Οι εξισορροπιστές
Αυτά κάνετε και μου το στενοχωρείτε το παιδί. Γιατί; Για να δείτε μια, έστω αμυδρή, μελαγχολία στο βλέμμα του; Αφού το ξέρω και το ξέρεις: δεν δείχνει συναίσθημα, πάει και τέλειωσε. Νιώθει, δεν νιώθει, ουδείς γνωρίζει.
Πάντως το ροδομάγουλο πρόσωπο με τα καταγάλανα μάτια μήτε σκυθρωπιάζει μήτε φόβο δείχνει μήτε και χαρά. Και σε άπταιστα γερμανικά ιδεολογικογράμματα, έστειλε την ανακοίνωσή του: «Σεβόμαστε το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος», ανέφερε ο Σόιμπλε. «Η διαδικασία της Ε.Ε. για μια αποχώρηση είναι σαφώς καθορισμένη και θα εφαρμοστεί. Η Ευρώπη θα σταθεί τώρα ενωμένη». (Σαφώς καθορισμένη είναι, κάποιες φορές προκαθορισμένη και απ' τον ίδιο. Τώρα τι γίνεται...)
Οταν η βιομηχανική επανάσταση ήταν στις δόξες της, εκεί λίγο μετά τα μέσα του 19ου αι., εκεί στο Λονδίνο –που είχε αποκτήσει επιτέλους αστική υπόσταση, 1.000 χρόνια μετά την Κωνσταντινούπολη του Βυζαντίου και 1.500 μετά την Αθήνα του Περικλή– άρχισε να αναπτύσσεται ένα ιδιόμορφο φαινόμενο.
Ενα μυστηριακό μαυροσταχτί πέπλο είχε απλωθεί πάνω από την πόλη (πλέον) του Λονδίνου, όλοι έβηχαν, αρρώσταιναν και έψαχναν μάταια τον ήλιο. Οι ειδικοί το ονόμασαν «smog», από τις λέξεις «smoke» (καπνός) και «fog» (ομίχλη).
Ο καπνός από τα φουγάρα των βιομηχανιών, των νέων αυτών ρυθμιστών της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, παντρεύτηκε με την ομίχλη κι έκαναν την ατμόσφαιρα αβάσταχτη. Αβάσταχτη, ξεαβάσταχτη, οι εργάτες, υπολείμματα των δουλοπάροικων, με μηδενικά δικαιώματα, έπρεπε να βρίσκονται στη φάμπρικα (ο όρος είναι καθαρά κεφαλαιοκρατικός και ουδόλως κομμουνιστικός) νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ.
Τι κρυβόταν κάτω από τον smog, κανέναν δεν ένοιαζε. Ισα ίσα ταίριαζε γάντι στη νέα εποχή που αναδυόταν, το αληθινό πρόσωπο της οποίας ξεσκεπάστηκε για λίγο, αλλά ανακαλύφθηκε ξανά, άλλοτε με φερετζέ και άλλοτε με βέλο. Θέλοντας, μάλιστα, ν' αποφύγουμε τη μόνιμη παρουσία της καπνομίχλης στον ουρανό, την τοποθετήσαμε σε μια «φούσκα» που αιωρείται μεταξύ ουρανού και γης. Αυτή της οικονομίας.
«Φουσκωμένοι» και οι Βρετανοί, κλήθηκαν ν' αποφασίσουν αν θέλουν ή όχι να παραμείνουν στην Ε.Ε. Ακουσαν πολλά φοβικά, τρομαχτικά, θριλερικά, άκουσαν και κάποια αγαπησιάρικα (πρωτοσέλιδα γερμανικών εφημερίδων έγραφαν «μη φύγετε, σας αγαπάμε»), το σκέφτηκαν, το ένιωσαν, πήραν τη χλιαρή τους μπίρα, τις πουτίγκες και τα αγριογούρουνα σε σάλτσα μέντας και από δω πάν' κι οι άλλοι.
Στην κυριολεξία. Ηδη μιλούν για Nexit (Ολλανδία), Frexit (Γαλλία)... το Gexit, όμως, δεν μου πάει ως λέξη. Να το πούμε... Σοϊμπλέξιτ; Καλύτερο ακούγεται. Λόγω του «μπλεξ», θυμίζει κάτι σε κόμπλεξ και ταιριάζει ταμάμ.
Μην παρεξηγηθώ. Του βγάζω το καπέλο του Σόιμπλε(ξ). Τόσο καλά τα έχει καταφέρει, που πραγματικά απορώ γιατί συνεχίζουμε και κάνουμε εκλογές στην Ευρώπη. Ετοιμο το έχει το μπουγιουρντί, μαζί με Ντάισελμπλουμ και Μοσκοβισί, για Ιγκλέσιας και Πορτογάλους. Τρισχειρότερη λιτότητα θα ζητήσουν απ' ό,τι εφαρμόζεται έως τώρα με τους συντηρητικούς.
Ο,τι ακριβώς προσπάθησαν να κάνουν και στην Ελλάδα και πέτυχαν εν μέρει. Αρα, κάνουμε δεν κάνουμε εκλογές, για τους Ευρωπαίους γραφειοκράτες, ένα και το αυτό. Τι περίμεναν δηλαδή;
Οτι μια πρώην τεραστία βρετανική αυτοκρατορία δεν θα έπιανε την ευκαιρία απ' τ' αφτιά, για να εναντιωθεί στην αυτοκρατορία των Βρυξελλών; Αφού τις εκλογές τις έχουν εξοβελίσει στο πυρ το ενδότερον, μόνο τα δημοψηφίσματα μας έμειναν, γι' αυτό τα τρέμουν όπως ο διάολος το λιβάνι...
Είπα διάολος και θυμήθηκα: Πώς θα σταθεί τώρα ενωμένη η Ευρώπη, κ. Γερμανέ υπουργέ Οικονομικών πάντων των ευρωπαϊστών; Μήπως με τους «εξισορροπιστές»; Αυτό έχεις στον νου σου;
Δεν πιστεύω πως ο ευρωσκεπτικισμός πάει χεράκι με τον νεοφασισμό, ωστόσο η τάφρος που τους χωρίζει μπορεί να καλυφθεί μ' ένα απλό, «εξισορροπητικό» γεφυράκι. Σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή βγαίνουν οι «εξισορροπιστές» στην Ευρώπη, καλυμμένοι με την καπνομίχλη του φασισμού.
Δυστυχώς, σε κεντρικά και βόρεια βρέχει πολύ και είναι συνηθισμένοι να ζουν χωρίς ήλιο. Εμείς, όμως;
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου