεγόμενα θεματικά κανάλια, όπως ειδησεογραφικά, ψυχαγωγικά, αθλητικά ή παιδικά, καθώς και για τα περιφερειακά, με αποτέλεσμα το πλήθος των αδειοδοτημένων τηλεοπτικών σταθμών να είναι τελικά περίπου το ίδιο με το σημερινό.
Αυτή η τελευταία παρατήρηση δίνει και την απάντηση στο υποκριτικό ερώτημα της απώλειας θέσεων εργασίας στους σταθμούς που δεν θα αδειοδοτηθούν, καθώς οι συνολικές θέσεις εργασίας στην τηλεοπτική αγορά, στο τέλος της ημέρας, θα παραμείνουν περίπου στα σημερινά επίπεδα.
Αυτό που θα μείνει στην ιστορία από την υπόθεση της θεσμοθέτησης κανόνων για την κατανομή των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων είναι το ίδιο με αυτό που έμεινε τελικά από την πάταξη της αυθαιρεσίας στη χρήση και τη νομή της δημόσιας γης ή των πηγών του νερού.
Επαινος για όσους τόλμησαν να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον και απαξία για όσους κοίταζαν το δάχτυλό (τους) όταν οι άλλοι έβλεπαν το φεγγάρι...
* καθηγητής, πρόεδρος της «Αττικό Μετρό Α.Ε.»
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου