Αθλιες βεβαιότητες*

«Βαγόνι πρώτης θέσης», Έντουαρντ Χόπερ, 1965 «Βαγόνι πρώτης θέσης», Έντουαρντ Χόπερ, 1965

Ετσι είναι ο κόσμος, δεν αλλάζει. Τίποτα δεν γίνεται καλύτερο, τίποτα δεν γίνεται πιο φωτεινό. Ισως κάποιες στιγμές μονάχα. Μα τι κάθομαι και σου λέω, εσύ τώρα νομίζεις ότι μεγάλωσα και δεν ξέρω τι μου γίνεται. Οτι τα μάτια που θόλωσαν από τα χρόνια και τα βαμμένα μου μαλλιά δεν αρκούν για να κρύψουν την αλήθεια
Σήκωσε το χέρι της και χάιδεψε τα καλοχτενισμένα μαλλιά της, σαν να ήθελε να διορθώσει κάποια απροσδιόριστη ατέλεια.
Εκείνο το σούρουπο, στον σταθμό του τρένου -ίσως αθέλητα, ίσως όχι-, μια Ωτακούστρια είχε στήσει αυτί στα λεγόμενα των γυναικών που κάθονταν δίπλα της.
Η μία νέα, νεότερή της πολύ, ίσως μόλις να είχε περάσει το κατώφλι από την εφηβεία στην ενήλικη ζωή. Φαινόταν ότι είχε κλάψει, πολύ. Οτι η δύναμη των συναισθημάτων της είχε γκρεμίσει κάθε ντροπή για τους ξένους, που θα την κοίταζαν και θα το καταλάβαιναν.
Η άλλη, εκείνη με τα καλοχτενισμένα μαλλιά, μεγαλύτερη, μεγαλύτερή της. Σαν μια μεγάλη θεία, ή σαν μητέρα της. Μοντέρνα για την ηλικία της, περιποιημένη, στην τρίχα. Εξέπεμπε βεβαιότητα και αυτοπεποίθηση.
Προσπάθησε να μην τις κοιτάζει, να μην καταλάβουν ότι τις άκουγε. Αλλά εκείνες δεν νοιάζονταν καν. Εκεί τη βρήκαν και κάθισαν στο παγκάκι μόλις ανακοινώθηκε η καθυστέρηση του δρομολογίου.
«Να σκληρύνεις, να δημιουργήσεις άμυνες, τίποτα να μην μπορεί να σε τρυπήσει. Ο κόσμος είναι σκληρός και μόνο το ατσάλι αντέχει», συνέχισε η προσωποποιημένη Αυτοπεποίθηση.
Η ακούσια Ωτακούστρια ήθελε να αντιδράσει ή, έστω, να φύγει. Ηθελε να πεταχτεί και να ειρωνευτεί την καλοχτενισμένη Αυτοπεποίθηση.
«Ευχαριστούμε για το μάθημα επιβίωσης στον σκληρό και άδικο τούτο κόσμο», να της φωνάξει.
Και μετά να πάρει το Κορίτσι αγκαλιά και να του πει: «Δεν θέλω να μάθω τον λόγο. Κλάψε, κλάψε να ξαλαφρώσεις. Κλάψε ώσπου να νυστάξεις και να κοιμηθείς. Οταν ξυπνήσεις όλα μπορεί να είναι διαφορετικά».
Αλλά δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά. Οι κυρίες με το όνομα Αυτοπεποίθηση -μάλλον επίπλαστο, Αλαζονεία ίσως να ταίριαζε καλύτερα στη συγκεκριμένη- δεν αφήνουν κανέναν να μιλήσει, πόσο μάλλον να κλάψει, έστω αθόρυβα.
Εκανε υπομονή. Δεν άντεχε να περιμένει όρθια. Εμεινε εκεί να ακούει. Ωσπου πια η φωνή της Αυτοπεποίθησης έγινε ένα με τον θόρυβο του σταθμού και των ανθρώπων που όλο και αυξάνονταν στην αποβάθρα, με τα γέλια μιας παρέας παιδιών.
- Τι ώρα είναι; ρώτησε ξαφνικά το Κορίτσι.
Οι λέξεις της έφεραν το βάρος ενός λυγμού που δεν έβρισκε τρόπο να εκφραστεί.
- Οκτώ, απάντησε, τονίζοντας εμφατικά το ταυ μετά το κάπα η Αυτοπεποίθηση. Δεν είχε καν κοιτάξει το ρολόι της. Θα καθυστερήσουμε. Γιατί δεν πας να ρωτήσεις τι θα γίνει με το τρένο;
Το Κορίτσι σηκώθηκε.
Η Ωτακούστρια ανακάλεσε τον Λειβαδίτη. Και εκείνο το σούρουπο στον σταθμό του τρένου κατάλαβε ακριβώς τι σημαίνει «άθλια βεβαιότητα».
Σηκώθηκε κι εκείνη. Δεν άντεχε άλλο τόσο καλοχτενισμένο θόρυβο και τόσο μάθημα επιβίωσης για γεννημένους νικητές. Ηθελε να φύγει.
Αν μπορούσε, θα το έκανε ακόμα και με τα πόδια. Αλλά είχε πάνω από δέκα στάσεις ώς τον προορισμό της.
Τότε ακούστηκε η ειδοποίηση από το μεγάφωνο.
«Ο επόμενος συρμός θα έρθει σε λίγα λεπτά. Αμέσως μετά θα ακολουθήσει δεύτερος, κενός».
Η Ωτακούστρια ένιωσε ανακούφιση. Της φάνηκε ότι το Κορίτσι την κοίταξε. Του χαμογέλασε. Ηθελε να του πει ότι έχει κι εκείνη βρεθεί στη θέση της. Οτι, ναι, συχνά η ζωή επιφυλάσσει λύπες. Αλλά και πως υπάρχουν πράγματα που αξίζει να κρατάς.
«Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι, ψάξ’ τον. Πρέπει να τον ακούσεις», είπε τότε στο Κορίτσι. «Γιατί μπορεί να κάνει τη λύπη απόλαυση». Υστερα μπήκε στο τρένο.
Η Αυτοπεποίθηση είχε πιάσει το Κορίτσι από το χέρι.
«Θα μπούμε στο επόμενο», της είπε.
* Δυο λέξεις από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη «Ο Επίλογος», από την «Ανακάλυψη»
Πηγή www.efsyn.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Στον βούρκο χωρίς αναπνευστήρα

«Ο βασιλιάς είναι γυμνός» -εντός και εκτός της χώρας. Θα επιβιώσει των εκλογών του 2020 ο Μητσοτάκης;

Παφίλης στη Βουλή: «Ο Λασκαρίδης σας *** πατόκορφα» (βίντεο)