Αδοξο Πάσχα
Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη
Είναι βέβαιο ότι οι πολιτικώς ορθοί φρίττουν αντικρίζοντας τόσους οβελίες ανά τη χώρα, σπλάγχνα των ζώων που ψήνονται, τσίκνες, σφαχτάρικες μυρωδιές και τόσα άλλα ανορθολογικά, που συμβαίνουν την Κυριακή του Πάσχα (η ημερομηνία εορτασμού ορίστηκε από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, το 325. Για φαντάσου. Αντιλαμβανόμαστε τη σημασία που έδιναν στην εορτή οι πρόγονοι...).
Πιστεύουμε ακόμη και τηρούμε τα έθιμα ή προσπαθούμε να δώσουμε ένα νόημα στην κοινότητα που χάνεται. Αλλοι επιδιώκουν να ανεύρουν την ενοποιό δύναμη της εορταστικής συνύπαρξης, τον κατευνασμό των παθών και των πολέμων· τινές έτεροι θυμούνται (;) τον γενέθλιο τόπο.
Οι πολλοί δεν κάνουν τίποτα διότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι λόγω ανέχειας· ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που είναι -απλώς- πρόσφυγες.
Δεν υπονομεύουμε το Πάσχα, ούτε την άνοιξη και τις ευωδιές της, ούτε προσέτι την αναγέννηση του φυτικού κόσμου, όχι, δεν μπορεί όμως να μένουν ασχολίαστα η φτώχεια και ο εγκληματικός κυνισμός των «ισχυρών» του πλανήτη, που με την πολεμική πολιτική τους ξεριζώνουν λαούς και τους οδηγούν στην προσφυγιά, την εξαθλίωση, την ταπείνωση.
Βαθύτατοι μετασχηματισμοί συμβαίνουν παγκοσμίως, όχι όμως ειρηνικοί και ήπιοι, φίλιοι στον χρόνο, αλλά απαράδεκτα βίαιοι -και σχεδόν πέρα βρέχει για τους ηγέτες που έχουν μικρότερη δύναμη.
Τι να κάνουν κι αυτοί οι έρμοι· στραβοπάτησε ο σοσιαλισμός, έχασε τον δρόμο κι η Αριστερά... Εχουν δίκιο. Εδώ έχουν έρθει τα πάνω κάτω σ' όλον τον πλανήτη, αυτοί θα επιδιορθώσουν την κατωφέρεια του πολιτισμού; Ασε που μάλλον τους ελκύουν υπέρ το δέον ο τόπος και τα έδρανα πρωθυπουργικών, υπουργικών και πλείστων ετέρων αξιωμάτων· καραδοκεί και η απεχθής αντιπολίτευση, άσ' τα να πάνε (και ας πάνε κατά διαόλου -θου, Κύριε, και λοιπά, χρονιάρες μέρες...).
Πάσχα... κι ακόμη δεν αναστήθηκε η χώρα (η μεταφορά χάνει τη γραμματολογική της ισχύ)· απεναντίας, φαίνεται πια καθαρά η άβυσσος που ανοίγεται μπροστά μας μετά την εκθεμελίωση του κράτους, μετά την αποδιάρθρωση (μήπως αποσύνθεση;) του κοινωνικού ιστού. Φαίνεται επίσης καθαρά η ανάγκη να αντιδράσει η ίδια η κοινωνία.
Εντάξει, συμφωνούν πολλοί, αλλά πώς; Ε, όταν ρωτάνε, νομίζω, δεν έχουν καμία διάθεση να αντιδράσουν. Περιμένουν ίσως κάποια σπίθα, έξω πάντα από τα ιδεολογικά τετραγωνικά τους, μπας και ανάψει φωτιές στους δρόμους και κάτι γίνει. Για χειραφέτηση ή κάποιας μορφής αυτονομία ούτε λόγος, όπως επίσης και για αυτόκεντρα μοντέλα οικονομίας και κοινότητας.
Ε, πώς να μην επιβάλλονται κι άλλα μνημόνια μέσα στην ασφυξία μας· ουδείς πλέον ενδιαφέρεται διότι προέχει η επιβίωση, η άγρια ανάγκη να γεμίσει το στομάχι. Το Πάσχα τόσο θλιμμένα άδοξο, πάντως, σαν να ξεχνιούνται όλα (όχι από όλους αλλά από τους πολλούς, όσους έχουν ακόμη μια αγοραστική ικανότητα· ως πότε;).
Ακόμη κι ο Απρίλης χάνει την ξανθότητά του. Πού το βρήκαμε τέτοιο Πάσχα; Προσοχή, όμως, μη χάσουμε την αισιοδοξία μας, την ελπίδα ότι πάλι με χρόνους με καιρούς... Χαίρετε.
Πηγη www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου