Νίκος Μωραΐτης: Μία κυβέρνηση που προσπαθεί

Δεν πήραμε το χρέος, αλλά η συμφωνία του Ιουνίου είναι θεαματικά καλύτερη από την πρόταση του Μαΐου που απέρριψε η ελληνική κυβέρνηση. Διότι αν δεν μπορείς να πεις το μεγάλο «όχι», έστω και με τα μικρά κάτι κερδίζεις, απέναντι στη «συμφωνία να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι» αντιπολίτευση.

του Νίκου Μωραΐτη

Να λοιπόν η συμφωνία.

Προς μεγάλη λύπη – στα social media διακρίνεται ως και απελπισία – αυτών που είχαν ελπίσει σε μία μεγάλη «βάστα Σόιμπλε» νίκη.

Και τώρα τι θα πουν στους θαμώνες του Δελφιναρίου, οι «Παραιτηθείτε», στις 20 του μήνα; Ότι «εμείς δεν μπορούσαμε να κλείσουμε ούτε μία αξιολόγηση κι αυτοί κλείνουν τη δεύτερη παίρνοντας και μη προγραμματισμένα οφέλη»;

Γιατί αν υπάρχει μία μερίδα πολιτών που πρέπει να είναι ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση Τσίπρα, είναι εκείνοι που δεν ήθελαν τη ρήξη αλλά μία ευρωπαϊκή συνέχεια. Πώς να κατέβουν να πουν «παραιτηθείτε» στη μόνη κυβέρνηση της επταετίας που κατάφερε να εξασφαλίσει τη συνέχεια αυτή;

Οπότε τι μένει για κοινό της εκδήλωσης της 20ης Ιουνίου; Η Ελένη Λουκά, ο Άδωνις Γεωργιάδης, κάτι παπάδες με σταυρούς, ένα άπερολ σε κολωνάτο ποτήρι, η γυναίκα με το μούσι, ο μάγος που καταπίνει φωτιές και το τσίρκο Μεντράνο…

Θα γελάσουμε πολύ, πάλι, στις 20 Ιουνίου και θα κατανοήσουμε, για μία ακόμη φορά, γιατί η Νέα Δημοκρατία έχει μετατραπεί από κόμμα σε περίγελο.

Στο δια ταύτα όμως: Όσο κι αν ωρύεται ο νέος Μέττερνιχ της Ευρώπης, η συμφωνία του Ιουνίου δεν έχει σχέση με την προταθείσα του Μαΐου που απέρριψε η ελληνική κυβέρνηση. Τον «άδειασε» εν προκειμένω και η Κριστίν Λαγκάρντ.

Και μικρότερα προαπαιτούμενα πρωτογενή πλεονάσματα για μετά το 2022 προβλέπει, και ρητή αναφορά στη ρύθμιση του χρέους το ’18, και σύνδεση του χρέους με την ανάπτυξη (γαλλικό σχέδιο), και -πολύ σημαντικό- εξασφάλιση της αρωγής των δανειστών για έξοδο στις αγορές. Μεγάλο κεφάλαιο. Η έξοδος στις αγορές από πείραμα γίνεται βεβαιότητα. Θυμάστε πώς την είχε πατήσει ο Σαμαράς με την απόπειρα εξόδου στις αγορές που κατέληξε σε φιάσκο; Αυτό, όπως φαίνεται, δεν θα το ξαναζήσουμε.

Δεν έχουμε καμία ιδανική κυβέρνηση. Έχουμε όμως μία κυβέρνηση που προσπαθεί, διαπραγματεύεται όπου μπορεί, απορρίπτει σχέδια τον Μάιο για να κερδίσει κάτι καλύτερο τον Ιούνιο, αυξάνει την απασχόληση, μειώνει έστω και λίγο την ανεργία, έχει βάλει μία ασπίδα προστασίας (συσσίτεια, δωρεάν πρόσβαση στα νοσοκομεία, σχολικά γεύματα) για τους πολύ φτωχούς, έχει δείξει εμπράκτως τη συμπαράστασή της στις μειονότητες κάθε είδους και, εντέλει, επιχειρεί να διευθετήσει μία χρεοκοπία που της κληροδότησαν.

Δεν είναι η Αριστερά των ονείρων μας. Και πολύ απέχει από τις ρήξεις που μας κατέβασαν στους δρόμους. Όμως αν αναλογιστεί κανείς την εναλλακτική λύση – από τα κολλαγόνα των γραφικών «Παραιτηθείτε» και τον ακροδεξιό κήρυκα του μίσους μέχρι τα μεγαλοστελέχη της μίζας και τον αρχηγό της Siemens, των ψευδών πόθεν έσχες και των απλήρωτων δανείων-, τότε η εικόνα τροποποιείται.

Διότι μπορεί να μην έγιναν τα όνειρα πραγματικότητα, όμως εύκολα γίνεται πραγματικότητα ο εφιάλτης, που καραδοκεί στην αντίπερα όχθη.

Πηγή www.altsantiri.gr