Η πονηρία δεν χρησιμεύει στην εξωτερική πολιτική
Και οι δυο στάσεις, και οι δύο τοποθετήσεις έχουν τη λογική τους. Είναι υποστηρίξιμες. Είναι, αν επιμένετε, «σωστές».
(α) Το να μετάσχει μια χώρα σαν την Ελλάδα, με ξεπατωμένη την οικονομία και τις αντοχές της, με μια κοινωνία σε προϊούσα παραίτηση και μ’ ένα πολιτικό σύστημα άσε καλύτερα! μια χώρα που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την εκρηκτική εστία αναταράξεων της Εγγύς Ανατολής/Ανατολικής Μεσογείου, το να μετάσχει σ’ εκείνο που στην ιησουητική γλώσσα των διεθνών σχέσεων της εποχής ονομάζεται «ανθρωπιστική στρατιωτική επέμβαση» είναι επικίνδυνο. Είναι αμφίβολο αν μπορεί να πετύχει στήριξη της κοινής γνώμης. Ξεπερνάει τις αντοχές του πολιτικού συστήματος. Χώρια που η Ελλάδα έχει «παραδοσιακές σχέσεις» με τον αραβικό κόσμο. Άρα; Άρα όχι στη συμμετοχή στις επιχειρήσεις στη Συρία.
(Β) Το να μη μετάσχει μια χώρα σαν την Ελλάδα που ανήκει σε σειρά από συμμαχίες και συσσωματώσεις Κρατών – ΝΑΤΟ, Ε.Ε., «Ευρώπη», «Δύση» - σε κομβικές πρωτοβουλίες των υπολοίπων, το να μη συμπαραταχθεί με τους συμμάχους/εταίρους κ.λπ. μολονότι βρίσκεται σε κρίσιμη για ειρηνευτική επιχείρηση σημείο της Ανατολικής Μεσογείου, όταν μάλιστα έχει προσέλθει έστω και με λογική «τράβα με κι ας κλαίω» π.χ. στην υπόθεση της Λιβύης πριν από δυο χρόνια, είναι άφρον. Μπορεί να εκθέσει σε κινδύνους ψύχρανσης, τώρα μάλιστα που (υποτίθεται ότι) έχει οικοδομηθεί ειδική σχέση οικειότητας με ΗΠΑ (επίσκεψη Σαμαρά, επίσκεψη Αβραμόπουλου, διπλή παρουσία Σαμαρά-Βενιζέλου τέλος Σεπτεμβρίου) και με Ισραήλ (αρχή ενεργειακής συνεργασίας σε τρίγωνο με Κύπρο, κομβικό επενδυτικό ενδιαφέρον στο Ελληνικό-και-όχι-μόνον, αμυντική συνεργασία σε ασκήσεις, επίσκεψη Σαμαρά αρχές Οκτωβρίου). Και μάλιστα όταν η προτιμησιασκή μεταχείριση της Τουρκίας υποχωρεί… Άρα; Άρα, μεθόδευση κάποιας συμμετοχής στις επιχειρήσεις στη Συρία.
Είπαμε: και οι δυο θέσεις έχουν τη λογική τους. Όμως… πρέπει, χρειάζεται, δεν γίνεται να μην επιλεγεί μια. Η μια! Άντε, να επιλεγεί μια μετριασμένη εκδοχή (η γνωστή: διευκολύνσεις Σούδας-Ανδραβίδας, συν υπέρπτηση, άλλωστε ποτέ κανείς δεν έχει φαντασθεί την Ελλάδα σε ρόλο πιο άμεσα πολεμικό), όμως επιλογή δεν μπορεί να μη γίνει. Εκείνη η πονηρή λύση που σταθερά επιλέγεται – το είδαμε την εποχή των βομβαρδισμών στη Σερβία και τη συνέχειά τους όπου η κυβέρνηση Σημίτη παρείχε τις πιο ενδιαφέρουσες διευκολύνσεις (με τον διάδρομο από Θεσσαλονίκη να συμπληρώνει τους «διαδρόμους του Αιγαίου») ενώ το ΠΑΣΟΚ μαχητικά μετείχε στις διαδηλώσεις κατά των «φονιάδων των λαών, Αμερικάνων», με την τότε επέμβαση να είναι βέβαια ΝΑΤΟϊκή και όχι «συμμαχίας των πρόθυμων» - τελικά τραυματίζει περισσότερο απ’ ό,τι η μια ή η άλλη επιλογή.
Ακόμη περισσότερο τραυματίζει, πάντως, η επιμελημένη χρονοτριβή στη διαμόρφωση/επιλογή τελικής θέσης. Μαζί και με την πονηρία στη δημόσια επεξήγηση, υπεράσπιση ή ό,τι αντίστοιχο, η χρονοτριβή σπαταλάει και τα όποια ωφελήματα μπορεί κανείς να προσδοκά, υπ’ αυτές τις ούτως ή άλλως δυσάρεστες συνθήκες. Ποιο το πρόβλημα με τη χρονοτριβή; Αφήνει όλους τους άλλους συντελεστές να διαμορφώσουν πρώτοι τη δική τους στάση, να διεκδικήσουν τα δικά τους ανταλλάγματα. Δείτε τα και τα δυο μαζί εν δράσει, αυτήν τη φορά: η ελληνική «θέση» άρχισε να διαμορφώνεται όταν πλέον η Τουρκία είχε προσπεράσει και είχε διαμορφώσει δικό της πλαίσιο (το ζήτημα δεν είναι τόσο αν θα δώσει χρήση Ιντσιρλικ ή όχι, όσο ότι θέτει εξαρχής ζήτημα επιπτώσεων σε επίπεδο Κουρδικού ώστε να απαιτεί προηγούμενη συνεννόηση μαζί της για τη φορά της επέμβασης…). Όσο για τη δημόσια επεξήγηση, υπεράσπιση κοκ της ελληνικής θέσης, αλλού το πήγε ο ΥΠΕΞ αναφερόμενος στο «ειδεχθές έγκλημα» της χρήσης χημικών που απαιτεί «διεθνή απάντηση στο όνομα της νομιμότητας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων» και αλλού ο Αμύνης που επένδυσε κυρίως σε άρνηση του ότι είχε «επισήμως» ζητηθεί από την Ελλάδα η παροχή διευκολύνσεων για την επέμβαση. (Οι οποίες είχαν ζητηθεί ήδη από την πολυύμνητη συνάντηση Ομπάμα-Σαμαρά. Και είχαν οδηγήσει σε αναζήτηση σιωπηρής συμφωνίας με ΣΥΡΙΖΑ για «υπεύθυνη» διαμόρφωση της αναγκαίας δημόσιας διαφωνίας των δυο βασικών πόλων του πολιτικού συστήματος στο θέμα της Συρίας). Ο δε (πρωθυπουργός) Αντώνης Σαμαράς έμεινε προσεκτικά σε δευτεροτρίτο πλάνο επί αρκετές ημέρες.
Μπορεί κανείς να τα θεωρήσει σωφροσύνη όλα αυτά. Ή αμηχανία. Μας θυμίζουν περισσότερο πονηρία.
(α) Το να μετάσχει μια χώρα σαν την Ελλάδα, με ξεπατωμένη την οικονομία και τις αντοχές της, με μια κοινωνία σε προϊούσα παραίτηση και μ’ ένα πολιτικό σύστημα άσε καλύτερα! μια χώρα που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την εκρηκτική εστία αναταράξεων της Εγγύς Ανατολής/Ανατολικής Μεσογείου, το να μετάσχει σ’ εκείνο που στην ιησουητική γλώσσα των διεθνών σχέσεων της εποχής ονομάζεται «ανθρωπιστική στρατιωτική επέμβαση» είναι επικίνδυνο. Είναι αμφίβολο αν μπορεί να πετύχει στήριξη της κοινής γνώμης. Ξεπερνάει τις αντοχές του πολιτικού συστήματος. Χώρια που η Ελλάδα έχει «παραδοσιακές σχέσεις» με τον αραβικό κόσμο. Άρα; Άρα όχι στη συμμετοχή στις επιχειρήσεις στη Συρία.
(Β) Το να μη μετάσχει μια χώρα σαν την Ελλάδα που ανήκει σε σειρά από συμμαχίες και συσσωματώσεις Κρατών – ΝΑΤΟ, Ε.Ε., «Ευρώπη», «Δύση» - σε κομβικές πρωτοβουλίες των υπολοίπων, το να μη συμπαραταχθεί με τους συμμάχους/εταίρους κ.λπ. μολονότι βρίσκεται σε κρίσιμη για ειρηνευτική επιχείρηση σημείο της Ανατολικής Μεσογείου, όταν μάλιστα έχει προσέλθει έστω και με λογική «τράβα με κι ας κλαίω» π.χ. στην υπόθεση της Λιβύης πριν από δυο χρόνια, είναι άφρον. Μπορεί να εκθέσει σε κινδύνους ψύχρανσης, τώρα μάλιστα που (υποτίθεται ότι) έχει οικοδομηθεί ειδική σχέση οικειότητας με ΗΠΑ (επίσκεψη Σαμαρά, επίσκεψη Αβραμόπουλου, διπλή παρουσία Σαμαρά-Βενιζέλου τέλος Σεπτεμβρίου) και με Ισραήλ (αρχή ενεργειακής συνεργασίας σε τρίγωνο με Κύπρο, κομβικό επενδυτικό ενδιαφέρον στο Ελληνικό-και-όχι-μόνον, αμυντική συνεργασία σε ασκήσεις, επίσκεψη Σαμαρά αρχές Οκτωβρίου). Και μάλιστα όταν η προτιμησιασκή μεταχείριση της Τουρκίας υποχωρεί… Άρα; Άρα, μεθόδευση κάποιας συμμετοχής στις επιχειρήσεις στη Συρία.
Είπαμε: και οι δυο θέσεις έχουν τη λογική τους. Όμως… πρέπει, χρειάζεται, δεν γίνεται να μην επιλεγεί μια. Η μια! Άντε, να επιλεγεί μια μετριασμένη εκδοχή (η γνωστή: διευκολύνσεις Σούδας-Ανδραβίδας, συν υπέρπτηση, άλλωστε ποτέ κανείς δεν έχει φαντασθεί την Ελλάδα σε ρόλο πιο άμεσα πολεμικό), όμως επιλογή δεν μπορεί να μη γίνει. Εκείνη η πονηρή λύση που σταθερά επιλέγεται – το είδαμε την εποχή των βομβαρδισμών στη Σερβία και τη συνέχειά τους όπου η κυβέρνηση Σημίτη παρείχε τις πιο ενδιαφέρουσες διευκολύνσεις (με τον διάδρομο από Θεσσαλονίκη να συμπληρώνει τους «διαδρόμους του Αιγαίου») ενώ το ΠΑΣΟΚ μαχητικά μετείχε στις διαδηλώσεις κατά των «φονιάδων των λαών, Αμερικάνων», με την τότε επέμβαση να είναι βέβαια ΝΑΤΟϊκή και όχι «συμμαχίας των πρόθυμων» - τελικά τραυματίζει περισσότερο απ’ ό,τι η μια ή η άλλη επιλογή.
Ακόμη περισσότερο τραυματίζει, πάντως, η επιμελημένη χρονοτριβή στη διαμόρφωση/επιλογή τελικής θέσης. Μαζί και με την πονηρία στη δημόσια επεξήγηση, υπεράσπιση ή ό,τι αντίστοιχο, η χρονοτριβή σπαταλάει και τα όποια ωφελήματα μπορεί κανείς να προσδοκά, υπ’ αυτές τις ούτως ή άλλως δυσάρεστες συνθήκες. Ποιο το πρόβλημα με τη χρονοτριβή; Αφήνει όλους τους άλλους συντελεστές να διαμορφώσουν πρώτοι τη δική τους στάση, να διεκδικήσουν τα δικά τους ανταλλάγματα. Δείτε τα και τα δυο μαζί εν δράσει, αυτήν τη φορά: η ελληνική «θέση» άρχισε να διαμορφώνεται όταν πλέον η Τουρκία είχε προσπεράσει και είχε διαμορφώσει δικό της πλαίσιο (το ζήτημα δεν είναι τόσο αν θα δώσει χρήση Ιντσιρλικ ή όχι, όσο ότι θέτει εξαρχής ζήτημα επιπτώσεων σε επίπεδο Κουρδικού ώστε να απαιτεί προηγούμενη συνεννόηση μαζί της για τη φορά της επέμβασης…). Όσο για τη δημόσια επεξήγηση, υπεράσπιση κοκ της ελληνικής θέσης, αλλού το πήγε ο ΥΠΕΞ αναφερόμενος στο «ειδεχθές έγκλημα» της χρήσης χημικών που απαιτεί «διεθνή απάντηση στο όνομα της νομιμότητας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων» και αλλού ο Αμύνης που επένδυσε κυρίως σε άρνηση του ότι είχε «επισήμως» ζητηθεί από την Ελλάδα η παροχή διευκολύνσεων για την επέμβαση. (Οι οποίες είχαν ζητηθεί ήδη από την πολυύμνητη συνάντηση Ομπάμα-Σαμαρά. Και είχαν οδηγήσει σε αναζήτηση σιωπηρής συμφωνίας με ΣΥΡΙΖΑ για «υπεύθυνη» διαμόρφωση της αναγκαίας δημόσιας διαφωνίας των δυο βασικών πόλων του πολιτικού συστήματος στο θέμα της Συρίας). Ο δε (πρωθυπουργός) Αντώνης Σαμαράς έμεινε προσεκτικά σε δευτεροτρίτο πλάνο επί αρκετές ημέρες.
Μπορεί κανείς να τα θεωρήσει σωφροσύνη όλα αυτά. Ή αμηχανία. Μας θυμίζουν περισσότερο πονηρία.
Πηγη www.protagon.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου