Γυναίκες


Φωτεινή Βελεσιώτου, Μυρτώ Αλικάκη, Αναστασία Μουτσάτσου

Οταν συνωμοτούν οι γυναίκες, οι άντρες καλά θα κάναμε να ξεπορτίζουμε ακροποδητί, ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στα νώτα μας, μόλις βγαίνουμε απ’ το οπτικό τους πεδίο και να γινόμαστε Λούηδες. Ειδάλλως κινδυνεύουμε να παγιδευτούμε σε μια αδιόρατη μέγκενη και να σπάσουμε χίλια κομμάτια, σαν γυαλί. Στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο τις Δευτέρες και τις Τρίτες, φέτος τον χειμώνα, θριαμβεύουν οι εξαιρέσεις. Κάμποσα διαβολεμένα θηλυκά μηχανορραφούν, ανατρέποντας παγιωμένους κανόνες, όπως ο παραπάνω, προσφέροντας ταυτοχρόνως θαυμαστό θέαμα και ακρόαμα, απ’ το οποίο αποχωρούν μαγεμένα άπαντα τα φύλα και οι φυλές.
Θέμα τη γυναίκα-αιώνιο θύμα του αρσενικού που περικλείει ο σερνικός κόσμος έχει ο μονόλογος που σκάρωσε η Αναστασία Μουτσάτσου. Εν περιλήψει: Μια κοπέλα μεγαλώνει στην «αγνή» ελληνική ύπαιθρο σε παλαιότερες, δίσεκτες δεκαετίες. Ο πατέρας-αφέντης και ο παιδόφιλος θείος χαράσσουν ανεξίτηλα την ψυχή της με ανεπούλωτα τραύματα. Επαναστατεί και, με αρωγό τη μητέρα της, δραπετεύει σε γειτονική πόλη, όπου εγγράφεται στο Γυμνάσιο. Χαρίζει τα σκιρτήματα της εφηβικής αγάπης στον Λευτέρη, τον πρώτο της.
Ομως, πρόκειται για κοινό προαγωγό και προτού το πολυκαταλάβει μετατρέπεται από μαθήτρια σε πόρνη, βιώνοντας καθημερινό αυτοεξευτελισμό. Υποτάσσεται και απαλλάσσεται από τύχη. Στον Μίλτο, τον δεύτερο, εναποθέτει τις διαψευσμένες ελπίδες της. Τον υποβάλλει σε διαρκή καψώνια, ωστόσο εκείνος επιμένει, δείχνει να τη θέλει τρελά, ώσπου τον παντρεύεται. Δεν γεύεται ποτέ, παρά ταύτα, την οικιακή γαλήνη. Ο σύζυγος μεταβάλλεται σε σατράπη κι ο γάμος σε ισόβια ποινή, φυλακή απ’ την οποία φοβάται να αποδράσει κι όταν συναντά τον πραγματικό έρωτα στο πρόσωπο της Δάφνης, τρομοκρατείται ενώπιον της παρέκκλισης και την προδίδει.
Νιώθει σκουπίδι, ένα τίποτα άνευ αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού. Κι εκεί που όλα αποβαίνουν εις βάρος της, αποφασίζει να πάρει τη ζωή στα χέρια της, συμφιλιώνεται μαζί της και λυτρώνεται με όχημα την αγάπη για την κόρη της. Δεν υπεισέρχομαι σε περαιτέρω λεπτομέρειες. Η γλυκιά συγκίνηση που πλημμυρίζει το φινάλε βιώνεται μόνο στην αίθουσα. Η σκηνοθέτις Ελένη Γκασούκα λάτρεψε το δράμα της ταλαίπωρης ηρωίδας και το άπλωσε αριστοτεχνικά σ' ένα λιτό σκηνικό. Αρκεσαν ένα γραφείο κι ένα δέντρο, που ενίοτε περιστρέφεται. Στη σκιά, στα κλαριά και τις κουφάλες του ηΜυρτώ Αλικάκη ξεδιπλώνει το ταλέντο της.
Ηθοποιός με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Διεισδύει στην τραγικότητα του ρόλου και τον ερμηνεύει με χειμαρρώδη λόγο, παύσεις, εκφράσεις και κινήσεις. Παίζει με ολόκληρο το κορμί της εν εγρηγόρσει. Και τραγουδά με την τέχνη της υποκριτικής να πάλλεται στις φωνητικές της χορδές. Εχω ακούσει δεκάδες φορές τη Φωτεινή Βελεσιώτου πάντα κατάπληκτος με τη συγκλονιστική φωνή της και τα τεράστια αποθέματα ψυχής με τα οποία απογειώνει τις μελωδίες. Στη συγκεκριμένη παράσταση υπερβαίνει συχνάκις τον καλύτερό της εαυτό. Η Αναστασία Μουτσάτσου αποδεικνύει πως συγκαταλέγεται στις μεγάλες κυρίες του τραγουδιού. Δένουν μοναδικά οι δυο τους κι ας είναι τόσο διαφορετικές. Μας ταξιδεύουν σ' όλη την έκταση της ελληνικής μουσικής. Εξοχοι και οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη. Μην ξεγελιέστε μολαταύτα. Θα τα ’χαν κάνει θάλασσα τόσες γυναίκες, αν δεν συνοδεύονταν από τους Γιώργο Τσοκάνη στο πιάνο, Γιώργο Καραμφίλλη στο μπουζούκι, Νίκο Παπαναστασίου στο ακορντεόν και Βασίλη Κετεντζόγλου στην κιθάρα. Σπεύσατε. Η συνέχεια επί της οθόνης ή μάλλον στο σανίδι.
Πηγή www.efsyn.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Στον βούρκο χωρίς αναπνευστήρα

«Ο βασιλιάς είναι γυμνός» -εντός και εκτός της χώρας. Θα επιβιώσει των εκλογών του 2020 ο Μητσοτάκης;

Παφίλης στη Βουλή: «Ο Λασκαρίδης σας *** πατόκορφα» (βίντεο)