Οι ανυποδούλωτοι και οι προσκυνημένοι
Ρήγας Βελεστινλής (Φεραίος)
Ρηξικέλευθος, ριζοσπάστης και ρομαντικός ρέμπελος ο Ρήγας Βελεστινλής βρίσκει μαρτυρικό θάνατο, σαν σήμερα (24/6) στα 1798, στο φρούριο Νεμπόισα του Βελιγραδίου. Οι πραίτορες του σουλτάνου τον βασανίζουν απάνθρωπα και τον εκτελούν διά στραγγαλισμού μαζί με επτά Ελληνες συντρόφους του, ρίχνοντας τα νεκρά κορμιά τους στον Δούναβη. Δεν υπολογίζουν όμως ότι το ρεύμα του ποταμού τούς οδηγεί δαφνοστεφανωμένους στην αθανασία, αφού προηγουμένως οι πύρινες ιδέες τους ανάβουν φωτιά που κατακαίει απ’ άκρου εις άκρον τη Χερσόνησο του Αίμου.
Η φλόγα του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης πυρπολεί νωρίς την ψυχή του και κατορθώνει με τους στίχους, την πρωτοποριακή εκδοτική του δραστηριότητα και την εν γένει στάση του να μεταλαμπαδεύσει με τόλμη και ορμή στα Βαλκάνια το όραμα της απελευθέρωσης των λαών τους από τον οθωμανικό ζυγό. Ο κατά κόσμον Αντώνιος Κυριαζής δεν χρειάζεται συστάσεις. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης λέει γι’ αυτόν: «Εστάθη ο μεγαλύτερος ευεργέτης της φυλής μας. Το μελάνι του θα είναι πολύτιμο ενώπιον του Θεού, όσο το αίμα του άγιο».
Γενναίον ελληνικόν αίμα εκχέεται από τας φλέβας των, και ίπταται η μακαρία ψυχήν των, διά να υπάγη να συγκατοικήση με όλων των υπέρ ελευθερίας αποθανόντων τας αοιδίμους ψυχάς. Αλλά του αθώου αίματος η έκχυσις αύτη αντί του να καταπλήξη τους Γραικούς θέλει μάλλον τους παροξύνει εις εκδίκησιν, γράφει ο Κοραής στην Αδελφική Διδασκαλία έναν χρόνο μετά τη θυσία του εκ Φερών επαναστάτη. «Οι Ελληνες πολεμούσαν έχοντας στα χείλη τους τις τρομερές στροφές του Ρήγα» επισημαίνει ο Φρανσουά Πουκεβίλ. «Οσοι από τους Ιερολοχίτες στο Δραγατσάνι δεν βρήκαν το θάνατο στη μάχη παρά πέσανε στα χέρια των τυράννων, τραγουδάγανε το Θούριο όταν τους οδηγούσαν να τους σφάξουν» υπενθυμίζει ο Δημήτριος Φωτιάδης.
Ανυπέρβλητη τιμή για κάθε ποιητή να πεθαίνουν παλικάρια απαγγέλλοντας τις ρίμες του. Ιδού ένα μικρό δείγμα από τον Θούριο που δρόσιζε τις καρδιές των επί τέσσερις αιώνες σκλαβωμένων πληθυσμών της νοτιοανατολικής Ευρώπης: Ν’ ανάψωμεν μία φλόγα, σε όλην την Τουρκιά/ να τρέξ’ από την Μπόσνα και ώς την Αραπιά./ Ψηλά στα μπαϊράκια συκώστε τον Σταυρόν/ και σαν αστροπελέκια κτυπάτε τον εχθρόν./ Ποτέ μη στοχασθήτε πως είναι δυνατός/ καρδιοκτυπά και τρέμει, σαν τον λαγώ κι’ αυτός./ Τρακόσιοι γκιρτζιαλίδες τον έκαμαν να διή/ πως δεν ’μπορεί με τόπια μπροστά τους να ευγή./ Λοιπόν γιατί αργήτε, τι στέκεσθε νεκροί;/ Ξυπνήσατε, μην είσθε ενάντιοι κ’ εχθροί./ Πώς οι Προπάτορές μας ορμούσαν σα θεριά/ για την ελευθερίαν, πηδούσαν στη φωτιά./ Ετζι κ’ ημείς, αδέλφια, ν’ αρπάξωμεν για μια/ τ’ άρματα και να βγούμεν απ’ την πικρή σκλαβιά./ Να σφάξωμεν τους λύκους που στον ζυγόν βαστούν/ και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά τους τυραννούν./
Στεργιάς, και του πελάγου, να λάμψη ο Σταυρός/ και στην δικαιοσύνην να σκύψη ο εχθρός./ O Kόσμος να γλυτώση, απ’ αύτην την πληγή/ κ’ ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την Γη./ Πέρας μεν ώδε,/ η δε αυ πράξις τέρας. Τραγική ειρωνεία: Διακόσια δεκαεννέα συναπτά έτη αργότερα υπουργοί και βουλευτές κόμματος, ραχοκοκαλιά του οποίου υπήρξε η Ελληνική Κομμουνιστική Οργάνωση Νεολαίας «Ρήγας Φεραίος», απεμπολούν την ελευθερία γνώμης και βούλησης, εκχωρώντας την ανεξαρτησία της χώρας σε ξένους δανειστές.
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου