Στη θάλασσα από το μονοπάτι
EUROKINISSI/ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΛΛΙΑΡΑΣ
Σακιδιάκι, σκιαδιάκι (καπέλο), βερμούδα, σταθερά παπούτσια, κατήφορος, μονοπάτι και παραλία. Κάποιος συστηματικός οδοιπόρος έλεγε (το τσεκάρισα, είναι έτσι): ο ανήφορος θέλει πνευμόνια, η κατηφοριά, γόνατα.
Δεν ξέρω βέβαια, μεγαλώνοντας συγχρόνως, αν υπάρχει λόγος, όπως λέμε σοβαρός, να πάρεις το μονοπάτι, αντί την άσφαλτο: 50 λεπτά το μονοπάτι, 65 η άσφαλτος, αλλά ξεκούραστα. Εχει όμως άλλη περιπέτεια το μονοπάτι, άμα προσέχεις και δεν φας γλίστρα.
Την Κυριακή, πρωί –ομολογώ, αιφνιδιάστηκα, γιατί αλλιώς ήξερα– συνάντησα δύο φίδια, το ένα εμφανές (διέσχιζε το μονοπάτι), το άλλο το αναγνώρισα από το σούρσιμο στους θάμνους (διαφορετικό από το σούρσιμο της σαύρας, μαθαίνεις με τον καιρό), τρομαγμένα αμφότερα.
Οσο κι αν φαίνεται παράδοξο για άνθρωπο της πόλης, η θέα ενός φιδιού (έχω συναντήσει αρκετά), δεν μου φέρνει ανατριχίλα, έχω δε παρατηρήσει πως όταν αφήνεις τα φίδια στην ησυχία τους, σ’ αφήνουν κι αυτά στη δική σου. Ευτυχώς έως τώρα δεν συνάντησα φίδι επιθετικό, ούτε ξέρω αν στην Ελλάδα υπάρχουν τέτοια, όταν υπάρχουν ελάχιστα δηλητηριώδη.
Εντελώς πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι τα φίδια, καθώς δεν έχουν ακουστικά ανοίγματα, δεν ακούνε (αν σας πει κάποιος ότι είδε φίδι με σκουλαρίκι, μην τον πιστέψετε). Αντιλαμβάνονται όμως ήχους, όπως το περπάτημα, από τους κραδασμούς, ενώ, με ειδικά αισθητήρια, συλλαμβάνουν ακόμα και πολύ χαμηλούς ήχους.
Η φύση είναι πηγή σοφίας. Η πιο σοβαρή, πιστεύω. Ο Θόροου (τον λένε και Θορό, Αμερικανός ακτιβιστής, 19ος αιώνας, ας τον πω κατ’ οικονομία πατέρα της οικολογίας), έλεγε πως βγήκε ένα πρωί για βόλτα στο δάσος, κι όταν επέστρεψε, είχε γεράσει. Στα τελευταία πλατάνια, πλησιάζοντας στην παραλία, έκαναν πάρτι οι καρδερίνες.
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου