Ο εφιάλτης (μας)

Διαμαρτυρία της ΑΔΕΔΥ έξω από το υπουργείο ΕργασίαςΕUROKINISSI

Για φαντάσου ένας κυβερνητικός βουλευτής να δήλωνε χθες ότι παραιτείται αρνούμενος να εκχωρήσει το μέλλον της χώρας του στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στον «οργανισμό» που ρουφάει τα αίμα των φτωχών και αδύναμων λαών του κόσμου. Α, μπα. Πού τέτοια ευαισθησία και ευθιξία, πού να βρεθεί το σθένος για αντίσταση στην αποικιοκρατική αντίληψη των δανειστών.
Με τι κουράγιο θα κυκλοφορούν στους δρόμους οι ασμένως ψηφίσαντες τα θηριώδη μέτρα; Πώς θα αντιμετωπίζουν τους χωρίς αξιοπρέπεια πια (αφού δεν μπορούν να επιβιώσουν) πολίτες; Τόσο πια η εξουσία τούς έχει μεταλλάξει, ώστε να αισθάνονται χαρούμενοι για την κυβερνητική συνοχή τους;
Πόσο γρήγορα γίνεται κανείς αβάσταχτα κυνικός, αβασάνιστα αμοραλιστής; Δεν κυλάει αίμα στις φλέβες τους; Δεν κατανοούν την απόγνωση και την αδυναμία των πασχόντων Ελλήνων;
Δεν ντρέπονται να μεταθέτουν τις τεράστιες ευθύνες τους για την ταπείνωση της χώρας στους δανειστές αλλά και στη μείζονα αντιπολίτευση; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φταίει για την εξευτελιστική συμφωνία, άρθρο της οποίας καθιστά επισήμως το ΔΝΤ αφεντικό της χώρας;
Πώς μπορούν να λένε ότι αυτοί, ως κυβέρνηση, επιτέλεσαν το καθήκον τους(!) και τώρα «η μπάλα έχει πάει στο γήπεδο των δανειστών»; Τι ακριβώς «περιέχει» τούτο το καθήκον; Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς μήπως;
΄Η μήπως την αντιστασιακή της δομή; Μήπως, ακόμη, την υποστήριξη των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και μήπως την κοινωνική δικαιοσύνη; Πού θάφτηκαν τα νταούλια και οι ζουρνάδες, πού είναι η παραίτηση του υπουργού Οικονομικών; Πού, διάβολε, κρύφτηκε το δέρμα της εθνικής υπερηφάνειας, της ανεξαρτησίας;
Ασκοπες ερωτήσεις όταν δεν υπάρχει αιδώς και πολιτική αξιοπρέπεια, όταν όλα καταχωνιάζονται κάτω από το χαλί της ματαιοδοξίας, της εξουσιολαγνείας και της διατήρησης της εξουσίας. «Μα δεν μπορούσαν, καλέ, να πράξουν διαφορετικά -εξάλλου, εσείς τι προτείνετε;».
Αυτός είναι ο υπερασπιστικός λόγος προς την κυβέρνηση από όσους εξακολουθούν να αποδέχονται τις σφαγιαστικές νομοθετικές της πράξεις. Τα ασύστολα ψεύδη του πρωθυπουργού και των υπουργών δεν τους ενοχλούν, δεν τα λαμβάνουν υπόψη -τι είναι λίγα ψεματάκια μπροστά στη διατήρηση της εξουσίας; Ασε που για πολλούς απ’ αυτούς το ψέμα είναι ισχυρό πολιτικό μέσο και άρα θεμιτό και ωφέλιμο στη μάχη για τη διατήρηση των θώκων.
Τίποτα δεν φαίνεται να έχει νόημα πια -το νερό (της υποτέλειας) ρέει ορμητικά στ’ αυλάκι και η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί μετά από μεγάλη -λένε- μάχη(!) κατάφερε να κλείσει την αξιολόγηση με προληπτικά -εάν είναι δυνατόν- μέτρα. Λίγος σεβασμός; Λίγη σιωπή, έστω;
Τι να πει κανείς. Μην είμαστε, όμως, και αχάριστοι· έχουμε πρωθυπουργό μη Πορφυρογέννητο, που έχει ξεπηδήσει από τις λαϊκές(;) τάξεις· ας πούμε ότι αυτός είναι λόγος να νιώθουμε ταξικά υπερήφανοι, ας πείσουμε εαυτούς πως ένας εφιάλτης είναι ό,τι βιώνουμε -και πού θα πάει;- θα περάσει, θα ξυπνήσουμε και η ανάπτυξη θα είναι εδώ. Θα χορτάσουμε ανάπτυξη. Θα σκάσουμε.
Πηγή www.efsyn.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Στον βούρκο χωρίς αναπνευστήρα

«Ο βασιλιάς είναι γυμνός» -εντός και εκτός της χώρας. Θα επιβιώσει των εκλογών του 2020 ο Μητσοτάκης;

Παφίλης στη Βουλή: «Ο Λασκαρίδης σας *** πατόκορφα» (βίντεο)