Ταλαντούχοι
Αλλοπαρμένες οι λέξεις. Ρωτήστε με τι τραβάω ο δόλιος με δαύτες, καθώς τις μεταχειρίζομαι καθημερινώς! Δεν ξέρεις ποτέ τι σου επιφυλάσσουν. Δυο-τρεις αθώες συλλαβές ή μια τετριμμένη φράση μπορεί να χαρακτηρίσουν μια ολόκληρη εποχή, να καθιερώσουν πρωταγωνιστές, να ανατρέψουν τον ρου της ιστορίας. Αντιγράφω από το βιβλίο «Μίμης Φωτόπουλος, το ποτάμι της ζωής μου», ευγενική προσφορά της «Εφ.Συν.» προς τους αναγνώστες το περασμένο Σάββατο.
Πατέρας «κορασίδας» έγινε τη σεζόν 1947-’48: «Ενα δεύτερο που μου συνέβη τον ίδιο χειμώνα είναι πως παίζω για πρώτη φορά σε ταινία. [...] Ενα ρολάκι που θα ήταν το προσάναμμα για ν’ ανάψει η κινηματογραφική φωτιά που θα μ’ έκανε δημοφιλή ώς τα πιο απίθανα χωριά της Ελλάδας, που θα μ’ έκανε γνωστό στους δρόμους της Αλεξάνδρειας, του Μπόστον, του Σίδνεϊ κι όπου αλλού φτάνουν ελληνικές ταινίες. Και κάποια στιγμή οι Ρώσοι θα μουρμούριζαν στους δρόμους της Μόσχας “σλιπόγια”, δηλαδή “αόοοματος”».
Απογειώνουν την καριέρα του δυο λεξούλες ακόμα. Οταν διαθέτεις ταλέντο, δεν χρειάζονται περισσότερες. Συνεχίζει ο ίδιος: «Καλοκαίρι του ’48 παίζω στο “Μετροπόλιταν” της λεωφόρου Αλεξάνδρας στην επιθεώρηση “Ανθρωποι, άνθρωποι” των Γιαννακόπουλου-Σακελλάριου. Κοντά στον Μακρή, τον Τσαγανέα, τον Ηλιόπουλο, τον Περικλή Χριστοφορίδη, τον Γιάννη Ιωαννίδη. Δίπλα τους ξεπήδησαν εκείνο το καλοκαίρι ένα σωρό αστέρια του θεάτρου μας: η Ειρήνη Παππά, η Σμαρούλα Γιούλη, η Σπεράντζα Βρανά, η Νίκη Ντέμης, ο Νίκος Ρίζος και άλλοι. Ηταν ένας αέρας πολιτισμού αυτή η επιθεώρηση, που σε λίγες μέρες ο κόσμος δεν την έλεγε πια “Ανθρωποι, άνθρωποι” αλλά “Θα κάααθεσαι”. Από το θέατρο αυτό ξεπήδησε αυτή η φράση που ακόμα και σήμερα την πετάει ο κόσμος –κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια–, που έγινε τραγούδι, κύριο άρθρο, γελοιογραφία και πολλά άλλα».
Το παλκοσένικο έχει το προνόμιο να δημιουργεί ατάκες, οι οποίες διαπερνούν την επικαιρότητα και στιγματίζουν ανεξίτηλα την πατίνα του χρόνου. Αντιθέτως οι πολιτικοί, παρότι συχνά καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να καταξιωθούν ως νούμερα της επιθεωρήσεως, σπανίως τα καταφέρνουν με παρόμοια επιτυχία. Εκτός χαρισματικών εξαιρέσεων. Δεν είμαι αχάριστος! Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδείξει ουκ ολίγα φιντάνια που τροφοδοτούν με σπαρταριστό υλικό τον δημόσιο λόγο.
Η Θεανώ Ταψίου προεξάρχει. Δεν της χρωστάμε μόνο τα χορταστικά «γεμιστά» ή το αμίμητο «Ο Τσίπρας είναι ηγέτης παγκόσμιας ακτινοβολίας, απ’ αυτούς που γεννιούνται κάθε εκατό χρόνια». Το σλόγκαν που την κατέστησε κοσμαγάπητη και στην πιο απομονωμένη κώμη είναι ασφαλώς το «Δηλαδή τι είμαστε, απατεώνες είμαστε;». Πρόκειται για ρητορικό ερώτημα, χρωματισμένο σε τόνους ώστε να βγαίνει αβίαστα η απάντηση «όχι». Προϊόντος όμως του χρόνου και των θατσερικής κοπής πολιτικών της πρωτοδεύτερη φορά Αριστεράς, οι ακροατές των ραδιοφώνων, που το αναπαράγουν διαρκώς, αποκρίνονται ομοθυμαδόν μ’ ένα αυτονόητο και εκκωφαντικό «ναίιι»!
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου