Χαρά και συγκίνηση στον Σαρωνικό
ΕUROKINISSI/ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Σάββατο βράδυ σε μια παραλία του δρόμου προς Επίδαυρο. Χαρμόσυνα νέα. Νέοι γλεντούν και χορεύουν. Ξεκινάνε νέα ζωή, δεσμευτική πώς αλλά κοινή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Οι πρεσβύτεροι παρακολουθούμε από κάπως μακριά και διακριτικά. Τι να τους περιμένει; Πώς θα τα βγάλουν πέρα με τόση απογοήτευση που δέρνει τους ανθρώπους δίπλα τους, με τόση αμηχανία και αγωνία για το μέλλον τούτης της χώρας;
Ευτυχώς που δεν το βάζουν κάτω οι νέοι· απείθαρχοι, ατίθασοι, αδιάφοροι όταν είναι ερωτευμένοι και βλέπουν τη ζωή όλη δική τους, στα μέτρα τους, στους απεριόριστους ορίζοντές τους. Θα αλλάξουν τα πράγματα, λέει ο πιο αισιόδοξος, ένας παλιός των κινημάτων, θα κουραστούν και οι ίδιοι (ποιοι;) να μας αφαιμάσσουν, να μας πιέζουν, να μας λοιδορούν· πού θα πάει; Λίγη υπομονή, συστήνει στους απαισιόδοξους και τους σχεδόν παραιτημένους από κάθε ελπίδα ανάκαμψης της χώρας και επαναφοράς της σε «κανονικούς» ρυθμούς.
Δεν χορταίνουμε να βλέπουμε τους νέους να χορεύουν πάνω στην παχιά χλόη. Τα κύματα του Σαρωνικού μάς μεταφέρουν ψιθύρους αιώνων από χαμένους ναυτικούς και απέραντους ωκεανούς. Κατακίτρινο το φεγγάρι στεφανώνει τη νεανική αυθάδεια και την ανάπαλσή τους. «Θα ζήσουμε» είναι σαν να φωνάζουν οι νέοι, «σε πείσμα της κρίσης και της γεροντικής σας γκρίνιας. Θα γίνουμε πιο απλοί, πιο συναισθηματικοί, έλεος με τον στυγνό ορθολογισμό σας, ότι έτσι έχουν τα πράγματα, ότι τίποτα δεν γίνεται και λοιπά. Ολα γίνονται και ας μας νομίζετε αδέξιους και αδιάφορους ή ανυποψίαστους».
Βλέπω τη λάμψη στα μάτια του ζευγαριού, το πάθος τους να δημιουργήσουν, να αγωνιστούν, έστω και υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες που έχουν κατακλύσει τη χώρα. Αγκαλιάζω τρέμοντας τη νύφη, που σε τρεις μήνες περιμένει τον γιο της - πόσα πράγματα έχει να του εμφυσήσει, πόσες ωραίες μέρες έχει να ζήσει μαζί του όταν έλθει με το καλό. Τι την ενδιαφέρει ποιος θα κυβερνά αυτόν τον τόπο; Τη φιλώ στο μέτωπο και της εύχομαι ό,τι καλύτερο. Πώς αλλιώς; Κλαίει και γελάει.. γελάει και κλαίει. «Εμπα στον χορό» της λέω ωθώντας την τρυφερά στον «κύκλο» του και στην «ανύψωσή» της πάνω από τη γη, στα ύψη τού μέσα της, στη μεταρσίωσή της.
Τη βλέπω να δονείται από την απώλεια του θείου της πριν από λίγες μέρες και τη συγκίνηση από την αναμονή του ερχομού του τέκνου της (και από τον ενθουσιασμό της που ξεκινά μια καινούργια ζωή με τον αγαπημένο της). Απομακρύνομαι σιγά σιγά. «Χόρεψε» την παροτρύνω. Τρέχει και χάνεται στη σφαίρα της ιερής και τραγικής αντιθετικότητας της ζωής. Με προσκαλεί να χορέψω μαζί της. Δεν αρνούμαι. «Μην πάψεις ποτέ να χορεύεις» την παρακαλώ. Μου το υπόσχεται.
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου