«Ανδρέα μου, Κώστα μου»
EUROKINISSI
Συνήθως, όταν αποχωρούν από τη ζωή πολιτικοί που άφησαν ευδιάκριτο στίγμα στη δημόσια σφαίρα και είχαν πολυτάραχη διαδρομή, τα κείμενα που γράφονται τις πρώτες μέρες είναι επαινετικά (κατά τη λογική ο αποθανών δεδικαίωται) ή διακριτικώς επικριτικά.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν ήταν ένας τυχαίος πολιτικός. Δεν ήταν απ’ αυτούς που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, δεν είναι απ’ αυτούς που θα καταλάβουν μια μίζερη θέση υστερόγραφου στη μεταπολεμική ιστορία του τόπου. Η πρωθυπουργική θητεία του ήταν βραχεία, ωστόσο η παρουσία του ήταν δεσπόζουσα σε διάφορες φάσεις από άλλες θέσεις.
Το προσόν που οι πάντες του αναγνωρίζουν, ακόμη και οι ορκισμένοι εχθροί του, είναι η παροιμιώδης πολιτική αντοχή του. Βρέθηκε συχνά στο περιθώριο, λόγω των επιλογών του, σχεδόν αποσυνάγωγος, αλλά κατάφερνε να επανακάμπτει και να δίνει τον τόνο στα πολιτικά πράγματα.
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πλευρές της ζωής του ήταν η συγκρουσιακή σχέση που είχε με τον προαιώνιο αντίπαλό του, τον Ανδρέα Παπανδρέου. Η αντιπαράθεσή τους ξεκίνησε τη δεκαετία του ’60. Την εποχή εκείνη ο Κ. Μητσοτάκης ήταν από τους βασικούς πρωταγωνιστές του Ανένδοτου, της εκστρατείας που είχε οργανώσει η Ενωση Κέντρου, με τη συμμετοχή της ΕΔΑ, κατά των εκλογών βίας και νοθείας του 1961.
Πολλοί τότε εκτιμούσαν ότι αυτός θα ήταν ο διάδοχος του Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά δεν υπολόγισαν τον γιο του αρχηγού της Ε.Κ., Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος αμέσως μετά την επιστροφή από τις ΗΠΑ (ύστερα από πρόσκληση του Κωνσταντίνου Καραμανλή) αμφισβήτησε εμπράκτως το προβάδισμα του Κ. Μητσοτάκη.
Η αποστασία του 1965 και η φυσική συνέπειά της, η χούντα των συνταγματαρχών, χρεώθηκαν εξ ολοκλήρου στον Κ. Μητσοτάκη και έκτοτε αυτή η κατηγορία τον συνόδευε, όσες προσπάθειες κι αν έκανε ο ίδιος για να την αποσείσει.
Η διαμάχη τους ήταν σκληρή και πολλές φορές, με ευθύνη και των δύο, ξεπέρασε κάθε όριο. «Εφιάλτη» τον χαρακτήρισε ο Α. Παπανδρέου όταν εξελέγη αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, ενώ ο Κ. Μητσοτάκης επέτρεψε (αν δεν ενθάρρυνε) να καλλιεργείται από στελέχη της Δεξιάς η φήμη ότι ο Α. Παπανδρέου ήταν ο κρυφός αρχηγός της «17 Νοέμβρη».
Η κόντρα τους κορυφώθηκε το 1989. Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ ήταν σίγουρος ότι ο Μητσοτάκης ήταν ο εγκέφαλος που συνέλαβε, εκπόνησε και εκτέλεσε το σχέδιο πολιτικής εξόντωσής του παρασύροντας και την Αριστερά (ενιαίος Συνασπισμός), η οποία πίστεψε ότι αν έφευγε από τη μέση ο Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ θα έμπαινε σε βαθιά κρίση, θα διαλυόταν και αυτή θα καταλάμβανε το κενό.
Ο Παπανδρέου δεν μπήκε φυλακή, το ΠΑΣΟΚ άντεξε, η Αριστερά ύστερα από δύο χρόνια διασπάστηκε και ο Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός. Από την εξουσία όμως τον έριξε ένας δικός του άνθρωπος. Η ιστορία επαναλήφθηκε όχι με τη μορφή της φάρσας. Τραγωδία για τη χώρα ήταν το 1965 λόγω της αποστασίας και των όσων επακολούθησαν, τραγωδία για τον Μητσοτάκη και το κόμμα του ήταν το 1993 λόγω μιας άλλης αποστασίας.
Ανάγωγα
«Μετά τις εκλογές θα απαντηθεί αν θα μείνω στο υπουργείο Οικονομικών», δήλωσε ο Β. Σόιμπλε. Δηλαδή, κατάπιαμε αμάσητα τα μέτρα του ΔΝΤ γιατί ο Σόιμπλε ήθελε το Ταμείο πάση θυσία στο πρόγραμμα, θα κάνουμε γαργάρα πιθανόν τη μη διευθέτηση του θέματος του χρέους τώρα επειδή ο Γερμανός υπουργός δεν σηκώνει κουβέντα λόγω των εκλογών του Σεπτεμβρίου και ενδεχομένως θα χάσουμε τα ευεργετήματα του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης γιατί η ΕΚΤ δεν θα έχει στα χέρια της την έκθεση βιωσιμότητας, και παρ’ όλα αυτά υπάρχει περίπτωση να μην έχουμε τον Σόιμπλε στο τιμόνι της ευρωπαικής οικονομίας; Αν υποψιαστώ ότι θα μας συμβεί αυτό, δεν θα το αντέξω.
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου