Ο νέος Νώε και η κιβωτός

Τζίνα Δαβιλά.

Όλα, λένε, θα αλλάξουν. Σκεπτόμαστε πια, κάναμε την αυτοκριτική μας, όταν ξανάρθουν και τα χρήματα στα πορτοφόλια μας, θα ξεπεράσουμε και τα άγχη μας. Σιγά μην τα ξεπεράσουμε. Εδώ, δεν είναι τα λεφτά το πρόβλημα. Οι άνθρωποι είμαστε. Η νοοτροπία μας, η αμορφωσιά μας, η κακοτροπία μας, ο άξεστος εαυτός μας.

Βάλσαμο το κείμενο του Πίτερ Οικονομίδη εδώ στο protagon.  Του τύπου "πάρε να'χεις". Από καλό υλικό πλασμένοι οι Κύπριοι. Άντεξαν τουρκιά, άντεξαν εισβολή. Όχι πολύ μακρινά. Σαράντα χρόνια πέρασαν. Σιγά μη μασήσουν. Θα επιστρέψουν, λέει. Μακάρι για τους ίδιους, πρωτίστως. Έγραψε: «Αυτό δεν είναι οικονομική κρίση. Είναι κοινωνική κρίση. Κρίση αξιών. Και έχω μείνει με την εντύπωση ότι η Ευρώπη είναι ηθικά πτωχευμένη. Ότι το πραγματικό έλλειμμα, είναι έλλειμμα δημοκρατίας» . Γι’ αυτό το γαμημένο έλλειμμα, όμως, δεν έχω ελπίδα για να εξαφανιστεί. Όχι από τους Έλληνες του σήμερα, τουλάχιστον. Όχι από τους κάφρους που συμπεριφέρονται σαν αγρίμια πεινασμένα, ως άξεστοι τραμπούκοι, ως κακοτεχνίες μεθυσμένου ψευτοκαλλιτέχνη, που αλλού θέλει να μπογιατίσει κι αλλού μουντζουρώνει.

Δεν αλλάζει αυτό το οικοπεδάκι του ήλιου που λέγεται Ελλάδα, γιατί οι άνθρωποί της είναι άξεστοι. Μη μου πεις ότι υπάρχουν εξαιρέσεις, σου απαντώ ότι είναι αυτές που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αγενείς, αυθάδεις, άξεστοι μεσήλικες και ηλικιωμένοι που έχουν αναθρέψει την επόμενη γενιά των παιδιών και ίσως και των εγγονών τους, με τον ίδιο, βλακώδη τρόπο. Αποκρουστικά μάτια, σκαμμένα από το νεύρο πρόσωπα, κακομούτσουνα ανθρωποειδή που δεν ξέρεις την ώρα που θα τους τείνει το χέρι για χειραψία, μήπως στο δαγκώσουν. Αυτή η Ελλάδα δεν σώζεται. Και δεν πρέπει να σωθεί. Δεν πρέπει να καταστρέψει κι άλλες γενιές. Αρκετά έκανε με τον ωχαδελφισμό και το «σώζω τον κώλο μου και ας πάνε στα σιχτίρια οι άλλοι». Αυτή η Ελλάδα δεν με κάνει περήφανη, ντρέπομαι να είμαι πολίτης της, ντρέπομαι να λέω πως κατάγομαι από τον τόπο που περπάτησε ο σοφός Σωκράτης και έγραψαν ιστορία οι τότε. Θέλω να είμαι μακριά, να θαυμάζω την ιδέα της Ελλάδας, αλλά να μην είμαι Ελληνίδα.

Ντρέπομαι να θυμηθώ την ιστορία μου. Αυτήν που έμαθα μόνη μου, όχι αυτήν που μ’ έμαθαν τα φαιδρά σχολικά βιβλία. Αυτήν που λέει πως ο Κολοκοτρώνης ξεκίνησε την επανάσταση και τον φυλάκισαν τα ρεμάλια στο Παλαμήδι. Αυτή που θέλει τη Μαντώ Μαυρογένους να πεθαίνει ζητιάνα. Αυτήν που εγκλωβίστηκε στις θεωρίες της θεοκρατίας, του φασισμού και της βίας. Αυτήν που έκανε ένα φρικιαστικό εμφύλιο το 1947 και που ο συγχωριανός έβγαζε το μάτι του αδελφού του αντίπαλου συγχωριανού, για να του το δώσει. Τέτοιες κακίες, τέτοια τέρατα. Και το χειρότερο είναι πως αυτή η Ελλάδα διεκδικεί σήμερα να γιατρευτεί, όταν ακόμα δεν έχει κάνει την αυτοκριτική της. Όταν γλείφει το κάθε αρχ@δι που θα του τάξει έστω και το γεγονός να πουλήσει μούρη. Και εξακολουθεί να είναι υπηρέτης του ακριβού σερβίτσιου, της επώνυμης τσάντας, του μουράτου αυτοκινήτου. Σκύβει το κεφάλι και ζητιανεύει. Και θυμάμαι τον Κολοκοτρώνη του Καμπανέλλη να λέει στο "Μεγάλο μας Τσίρκο": "αφήστε εμάς, μωρέ, και τραβάτε μπροστά. Μη μας δίνετε καμιά σημασία. Η ζωή πάει μπροστά και θέλει εσάς τους νέους πρωταγωνιστές". Ψάχνω το υλικό των νέων αγωνιστών... Μπαρμπούτσαλα!

Άραγε, αν η ιστορία του Νώε ξαναγραφόταν, ποιος θα ανέβαινε στην κιβωτό για να σωθεί; Ποιος θα άξιζε να σωθεί; Ο παππούς που απλώνει την τεράστια διαφημιστική πινακίδα στον δρόμο που έριξε η βροχή και σε απειλεί να σε χτυπήσει, επειδή την πάτησες και σου έκοψε τα λάστιχα του αυτοκινήτου; Ή ο νεαρός που παραδειγματίζεται από τον παππού; Ο περαστικός που βλέπει τη σκηνή και φεύγει αδιάφορος; Λείπει η ψυχή, η μαγκιά, ο αυτοσεβασμός.

Φαύλος κύκλος η Ελλάδα. Και απογοήτευση. Ποιο PSI και τα ρέστα, μας φταίει; Εμείς είμαστε μια άτιμη ράτσα ψευτοτσαμπουκάδων, κουτσαβάκηδων, τυχοδιωκτών που φθονούμε τον καλύτερο, τραβάμε μια κλωτσιά στον ημιθανή αντίζηλο και χύνουμε μετά και τα κροκοδείλια δάκρυα.

Αν υπήρχε ένας νέος Νώε, ποιους θα έσωζε; Εσύ ποιους θα έσωζες από τον κατακλυσμό; Αυτόν που ήδη συμβαίνει, αλλά πνίγει με στυλ. Ποιους αξίζει να σώσεις; Προσωπικά, ντρέπομαι που το λέω, αλλά θα έφευγα. Δεν θα ασχολούμην με κανένα. Θα έπαιρνα όποιον και ό,τι αγαπούσα κοντά μου και δρόμο. Προτιμώ να νοσταλγώ την Ελλάδα και να μου λείπει. Αλλά δεν της επιτρέπω να με τρώει. Οι άνθρωποί της, δηλαδή. Μακριά κι αγαπημένοι. Εδώ είναι μεγάλα τα ζόρια. Και, όπως φαίνεται, ανυπέρβλητα. Και κανείς αποφασισμένος για να βελτιωθεί και να σώσει, αν κάτι σώζεται.

Πώς είπες; Βρήκες τι θα τοποθετήσεις, αλήθεια, στην κιβωτό του Νώε;  

Πηγηwww.protagon.gr