Η Μάγισσα ξαναβγήκε απ’ το κιβούρι
«Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα και οικογένειες». Μεσάνυχτα του περασμένου Σαββάτου στην Τσιμισκή, Θεσσαλονίκη | Γ. Τσιάρας
Στις 8 Απριλίου του 2013, μια αναμενόμενη από καιρό είδηση θανάτου γέμισε με άγρια χαρά εκατομμύρια Βρετανούς και όχι μόνον, που ξεχύθηκαν στους δρόμους και τις παμπ για ένα ολονύχτιο πάρτι με κεντρικό σύνθημα «The Witch is Dead» (Η Μάγισσα Πέθανε).
Η βαρόνη Μάγκι Θάτσερ, η συντηρητική κόρη ενός μπακάλη που κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία και να ταυτίσει το όνομά της με τον νεοφιλελευθερισμό, είχε μόλις εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, τον οποίο κατάφερε με την πολιτική της να κάνει ακόμη πιο μάταιο, σε ηλικία 88 χρόνων.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, η πάλαι ποτέ «Σιδηρά Κυρία» της Μεγάλης Βρετανίας είχε παραδώσει το πνεύμα πολύ πριν τη μαύρη της ψυχή, αφού ήδη από το 2000 μια σειρά εγκεφαλικών επεισοδίων την είχαν εξουδετερώσει νοητικά: όσο για τον πολιτικό της θάνατο, αυτός είχε έρθει πολύ νωρίτερα, ήδη από το 1990, όταν οι σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές της (και ιδιαίτερα ο ειδεχθής «poll tax») οδήγησαν το Συντηρητικό Κόμμα της σε σχίσμα και την ίδια στην έξοδο, αφού απέτυχε να επανεκλεγεί από τον πρώτο γύρο στο εσωκομματικό συνέδριο και επέλεξε να δώσει τη «σκυτάλη» στον αλήστου μνήμης Τζον Μέιτζορ.
Ούτε οι ίδιοι οι βουλευτές της δεν την άντεχαν πια - και πολύ περισσότερο ο βρετανικός λαός.
Οι Τόρηδες έκαναν χρόνια να ξανάρθουν στην κυβέρνηση – αλλά η Θάτσερ είχε κάνει καλά τη δουλειά της, φυτεύοντας βαθιά τους σπόρους του κακού στα μυαλά των αντιπάλων της, και ιδιαίτερα του ανερχόμενου αστέρα των Εργατικών και «Δούρειου Ιππου» του νεοφιλελευθερισμού, του Τόνι Μπλερ: όπως είχε πει και η ίδια, σε μια συνέντευξή της μετά την εκλογή του Μπλερ στην ηγεσία, «στα μπροστινά έδρανα του Κοινοβουλίου διακρίνω ισχυρές δόσεις σοσιαλισμού. Οχι, όμως, και στον Τόνι Μπλερ. Αυτός φαίνεται να το έχει ξεπεράσει»...
Ετσι κι έγινε: ο Μπλερ, όπως τόσοι και τόσοι ντεμέκ «σοσιαλδημοκράτες» μετά από αυτόν, έστριψε το τιμόνι του New Labour τέρμα δεξιά και αποδείχτηκε πιστός συνεχιστής της πολιτικής της «μάγισσας», ολοκληρώνοντας το κύμα ιδιωτικοποιήσεων και βίαιης καταπάτησης των εργασιακών δικαιωμάτων που εκείνη ξεκίνησε.
Και τα βήματά της, δυστυχώς, έγιναν με τα χρόνια μονόδρομος, οδηγώντας στη σημερινή πρωτοφανή έκρηξη των ανισοτήτων, τη φτωχοποίηση εκατομμυρίων πρώην «νοικοκυραίων» της μεσαίας τάξης και τον θρίαμβο των αγορών –και του περιβόητου 1% των υπερ-πλούσιων- σε βάρος της πολιτικής και του υπόλοιπου 99%.
Φυσικά, δεν φταίει για όλα η Θάτσερ, ένα πολιτικό εργαλείο των ελίτ ήταν κι αυτή, αναλώσιμο μάλιστα, όπως και ο πολύ κατώτερό ς της -ακόμη και στην... ηθοποιία- Ρόναλντ Ρίγκαν: αφού έκαναν τη δουλειά τους για λογαριασμό των πραγματικών αφεντικών, εξαντλώντας το πολιτικό τους κεφάλαιο, εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο, δαιμονοποιούμενοι για μια απάνθρωπη ιστορική διεργασία που αναμφίβολα τους ξεπερνούσε.
Ομως χάρη σ’ αυτήν και τους ομοϊδεάτες της, οι αντιδραστικές προτάσεις του Μίλτον Φρίντμαν και της «Σχολής του Σικάγου» περί δήθεν «ελεύθερου ανταγωνισμού», θεοποίησης της «ανταγωνιστικότητας» και εκμηδένισης του ρόλου του κράτους στην οικονομία, που με τη σειρά τους γεννήθηκαν μέσα από τις ιδέες του Φρίντριχ φον Χάγεκ, του Λούντβιχ φον Μίζες και των άλλων φιλελεύθερων Αυστριακών οικονομολόγων της «Σχολής της Βιέννης», εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά σε μια μεγάλη δημοκρατική χώρα σαν τη Βρετανία, αποκτώντας νομιμοποίηση και παγκόσμια επιρροή.
Ως τότε, άλλωστε, είχαν εφαρμοστεί σε πειραματικό επίπεδο μόνο από τη χιλιανική χούντα του μετέπειτα φίλου και προστατευόμενού της, του δικτάτορα Αουγκούστο Πινοτσέτ...
Ε, λοιπόν, σας έχω νέα: η Μάγισσα ζει! Και όχι μόνον ζει, αλλά και βασιλεύει στα μυαλά των περισσότερων πολιτικών ηγετών, ακόμη κι αυτών που -σαν τον δικό μας Τσίπρα- αρνούνται μεν τη ρετσινιά του θατσερικού, αλλά κατά τα άλλα εφαρμόζουν πιστά τις διδαχές της, δίνοντας «γην και ύδωρ» στις αγορές και μετατρέποντας την πολιτική σε απλό κολαούζο των τραπεζικών και επιχειρηματικών συμφερόντων.
Το σώμα της μπορεί να αποσυντίθεται, αλλά το αντικοινωνικό πνεύμα της, που συνοψίζεται στο τρομερό απόφθεγμα «Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνον άτομα και οικογένειες», είναι δυστυχώς ολοζώντανο - στους αφορισμούς της πραγματικής διαδόχου της, της Ανγκελα Μέρκελ, και του οικονομικού δερβέναγα Σόιμπλε, στο άρτι ψηφισθέν τέταρτο ελληνικό Μνημόνιο, που με δάκρυα στα μάτια υπέγραψαν προχτές κατεπειγόντως οι «αριστεροί», όπως μπαίνεις, βουλευτές μας, στη νέα ερμαφρόδιτη γαλλική κυβέρνηση των Μακρόν και Φιλίπ και φυσικά στο νέο προεκλογικό μανιφέστο των Βρετανών Συντηρητικών, που ετοιμάζονται -μεταξύ πολλών άλλων νεοφιλελεύθερων φορολογικών και άλλων μέτρων- να ιδιωτικοποιήσουν, οι άθλιοι, ακόμη και το Εθνικό τους Σύστημα Υγείας!
Αυτή είναι η πραγματική κληρονομιά της «Σιδηράς Κυρίας» - η απαξίωση του ανθρώπινου παράγοντα στο όνομα της ευημερίας των αριθμών.
Οπως έγραψε και ο διευθυντής της Liberation, Λοράν Ζοφρέν, για την -υποτίθεται- «ανάμικτη» κυβέρνηση του Μακρόν, όπου φυσικά όλα τα κρίσιμα υπουργεία τα κατέχουν άνθρωποι των λόμπι και των αγορών, «η Δεξιά παίρνει τα Ταμεία και οι Αριστεροί θα γράφουν ποιήματα»!
ΥΓ. Μια ταπεινή συγγνώμη στον σπουδαίο Κώστα Τριπολίτη, που πάνω στη βιασύνη μου –έγραφα το προηγούμενο «δρομο-λόγιο» στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου- τον μπέρδεψα με τον άλλο αγαπημένο μου στιχουργό, τον μακαρίτη Αλκη Αλκαίο.
Οπως λέει κι ο ίδιος, άλλωστε,
«Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος
Δήλωσε η τσούλα η Ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα, ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ’ την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα»...
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου