Ας μιλήσουμε για τηλεόραση
Παρότι τους τελευταίους μήνες καταναλώθηκαν χιλιάδες ώρες τηλεοπτικών, ραδιοφωνικών και έντυπων αναλύσεων γύρω από το τηλεοπτικό τοπίο, ο απολογισμός σε επίπεδο κοινωνίας για την ουσία του φαινομένου της τηλεόρασης και των σχέσεων που τη διέπουν μάλλον είναι φτωχός.
Αναμφισβήτητα ένα θετικό γεγονός είναι ότι οι μιντιάρχες αναγκάζονται, μετά από δεκαετίες, να βάλουν το χέρι στην τσέπη και μάλιστα σε μια περίοδο που τα κρατικά ταμεία διψούν για ζεστό χρήμα.
Βέβαια, το εάν τα ποσά αυτά θα πάνε για την αποκατάσταση αδικιών θα φανεί σύντομα, καθώς οι δανειστές θεωρούν πρώτη προτεραιότητα την αποπληρωμή των τόκων και του χρέους, αδιαφορώντας για το επίπεδο ζωής των πολιτών.
Δυστυχώς, επίσης, η διαδικασία αυτή εκ των πραγμάτων «ξέπλυνε» στα νερά μιας τυπικής νομιμότητας επιχειρηματίες που επί χρόνια βυσσοδομούν επί κάθε έννοιας νομιμότητας και δεοντολογίας.
Ενα δεύτερο θετικό στην ίδια περίοδο είναι η λειτουργία της επιτροπής της Βουλής για τη διαχρονική δανειοδότηση των ΜΜΕ, η οποία απέδειξε μια γυμνή, αλλά καλά κρυμμένη για τους πολλούς, αλήθεια.
Δηλαδή ότι η πλειονότητα των ιδιοκτητών ΜΜΕ επί χρόνια αναπαρήγαν το μοντέλο μιας κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, αφού κατ’ εντολήν των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. οι τράπεζες τούς χορηγούσαν δανεικά –και πολλές φορές αγύριστα– με μηδενικές έως ανύπαρκτες εγγυήσεις.
Ας πάμε τώρα στα αρνητικά: Κατ’ αρχάς ο τρόπος με τον οποίο μεθοδεύτηκε το όλο ζήτημα του διαγωνισμού άφησε περιθώρια να σχηματιστεί σε μεγάλο μέρος των πολιτών η εντύπωση ότι επιχειρείται μια αναδιανομή ισχύος μεταξύ παλιών και νέων «τζακιών» των τηλεοπτικών επιχειρήσεων.
Οι χειρισμοί δε στο θέμα του αριθμού των αδειών δεν φαίνεται να έπεισαν ακόμα και αρκετούς καλοπροαίρετους απέναντι στην κυβέρνηση. Στο τέλος βέβαια απλώς άνοιξε ο δρόμος για να μπουν στον χώρο ακόμα μερικοί τουλάχιστον αμφιλεγόμενοι «επιχειρηματίες», πρόθυμοι –άγνωστο γιατί– να χάσουν μακροπρόθεσμα πολλά εκατομμύρια.
Το χειρότερο; Και στις δύο ευκαιρίες (επιτροπή της Βουλής-αδειοδότηση καναλαρχών) δεν αξιοποιήθηκε η ευκαιρία για μια επί της ουσίας συζήτησης για το τι τηλεόραση θέλουμε.
Μια τηλεόραση που θα καταλήγει σε έναν μέσο όρο omnibus ειδήσεων, όπως έλεγε ο Πιερ Μπουρντιέ, δηλαδή ειδήσεων-αντιπερισπασμού, οι οποίες απορροφούν την προσοχή, «οι οποίες δεν διχάζουν, με τις οποίες δεν διακυβεύεται κάτι, αλλά αντίθετα, ενδιαφέρουν όλο τον κόσμο, αλλά με τρόπο τέτοιο ώστε να μη θίγουν τίποτα σημαντικό»;
Θέλουμε το είδος της στρατευμένης στον νεοφιλελευθερισμό τηλεόρασης με τους (μεγαλο)δημοσιογράφους-ταλιμπάν, όπως αυτοί του ΣΚΑΪ και του Mega; Ή πάλι επιδιώκουμε ένα παρωχημένο μοντέλο παιδαγωγικο-πατερναλιστικής τηλεόρασης α λα ΕΡΤ;
Οι ραγδαίες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, με την πυκνή ιστορική τους διάσταση και ο τρόπος κάλυψής τους από την ελληνική τηλεόραση σε όλες τις εκδοχές της, ωρίμασαν σε έναν βαθμό τους πολίτες, κάνοντάς τους πιο δεκτικούς σε αλήθειες και πραγματικότητες που αμφισβητούν πολλά από τα αγοραία στοιχεία της ενημέρωσης.
Αυτά τα δεδομένα η κυβέρνηση δεν μπόρεσε ή, ακόμα χειρότερα, δεν θέλησε να τα λάβει υπόψη της στη σημερινή συγκυρία.
Εχασε έτσι μια ευκαιρία να οικοδομήσει κάποιες κοινωνικές και ιδεολογικές συμμαχίες και απέδειξε ότι εξακολουθεί να στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στον πολιτικό βολονταρισμό, ο οποίος, αποκομμένος από τη λαϊκή βάση, δεν αποτελεί καλό σύμβουλο, όπως έδειξε το πρόσφατο παρελθόν.
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου