Η πίστη είναι ζωή και όχι όπιο του λαού
Dreamstime
Διάβασα και ξαναδιάβασα με πολλή προσοχή το άρθρο του καθηγητή Κύρκου Δοξιάδη (Κ.Δ.) στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της 27.9.16 με τίτλο «Το Οπιο του Λαού». Το άρθρο ξεκινά με ένα παράθεμα των όσων είχε γράψει ο Καρλ Μαρξ πριν από σχεδόν δύο αιώνες σχετικά με τη θρησκεία.
Παρά τα όσα γράφει στη συνέχεια ο Κ.Δ. για «τον παρηγορητικό ρόλο της θρησκείας στα δεινά που υποφέρει ο λαός» παρέχοντάς του «μια εφήμερη και αποπροσανατολιστική έστω ανάσα στην ασφυκτική ασφυξία της σκληρής πραγματικότητας», στην ουσία ασπάζεται τη θέση του Μαρξ ότι: «Η άρση της θρησκείας ως της ψευδαισθητικής ευτυχίας του λαού είναι απαίτηση της πραγματικής ευτυχίας». Αυτό φαίνεται στην προτελευταία παράγραφο του άρθρου με την παραίνεση: «Η Αριστερά ταυτόχρονα με την κριτική της θρησκείας οφείλει να υποκαταστήσει κάπως την παρηγοριά που προσφέρει». Παραδέχεται όμως ότι αυτό είναι «δύσκολη υπόθεση».
Υπάρχουν ασφαλώς, όπως αναφέρει ο Κ.Δ., παρερμηνείες της θρησκείας και συνέχεια πράξεις ορισμένων ηγετών ή απλών πιστών, οι οποίοι είτε με παθητική αποδοχή της δυστυχίας ή, ακόμα χειρότερα, με δαιμονοποιήσεις οδήγησαν σε κάποιες περιπτώσεις σε εγκλήματα που σε ορισμένες περιόδους της Ιστορίας κατέληξαν σε τραγωδίες.
Τα τραγικά όμως αυτά γεγονότα δεν μπορούν να ακυρώσουν τον θετικό ρόλο που παίζει διαχρονικά η πίστη που βιώνεται, ερμηνεύεται και εφαρμόζεται σωστά τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Αναφέρομαι εδώ αποκλειστικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι αυτή αφορά τη μεγάλη πλειονότητα του λαού μας και τα διαχρονικά βιώματά του. Η πίστη είναι ζωή και μάλιστα, όπως λέει το Ευαγγέλιο, περίσσεια ζωής.
Σε ατομικό επίπεδο για τους πιστούς που βιώνουν καθημερινά και ερμηνεύουν σωστά την πίστη τους, η πίστη αυτή –δηλαδή η χάρις του Θεού– τους δίνει τη δύναμη, από τη μια μεριά, να αντέξουν και να μην καμφθούν από τις δυσκολίες και τα δεινά που υποφέρουν και, από την άλλη, να αναζητήσουν τρόπους να τα ξεπεράσουν (και στις περιπτώσεις ανίατων ασθενειών ή θανάτων να αντέξουν τον πόνο που τους προκαλούν).
Δεν αρκούνται, όμως, σ’ αυτά οι πιστοί. Πονούν για τα βάσανα των συνανθρώπων τους και σε ατομικό επίπεδο ενεργοποιούνται και προσπαθούν έμπρακτα να βοηθήσουν τόσο υλικά όσο και πνευματικά τους πάσχοντες (έχουμε δει τα όσα προσέφεραν απλοί άνθρωποι, ακόμα και φτωχοί, τόσο στο παρελθόν σε ανθρώπους του περιβάλλοντός τους ή και άγνωστους, όσο και εντελώς πρόσφατα στην περίπτωση των προσφύγων και των μεταναστών).
Σε συλλογικό επίπεδο οι ενορίες, εκτός από το κύριο έργο τους, δηλαδή την πνευματική στήριξη των πιστών, προσπαθούν με τα μέσα που διαθέτουν και την εθελοντική εργασία των πιστών να βοηθήσουν υλικά (με συσσίτια, διανομή τροφίμων και ρούχων, πληρωμή λογαριασμών ΔΕΗ κ.λπ.) όσο και με άλλους πρόσφορους τρόπους όσους έχουν ανάγκες που δεν μπορούν να τις καλύψουν.
Πολύ μεγάλη είναι και η προσφορά των Μητροπόλεων, τόσο με τους υλικούς τρόπους που προαναφέρθηκαν όσο και με το πλήθος των Ιδρυμάτων τους ανά την Ελλάδα (γηροκομεία, ορφανοτροφεία, φροντίδα εκείνων που πάσχουν από ανίατες ασθένειες κ.λπ.).
Τόσο οι ενορίες όσο και οι Μητροπόλεις καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος επιτακτικών αναγκών τις οποίες αδυνατεί να καλύψει το Κράτος.
Σε ό,τι αφορά αυτά που έγραφε ο Μαρξ για την υποκατάσταση της θρησκείας, είδαμε τον περασμένο αιώνα πού κατέληξαν οι προσπάθειες ηγετών ορισμένων κρατών να τα εφαρμόσουν, όπως τα ερμήνευσαν και εφάρμοσαν.
Σε κάποιες, μάλιστα, από αυτές, εκατομμύρια ανθρώπων εξοντώθηκαν (ανάμεσα σ’ αυτούς πλήθος κληρικών και λαϊκών) στην προσπάθεια των ηγετών των χωρών αυτών να δώσουν «πραγματική ευτυχία» στον λαό.
Ειδικότερα η Αριστερά στη χώρα μας καλό θα είναι να δει πού οδηγούν οι ακραίες τοποθετήσεις ορισμένων εκπροσώπων της ή ακόμη και η προσπάθεια κάποιων άλλων να υποβαθμίσουν με διάφορους τρόπους τον ρόλο της Εκκλησίας.
Χωρίς να πάψει να επικρίνει και μάλιστα με αυστηρότητα όσους ιεράρχες, ιερείς και λαϊκούς εκφράζονται αντιχριστιανικά και να καταδικάζει τις αντιχριστιανικές ενέργειες και πράξεις ορισμένων από αυτούς, η Αριστερά πρέπει να σεβαστεί την Παράδοση και να συνεργαστεί αρμονικά με την Εκκλησία ώστε από τη μια μεριά να αντιμετωπιστούν συναινετικά ορισμένα προβλήματα καθώς και η σχέση του Κράτους με αυτήν και από την άλλη να καλυφθούν οι ολοένα αυξανόμενες ακάλυπτες επείγουσες ανάγκες μεγάλου ποσοστού του πληθυσμού της χώρας.
Η Αριστερά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την Εκκλησία ούτε και να κάνει τον λαό ευτυχισμένο. Μπορεί όμως, αν μείνει πιστή και εφαρμόσει σωστά τις αρχές της για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη, να αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα τα πολλά προβλήματα του λαού και του τόπου σε σύγκριση με άλλα κόμματα που έχουν άλλες αρχές. Σε μια τέτοια θεώρηση ποιος μπορεί να είναι ενάντιος στην Αριστερά;
* Πρώην: αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου