Κάτω οι θεατρίνοι!
Το κύμα συκοφαντιών κατά της δημοκρατικής κυβέρνησης της γείτονος και φίλης Τουρκίας έχει φτάσει στο απροχώρητο, αν και με τους κακούς ανθρώπους ειλικρινά ποτέ δεν ξέρει κανείς.
Στον ηλεκτρονικό Τύπο διαβάσαμε ότι ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου της χώρας δήλωσε πως το ρεπερτόριο από τούδε και στο εξής θα περιλαμβάνει μόνον Τούρκους συγγραφείς, αλλά όχι όποιον κι όποιον: πρέπει επίσης να είναι απαραιτήτως και πατριωτικό το έργο.
Ως εκ τούτου, πάντοτε κατά τους σπερμολόγους που διέδωσαν τέτοια ψεύδη, ακόμα και μέσα στην ίδια την Τουρκία, μια σειρά από εχθρούς του έθνους αυτού αποκλείσθηκαν από το παραστασιολόγιο. Τα ονόματά τους: Σέξπιρ, Γκολντόνι, Τσέχοφ και Ντάριο Φο.
Προφανώς αρνούμαι να πιστέψω λέξη από όλα αυτά. Σιγά τώρα που κάποιοι συγγραφίσκοι και παλιοθεατρίνοι θα μπορούσαν να απειλήσουν έναν λαοπρόβλητο ηγέτη που τσακίζει τα κακόβουλα πραξικοπήματα εν ριπή οφθαλμού. Αλλά, λέω τώρα, ας πούμε, βρε παιδί μου, πως τους απαγόρεψε τους κυρίους αυτούς. Δηλαδή, άσκημα έκανε;
Ας τα βάλουμε κάτω και ας δούμε αυτά τα περίφημα άτομα ένα ένα. Οχι, έχετε δει τι γράφει αυτός ο Σέξπιρ στον «Οθέλο»; Καταλαβαίνετε ότι βάζει αυτόν τον αφελή και ζηλόφθονο Μαύρο να σκοτώνει αθώους Τούρκους, υπερασπίζοντας τους Βενετσιάνους αφέντες του και την Κύπρο;
Αλλά και τον Γκολντόνι πού τον βάζετε; Ποιους νομίζετε ότι εννοούσε όταν έγραφε εκείνη την ύπουλη και άνοστη κωμωδία, τους «Αγροίκους»;
Οχι, δεν εννοούσε κατά βάθος τους Βενετσιάνους, μα τους Τούρκους. Και ίσως ακόμα την κυβέρνηση του κυρίου Ερντογάν που, υπακούοντας στην ελεύθερη βούληση του λαού της, θα επαναφέρει εντελώς δικαιολογημένα τη θανατική ποινή ενάντια στους προδότες πραξικοπηματίες και τους μέχρι δεκάτου τρίτου βαθμού συνενόχους, συγγενείς και συνεργάτες.
Τώρα γι' αυτόν τον Ντάριο Φο τι να πω; Μα τον έχετε ποτέ δει να λέει μια σωστή κουβέντα;
Μια εθνοσωτήρια είχαμε και μεις κατά την αλησμόνητη επταετία και λύσσαξε να την κακολογεί και να την κοροϊδεύει και να σέρνει τα εξ αμάξης στον φασισμό, ιταλικό και ελληνικό.
Και ύστερα, μια τόση δα εισβολή του ΝΑΤΟ έγινε για ανθρωπιστικούς λόγους στην Γιουγκοσλαβία το 1999 και σήκωσε τον κόσμο στις καταγγελίες και ευτυχώς που βρέθηκαν κάτι καλά παιδιά, καμεράτι –μελανοχίτωνες βερσιόν τέλος του αιώνα– και τον συγύρισαν και αυτόν και την κυρία του, τη Φράνκα Ράμε. Αλλά τι τα θες;
Σε κάτι τέτοιους πάνε και δίνουνε τα Νόμπελ και όχι στον κύριο Ερντογάν που κάνει ο άνθρωπος τα πάντα –ακόμη και κάτι μικρές εισβολές σε ξένη χώρα– για να ειρηνεύσει η Συρία.
Μένει αυτός ο Τσέχοφ. Και υποθέτω τι ετοιμάζεστε να μου πείτε: Και τι έχεις να πεις εναντίον του Τσέχοφ; Απαντώ: Τίποτε! Αλλά ξέρετε κάτι;
Αυτό ακριβώς είναι το ύποπτο! Διότι τα σιγανά ποτάμια να φοβάστε. Μάλιστα. Διότι στο κάτω κάτω ποιος ξέρει τι γινόταν σε αυτόν τον τάχα ειδυλλιακό «Βυσσινόκηπο»;
Τι Σόδομα και τι Γόμορρα και τι συνωμοσίες προδοτικές. Και μη ρωτάτε πού τα ξέρω. Σας αποστομώνω αμέσως: Γιατί δεν ξέρετε ότι το αληθινό όνομα του Στανισλάβσκι, που τάχα σκηνοθετούσε τον Τσέχοφ, ήταν Φετουλάχ Γκιουλένοφ!
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου