Το σύνδρομο του Διαβολιτσίου
ΕUROKINISSI
Η δράση εκτυλίσσεται στο ενδιάμεσο μεταδικτατορικό παρελθόν στη Μεσσηνία, και συγκεκριμένα κατά την προεκλογική περίοδο των πολύ πρόωρων επαναληπτικών εκλογών της 5ης Νοεμβρίου του 1989.
Είχαν προηγηθεί προ πενταμήνου οι εκλογές της 18ης Ιουνίου και είχε προκύψει το αναπάντεχο, να συμπράξει ο «κομμουνιστικός» ΣΥΝ με τη δεξιά Ν.Δ. (παγκόσμια πρωτοτυπία) και να συγκροτήσουν την ιστορική κυβέρνηση Τζαννετάκη, με σκοπό την κάθαρση, δηλαδή τη διερεύνηση και τη μη παραγραφή των σκανδάλων των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Οταν τελείωσαν οι παραπομπές (παρεπέμφθη και ο Ανδρέας Παπανδρέου), θεμιτό ήταν ο φέρελπις και εν αναμονή πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης να βιάζεται, είχαν άλλωστε παρέλθει και 25 χρόνια από την αποστασία του 1965 (τώρα, παριστάνει, μάλλον, ότι επείγεται ο νεογενής και αδιατίμητος υιός Κυριάκος), οπότε παραίτησε την κυβέρνηση, και απέληξε άδοξα το παράδοξο έως και απίστευτο αυτό πολιτικό ειδύλλιο.
Σε αυτές τις εκλογές ήμουν για πέμπτη συνεχή φορά υποψήφιος βουλευτής της Αριστεράς και των «παραφυάδων» αυτής στην άγονη Μεσσηνία (1977 ΣΥΜΜΑΧΙΑ, 1981 και 85 ΚΚΕ Εσωτερικού και προ πενταμήνου στον ΣΥΝ, εκ μέρους της ΕΑΡ βεβαίως), όπως αντιλαμβάνεσθε ούτε επαγγελματικό στέλεχος να ήμουν.
Για καλή μου τύχη εκείνη τη χρονιά δίδασκα τα Μαθηματικά στο 2ο Γυμνάσιο Χαλανδρίου που είχε εναλλασσόμενο ωράριο (Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη απόγευμα και Πέμπτη, Παρασκευή πρωί), οπότε τα Παρασκευοσαββατοκύριακα εξεπλήρωνα επαρκώς τα καθήκοντα του υποψηφίου.
Με είχαν λοιπόν ενημερώσει εγκαίρως από το οργανωτικό γραφείο ότι το Σάββατο (της 27ης Οκτωβρίου πρέπει να ήταν) στις 9 το πρωί θα μιλούσα σε μεγάλη συγκέντρωση στην πλατεία του Διαβολιτσίου (κωμόπολη με ψυχομέτρι χιλίων, περίπου 45 χιλιόμετρα βορείως της Καλαμάτας) γιατί είχε πολύ καλό παζάρι.
Τότε δεν υπήρχαν τηλεοράσεις και ραδιόφωνα και η εκλογική «μάχη» διεξήγετο με τον λαό συμμέτοχο, με ομιλίες στα καφενεία και στις πλατείες.
Φτάσαμε εγκαίρως και η όμορφη πλατεία ήταν πράγματι γεμάτη, όμως στο καφενείο βρέθηκα ενώπιος ενωπίω με τον ευγενή και μετριοπαθή βουλευτή της Ν.Δ. Ιωάννη Λαμπρόπουλο.
Με καλωσόρισε με χαμόγελο λέγοντας: «Καλώς τον Δημήτρη το συνεταιράκι». Βεβαίως δεν μου άρεσε η προσφώνηση, αλλά σκέφτηκα ότι πράγματι ήμαστε ο μικρός εταίρος στη συγκυβέρνηση, εξ ου και το «άκι».
Κι ενώ ήμουν έτοιμος να αποχωρήσω, γιατί αν μιλούσα μετά τον Λαμπρόπουλο η πλατεία θα ήταν άδεια, ο καλός «συνεταίρος» μού πρότεινε να μιλήσω εγώ πρώτος, προσθέτοντας μάλιστα: «Εσύ μπορείς να τα πεις και καλύτερα».
Η ομιλία μου ήταν σε κλίμα και ύφος εθνικού ακροατηρίου (δικό μου κυρκικό σύνδρομο αυτό), o κόσμος ήταν πολύ θερμός, όταν, δε, στηλίτευα τα πεπραγμένα του ΠΑΣΟΚ, κέρδιζα έντονα και παρατεταμένα χειροκροτήματα. Βεβαίως, ως έμπειρος και ολίγον πονηρός πλέον πολιτευτής, διατηρούσα την ευχέρεια να αναγνωρίζω ότι οι φανατικά επιδοκιμάζοντες ήσαν δεξιοί έως και ακροδεξιοί.
Και επειδή ο ταλαίπωρος λαός μας δεν τρώει και κουτόχορτο, ο ΣΥΝ είχε απώλειες 2,2 μονάδων και 7 εδρών με ιστορικό χαμηλό 10,97%, και διεμερίσαντο τα ιμάτιά του εαυτοίς, το ΠΑΣΟΚ (40,7 +1,5) και η Ν.Δ. (46,2 +2).
Σήμερα είναι σαφές ότι το ιστορικό «σύνδρομο του Διαβολιτσίου» του 1989, δηλαδή οι πολιτικές σου επιλογές όχι απλώς να αποβαίνουν εις βάρος σου αλλά συγχρόνως και υπέρ του ιδεολογικού σου αντιπάλου, και βεβαίως χωρίς ουσιαστικά να λειτουργούν και προς όφελος της χώρας, το λησμονούν πολλοί παλιοί σύντροφοι στη μάχη για την ανανέωση του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, οι οποίοι σήμερα είναι «διάσπαρτοι» και διαμοιρασμένοι στο ΠΑΣΟΚ και στο Ποτάμι, και τους βλέπουμε τον τελευταίο χρόνο στις τηλεοράσεις να υπερκερούν των νεοδημοκρατών συνομιλητών τους σε αφορισμούς, αποδοκιμασίες και υβριστικούς χαρακτηρισμούς εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ταυτοχρόνως να ασκούν κριτική στις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. που είναι και οι αποκλειστικά υπεύθυνες για την κρίση και την πτώχευση της χώρας, και βεβαίως αυτοί (οι νεοδημοκράτες) υπομειδιώντες σχεδόν αδιόρατα, τους εκχωρούν τον χρόνο τους, γιατί είναι πεπεισμένοι ότι είναι πιο πειστικοί και απείρως πιο δραστικοί.
Εχω ασκήσει δημόσια εντονότατη κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως δεν τον εψήφισα τον Ιανουάριο του 2015 (συγκεκριμένα ενίσχυσα την ταπεινωμένη ΔΗΜΑΡ), γιατί δεν ήθελα με κανέναν τρόπο να ενθαρρύνω και να ενισχύσω την ανεύθυνη και ανυπόστατη προεκλογική παροχολογία του, καθώς επίσης και την αισθητική της εκφοράς του πολιτικού του λόγου.
Αλήθεια, ήσαν ένοχοι ή βλάκες;
Ελεγαν συνειδητά ψέματα όπως τους καταλογίζει σύσσωμη σχεδόν η αντιπολίτευση ή είχαν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, όπως αναγνώρισε, πολύ καθυστερημένα όμως, ο πρωθυπουργός;
Σήμερα κανείς στοιχειωδώς σοβαρός αναλυτής, Ελληνας ή ξένος (αυτοί το αναγνωρίζουν) δεν διανοείται να αντιμετωπίζει τη σημερινή κυβέρνηση με τα ίδια κριτήρια και το ίδιο ύφος με αυτά της περιόδου της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησής του.
Καλώς Ή κακώς, αγαπητοί, πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση [(χωρίς τη ΛΑ.Ε., την Πλεύση Ελευθερίας και τα «κομμουνιστικά» γκρουπούσκουλα (groupuscule)], υπό την απόλυτη κυριαρχία και καθοδήγηση του νεότερου (μετά τον Επαμ. Δεληγεώργη που ανακηρύχθηκε το 1865 σε ηλικία 36 ετών) πρωθυπουργού της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα (του οποίου η ηγεσία της αντιπολίτευσης υποτιμά το ταλέντο του στη διακυβέρνηση), δεν γύρισε απλώς σελίδα, άλλαξε βιβλίο.
* Μαθηματικός, συγγραφέας
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου