Ο κόσμος, τα προβλήματα, οι δρόμοι
AP Photo/Thanassis Stavrakis
Διαβάζω σπαράγματα από ’δώ κι από ’κεί του Νίκου Φίλη. Φαντάζομαι τι τρικυμίες κοχλάζουν μέσα του. Αλλα περίμενε και άλλα του προκύπτουν. Ανέμενε, λ.χ., ότι το πλεόνασμα 4,2% που «πέτυχε» η κυβέρνηση θα το διοχέτευε στον κόσμο.
Προς απογοήτευσή του, κάτι τέτοιο δεν έγινε -τι κρίμα. Τον εκφράζει, λέει, το πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αντιτίθεται, όμως, σε κάποιες μορφές της κυβερνητικής πολιτικής. Ξεχνάει μήπως ότι το κόμμα του συγκυβερνά μ’ ένα ακροδεξιό κόμμα; Οτι ο «συγκυβερνήτης» απαίτησε από τον πρωθυπουργό να τον πετάξει από την υπουργική καρέκλα επειδή διαφώνησε με το αγέρωχο ιερατείο;
Τι άλλο; Α, «εάν έχει προβλήματα ο κόσμος, που έχει, να βγει στους δρόμους. Ο κόσμος που έχει προβλήματα πρέπει να τα διεκδικεί, να μην επαναπαύεται». Μάλιστα. Ποιος κόσμος; Πού να βρεθεί ο κόσμος πια;
Οι περισσότεροι έχουν απαυδήσει στην κυριολεξία, έχουν χάσει κάθε όρεξη για κουβέντα και ελπίδα -ζαρωμένοι, μαραχιασμένοι, κουρνιασμένοι σε λύπη βαθιά. Πώς να μιλήσουν για όνειρα και οράματα, για γλέντια και ταξίδια;
Με τι μάτια να αντικρίσουν το αύριο όταν κατάντησαν σκυφτοί κι αποσταμένοι, όταν γέρασαν πριν από την ώρα τους; Τι ορίζοντες να δουν τέτοια σώματα, τι χαρά να προσδοκούν τέτοιες ξηρές ψυχές;
Σε ποιους δρόμους να βγουν; Υπάρχουν ακόμη δρόμοι; Υπάρχουν διπλανοί; Τίποτα. Αδιέξοδο. Θλίψη. Ανθρωποι πενήντα κι εξήντα χρονώ, όλοι επιστήμονες, παίρνουν των ομματιών τους και τραβάνε στα εργοτάξια αφόρητης ζέστης, άθλιων συνθηκών σε χώρες μακρινές, αραβικές κι απόμακρες, για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Τι και από ποιον να διεκδικήσει ο κόσμος;
Δεν βλέπεις, κύριε Φίλη, τι έχει συμβεί στην ελληνική κοινωνία; Κοινωνία χωρίς κουράγιο δεν είναι κοινωνία -λυπημένοι και παραιτημένοι είναι οι πλείστοι. Σερνόμενα σαρκία, μεθυσμένα από τη στενοχώρια με την οποία τους γεμίζει η δύσκολη επιβίωση. Η προτροπή σου μοιάζει με ιερόσυλη ειρωνεία, με σαρκασμό και άγνοια(;) του μεγάλου κακού που έχει σκεπάσει τη χώρα.
Τι περιμένεις από έναν πρωθυπουργό, που στύβει σαν λεμονόκουπες τους συνεργάτες του (αυτό το έχεις βιώσει οδυνηρά ο ίδιος) και όταν δεν τους χρειάζεται πια τους πετάει στον κάλαθο των αχρήστων; Πού πήγε η πληθυντική Αριστερά που τόσο την υποστήριζες κάποτε; Πού πήγαν τα όργανα και οι συναποφάσεις, η κυκλικότητα σε θέσεις ευθύνης;
Χάλασε η ζωή στη χώρα, ασχήμυνε και αγρίεψε η «όψη» της, δεν το βλέπεις στους καθημερινούς σου περιπάτους;
΄Η μήπως ξεμείναμε κι από δαύτους; Τέλος πάντων, δεν είναι καθόλου ρόδινα τα πράγματα στην Ελλάδα που κυβερνιέται από πρώτη φορά Αριστερά, αντιθέτως τώρα πια δεν υπάρχει καν ελπίδα για μια μελλοντική βελτίωση -και αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί· επιπροσθέτως χάσαμε τα παιδιά μας και τους φίλους μας. Ερημία. Αμηχανία. Σιωπή.
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου