Αντίο, Τέλη
EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ
Μικρή Μόσχα αποκαλούσαν το καφενείο του χωριού όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε· ο πατέρας του και ιδιοκτήτης του καφενείου, αρχές του ’43 βγήκε στο βουνό, πολέμησε τους Γερμανούς, τραυματίστηκε και στη συνέχεια απεστάλη από τας αρχάς για περίπου έξι χρόνια στα ξερονήσια -φυλακές, εξορίες, τα γνωστά...
Ετυχε, όταν γεννήθηκε, τέλη της δεκαετίας του ’50, να ανοιχτεί στο Διάστημα ο Ρώσος αστροναύτης Γιούρι Γκαγκάριν. Οι νέοι του χωριού, πρωτοστατούντος του μετέπειτα γραμματέα της κοινότητας, τον πέταγαν ψηλά φωνάζοντάς τον Γκαγκάριν.
Διαβάζοντας, πολλά χρόνια αργότερα, τον φάκελο που είχε συντάξει η Ασφάλεια για τον παλιό εξόριστο, μείναμε άφωνοι: «Ο εν λόγω είναι τόσο φανατικός μαρξιστής (!) ώστε έχει μετωνομάσει τον μικρότερον υιόν του Γιούρι Γκαγκάριν». Δεν ξέραμε αν έπρεπε να κλάψουμε ή να γελάσουμε...
Αλλοι νέοι τον αποκαλούσαν Μποτίνο γιατί μεγαλώνοντας έγινε φανατικός Ολυμπιακός και ο Μποτίνος ήταν τότε εξέχων βιρτουόζος της ομάδας και αριστεροπόδαρος. Οταν άρχισε να παίζει στις αλάνες του χωριού αποδείχτηκε ότι ήταν εξαιρετικός μπαλαδόρος -μαζί με τον Γκωστούλια θεωρούνταν οι κορυφαίοι αριστεροπόδαροι της ευρύτερης περιοχής, ίσως όλου του νομού. Για ασήμαντους λόγους δεν ακολούθησε ποδοσφαιρική καριέρα.
Οι πιο κοντινοί (ήμασταν ένα σύνολο από δεκαπέντε πρώτα ξαδέρφια) τον φώναζαν Βενιαμίν μια και ήταν ο μικρότερος. Τον αγάπησαν βαθιά όλοι, ακόμη κι εκείνοι της «αντίπαλης» παράταξης. Αυτή η αγάπη δεν σταμάτησε ποτέ· μικρός και οιονεί χαϊδεμένος δεν έλεγε να βγει από το καφενείο και να έρχεται μαζί μας στις αγροτικές δουλειές. Βέρος καφενόβιος...
Τελειώνοντας το δημοτικό ήρθε να με βρει στο Κιάτο· λίγα χρόνια εκεί και μετά Αθήνα -πάνω από δέκα δώδεκα χρόνια μαζί. Αξέχαστα. Μοναδικά. Φτωχά μεν εκρηκτικά δε. Παρέες, συζητήσεις, ξενύχτια, γλέντια και άλλα πολλά... μα πολλά.
Στην πολυκατοικία που μέναμε, ένα διαμέρισμα νοικιαζόταν κάθε έξι μήνες από διαφορετικές Αμερικανίδες φοιτήτριες που σπούδαζαν αρχαία ελληνική τέχνη. Με μερικές έκανα παρέα -διαδηλώσεις κατά των Αμερικανών, ταξίδια στα έρημα τότε ελληνικά νησιά...
Αίφνης με αποσυντονίζει. «Δεν λες σε καμία από τις φίλες σου να μου στείλει πρόσκληση γάμου και να σηκωθώ να φύγω;». Μετά από πολλή συζήτηση ούτω και εγένετο. Νέα Υόρκη, Βοστώνη αρχικά. Μ’ ένα λεωφορείο διέσχισε όλη την Αμερική. Λος Αντζελες, Σάντα Μπάρμπαρα, Αϊλα Βίστα. Προϊστάμενος σε εργοστάσιο παρασκευής δερμάτινων. Τον επισκέφθηκα μια-δυο φορές. Ολα άψογα.
Τον τρίτο χρόνο μάς πληροφορεί η μεγάλη αδελφή ότι ο παλιός αντάρτης αρρώστησε βαριά. Επιστροφή χωρίς δεύτερη σκέψη. Πρόλαβε να τον δει ζωντανό. Θα μείνει στην Ελλάδα. Η «αλλαγή» έχει έλθει. Στρατός. Δόκιμος αξιωματικός. Του λένε οι γεροντότεροι να εμφανιστεί στο χωριό με τη στολή του δόκιμου. Η δικαίωση των κατατρεγμένων -ο πρώτος αριστερός δόκιμος· έτσι έλεγαν και φούσκωναν από υπερηφάνεια.
Μια κανονική ζωή μετά. Δυο υπέροχα παιδιά. Οι φίλοι δεν σταμάτησαν να τον αποκαλούν Γκαγκάριν, Μποτίνο, Βενιαμίν κι όταν το «θηρίο» μπήκε μέσα του. Ενας έντιμος άνθρωπος, άκακος, ανιδιοτελής (ο αδελφός μου) εδώ και λίγες μέρες δεν είναι μαζί μας.Στο καλό, Τέλη.
Ελένη, Γιώργος.
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου