Περί αξιωμάτων και γελοιότητας
Τεοντόρ Ζερικώ «το ναυάγιο της Μέδουσας»
Σ’ έναν από τους (πολλούς) ευφυείς αφορισμούς του ο Σαμφόρ λέει: «Βλέποντας τις βλακείες και τις γελοιότητες των υπουργών ο Μ... έλεγε: “Αν δεν υπήρχε κυβέρνηση, δεν θα είχαμε πια με τι να γελάμε στη Γαλλία”». Ο αφορισμός ταιριάζει γάντι σε όλες τις κυβερνήσεις οι οποίες, πράγματι, παρά τη θλίψη που σκορπάνε, ταυτόχρονα προκαλούν και τον γέλωτα με τις βλακείες και τις γελοιότητες των στελεχών τους.
Πικρό και βαρύ γέλωτα βέβαια, υπαρκτόν εντούτοις. Το ’χουν αυτό οι κυβερνώντες· αποδέχονται πάσα κριτική και πάσα δική τους μαλακία προκειμένου να μην ξεκολλήσουν από τις πολυθρόνες της εξουσίας.
Τι κι αν γίνονται περίγελως με τις άφρονες και άστοχες δηλώσεις τους, προϊόν της ανεπάρκειάς τους ή της σύγχυσης του νου τους, τι κι αν χλευάζονται από τους συνομιλητές τους όταν βγαίνουν στο τηλεοπτικό γυαλί· το αξίωμά τους να ’ναι εκεί και αυτοί μέσα του.
Ο δαιμόνιος Σαμφόρ είχε ρωτήσει τον Μ... γιατί είχε αρνηθεί πολλά αξιώματα και αυτός του απάντησε: «Δεν θέλω τίποτε απ’ όσα βάζουν ένα ρόλο στη θέση ενός ανθρώπου». Δύσκολο να διαθέτει κανείς την ευφυΐα του Σαμφόρ, μπορεί, όμως, να συμφωνήσει με τους καταλυτικά αποκαλυπτικούς και απλούς αφορισμούς του.
Ενα μπουλούκι ατάλαντων ηθοποιών που αδυνατούν να εκμάθουν τον ρόλο τους (ούτε καν αυτό!), αυτό θυμίζει η κυβέρνηση με τους διχασμένους εαυτούς των υπουργών της και το αλλοπρόσαλλον όσων εκστομίζουν ασταμάτητα, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, λες και είναι (δεν είναι οι άνθρωποι) τυχοδιώκτες, αρριβίστες -οι τελευταίοι ματαιόδοξοι.
Μπας και ευθυμούν παίζοντας τούτον τον ρόλο; Μήπως ηδονίζονται να θεωρούνται από την πλέμπα, από το σκυλολόι σωτήρες και μήπως το ’χουν κιόλας πιστέψει; Ποιος ξέρει. Μπας και έχουν ξεχάσει να γελάνε από καρδιάς αλλά επειδή έτσι προστάζει ο ρόλος τους;
Αυτό σημαίνει (θα σήμαινε) ότι έχουν πάρει διαζύγιο από την ταυτότητά τους, την ιδεολογία τους, τις ρίζες τους, τον πριν από την κατάληψη των αξιωμάτων εαυτό τους. Αρα ο κόσμος της εξουσίας είναι ένας άλλος κόσμος, απόκοσμος, απάνθρωπος προφανώς, δεν δικαιολογείται διαφορετικά τόσος και τέτοιος αμοραλισμός, τόση και τέτοια αλαζονεία.
Εκάς ένας τέτοιος κόσμος...
Η χώρα σώθηκε, εντάξει. Τώρα οι σωτήρες δεν ξέρουν τι να την κάνουν αυτήν τη σωτηρία. Κι αυτή, όμως, σε μας τη φορτώνουν. Να κι ένας ακόμη αφορισμός (σε πληθυντικό αριθμό): «Βάλτε το κακό με τον νου σας, δεν θα πέσετε έξω».
Πηγη www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου