Η θάλασσά μου

Γράφει: Cosmina Furchi Gliatas

Στέκεται μπροστά μου, πανέμορφη με τα γαλαζοπράσινα νερά της, λουσμένη από το φως ενός ανοιξιάτικου ήλιου. Ήρεμη, γλυκιά, όπως δεν την έχω ξαναδεί, λες και κοιμάται και μαζί της όλα …

Γύρω μου σιωπή, κανένας ήχος, καμία ανθρώπινη φωνή. Ο αέρας ούτε καν αναπνέει για να μην την ξυπνήσει, για να μην την τσακίσει ούτε ένα κύμα, να μην αλλάξει το όμορφο χρώμα της. Είμαστε μόνοι μας, εγώ και αυτή.

Της μιλώ με τα μάτια και αυτή μου απαντάει με τη σιωπή της …

Πόσες λέξεις χωράνε σε μια σιωπή … Ποτέ μου ως τώρα δεν το είχα φανταστεί … Σιγά σιγά έρχονται απαντήσεις και κομμάτια, προσθέτονται στο παζλ της ζωής.

Εκεί μακριά, στον ορίζοντα και ακόμα παραπέρα, ο νους μου ταξιδεύει ώσπου να συναντήσει χαρούμενα κορίτσια να παίζουν στην άμμο. Χαμόγελα να απλώνονται στα όμορφα πρόσωπά τους και η χαρά να φωλιάζει στην καρδιά τους. Πανέμορφα κοχύλια να γεμίζουν τις παλάμες τους και να στολίζουν τα κάστρα, που υψώνονται περήφανα στην ακρογιαλιά.
Τρία κάστρα που φέρνουν πριγκιπόπουλα από Βασίλεια κοντινά και μακρινά, από το πιο όμορφο παραμύθι, όπου λόγο μόνο έχει η αγάπη και η καρδιά. Για κακούς δράκους και μητριά δεν έχει χώρο στο παραμύθι αυτό, είναι τόσο όμορφη η ζωή που καθρεφτίζεται στο δροσερό νερό και τα κορίτσια εκεί τραγουδάνε ένα πανέμορφο σκοπό.
Μια θάλασσα μπροστά τους, μεγάλη σαν τα όνειρά τους.
Η θάλασσά μου, γαλανή και ποτέ αγριεμένη, μια θάλασσα που με πήρε από το χέρι και με έφερε σε νέα μέρη, όσο μακριά κι αν ήταν, δε θεωρήθηκα ποτέ ξένη. Μια θάλασσα που μου χάρισε, μου στέρησε, που την αγαπώ και τη μισώ παράλληλα και μαζί της, πλέον, έχω μάθει να ζω … Εδώ έρχομαι, μαζί της χαλαρώνω και ηρεμώ, αναζητώντας στις αναμνήσεις το χαμόγελο που στα χείλη θα ξαναφορώ.

“Η θάλασσά μου”… Μου αρέσει να τη λέω έτσι, κι ας ξέρω καλά ότι δεν είναι μόνο δική μου. Στον καθένα μας ανήκουν τα νερά της, σε όσους θέλουν να ταξιδεύουν και να βρίσκονται κοντά της. Πιστή στα ραντεβού που μαζί της δίνει ο κάθε νους, που μέσα της ανοίγει τα πανιά του  με τον ορίζοντα παρέα, που ποτέ δε χάνεται από μπροστά του.

Πόσα μυστικά φυλάει κάθε σταγόνα από τα νερά της και πόσα δάκρια γέμισαν τα μάτια των ανθρώπων που βύθισαν το βλέμμα τους και τις σκέψεις τους στεκούμενοι μπροστά της;

Πόσες ζωές κρατάει  μέσα στην αγκαλιά της  και πόσες είναι εκείνες που θα μείνουν για πάντα κοντά της … Τόσες και άλλες ακόμα, δεμένες με τα νερά της … Όπως και η δική μου, που στέκομαι  μπροστά της…

Στη “θάλασσά μου”.

Πηγη www.aixmi.gr