Κόπι πάστε
Ζήκος, υπάλληλος καταστήματος θροφίμων, εκτελών ενίοτε χρέη 'ποδιευθυντή, μιλάει στο τηλέφωνο με εκλεκτή πελάτισσα: Τι κάνετε κυρία γιατρέσσα; Ε, πώς να 'μαστε μαντάμ; Προσεχώς καλύτερα! Σε τι μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε; Α ναι, νομίζω πως έχουμε ένα και μοναχικό. Περιμένετε ολίγον τι. (Σπεύδει εις τας γενικάς αποθήκας απ' όπου εμφανίζεται, κρατώντας ένα σκονισμένο κουτάκι.) Είν' αυτό που έχει μια τρούπα στη μέση; Δεν ξέρω τι μάρκα είναι κυρία γιατρέσσα γιατί τα γράμματα είναι τ' ανάσκελα! Μάλλον δεν θα 'ναι ελληνικής κατασκευής, θα 'ναι αλλοδαπής προελεύσεως, γιατί βλέπω πολλά μασκαραλίκια απόξω. Εχει κάτι γατιά, κάτι λιοντάρια... Πάντως εσείς θα τα φάτε; Οχι, θα τ' ανάψετε. Αν ανάψουν, άναψαν. Μάλιστα. Θα τα στείλω με τον μικρό, μόλις επιστρέψει. Σας μερσώ μαντάμ! Ορέ ντουβάρ!
Από ψυχραγωγία, άλλο τίποτα. Το ισχυρό ατού του ως άνω μπακαλόγατου, ωστόσο, ήταν η μόρφωση. Ιδού το αξιοζήλευτο βιογραφικό του, όπως το παρουσιάζει ο ίδιος: Είμι τελειόφοιτος Τετάρτης Δημοτικού. Δεκάξι χρόνια στο σχολειό κύριε Εμμανουήλ, εμένα που με γλέπ'ς. Μάλιστα, δεκαέξι. Τέσσερα χρόνια κάθε τάξη. Δεν είμαι σαν κι αυτουνούς κυρ Μανώλη ιγώ, που πάνε ένα χρόνο και σου λέει τα μάθαμε όλα. Τι να μάθεις ρε κύριε σε ένα χρόνο; Μέχρι να μπεις, ντάνγκα ντανγκ το καμπανάκι διάλειμμα, βγαίνεις όξω. Μετά έχουμε γιορτές, Καθαροδευτέρες, 25η Μαρτίου, πού θα προλάβεις; Ενώ εγώ τέσσερα χρόνια στην ίδια τάξη, κάθομαι, πήζει το μυαλό μου και βγαίνω αμέσως, παίρνω και το χαρτί, είμαι φτυχιούχος Λογιστικής. Ασε που ξέρω την Προπαίδεια. Πέντε εφτά, τριάντα πέντε, με την πρώτη. Εξι οχτώ, σαράντα οχτώ. Εφτά οχτώ, πενήντα έξι. Τώρα μαθαίνω το οχτώ εννιά.
Γιατί κοπιάρω μο τα μο τους σπαρταριστούς μονόλογους του ανεπανάληπτου Κώστα Χατζηχρήστου στο φιλμ «Της κακομοίρας»; Δικαίως αναρωτιέστε. Μα επειδή προφανώς έχει δίκιο βουνό. Ο υπουργός Φρυγείας -κατά το υπουργείο Υγρασίας του Ζήκου- τι κατάλαβε δηλαδή που προβιβαζόταν κάθε Ιούνιο στην επόμενη τάξη; Τριάντα χρόνια σπούδαζε και ιδού τα ολέθρια αποτελέσματα.
Αμ' έπος άμ' έργον. Φύρανε εντελώς το μυαλό του, δεν ήθελε και πολύ εδώ που τα λέμε, κουζουλάθηκε ο καψερός απ' το πολύ διάβασμα και βλέπει τα γράμματα να πέφτουν μπρούμυτα, να βυθίζονται τρία μέτρα κάτω απ' τη γη, σαν δαιμόνιοι ρεπόρτερ των βοθροκάναλων κι άντε ύστερα να τα ξεχωρίσει. Τα λατινικά σύμβολα τον δυσκολεύουν έτι περισσότερο. Ατιμα πράματα, σατανικά. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι με δαύτα έχουν γραφτεί τόσα μνημόνια.
Ριψοκινδυνεύει Πολλάκις να τα αναγνώσει, συνήθως με αμφίβολη ευστοχία. Το «κόπι πάστε», πάντως, και δη «σοκολατίνε», δέον όπως θεωρηθεί ανεκτίμητη συμβολή στην κωμωδία. Οι Χρήστος και Γιώργος Γιαννακόπουλοι, οίτινες υπογράφουν τον θεατρικό «Μπακαλόγατο», αλλά και ο Ντίνος Κατσουρίδης, που τον διασκεύασε για τον κινηματογράφο, δεν θα μπορούσαν ποτέ να επινοήσουν παρόμοια ατάκα. Ούτε οι αυτοσχεδιάζοντες ηθοποιοί. Ο Φρυξ υπουργός φαλτσάρει και στους πολλαπλασιασμούς. Λογαριάζει και ξαναλογαριάζει τα έσοδα από την πρώτη δόση των υπερθεμετιστών και αποφαίνεται πως αρκούν να θεραπεύσουν πάσαν νόσον και μαλακίαν. Παλιοζαγάρ', που θα 'λεγε κι ο Ζήκος.
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου