«Εμείς στην Αγγλία»…
«Εμείς στην Αγγλία»… ήταν μια περίφημη ατάκα από το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η αυλή των θαυμάτων».
Την έλεγε μια θεόφτωχη μετενσάρκωση της Μαντάμ Σουσού, φωλιασμένη στα δέκα τετραγωνικά του πλυσταριού μιας ταράτσας της αυλής που είχε αναβαθμιστεί -δήθεν- σε σπίτι.
Η κυρία δεν είχε πάει ποτέ στην Αγγλία όπου είχε καταλήξει η κόρη της ακολουθώντας κάποιον κατώτερο αξιωματικό από τα στρατεύματα που μας «απελευθέρωσαν» μετά την Κατοχή.
Αλλά στο μυαλό της η Αγγλία ήταν η χώρα όπου όλα όσα γίνονταν ήταν σωστά. Εστω και αν, όταν κάποτε εδέησε να την επισκεφτεί, επέστρεψε ταπεινωμένη και καταφρονεμένη.
Στις μέρες μας, αυτά που έγιναν προσφάτως στην Αγγλία φαίνεται, αν πιστέψουμε τις πολιτικές δηλώσεις και τα κανάλια, ότι αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν.
Το «όχι» της Μεγάλης Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση μοιάζει να μην ήταν αναμενόμενο από τα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας, έστω κι αν οι διάφοροι παράγοντες, θεσμικοί και εξωθεσμικοί, διατυμπάνιζαν ότι η Ενωση ήταν έτοιμη για «οποιοδήποτε αποτέλεσμα».
Οταν προέκυψε, αντιμετωπίστηκε με πολλούς τρόπους: αρνητικά, θετικά, αμήχανα.
Μία λέξη ωστόσο ακούστηκε περισσότερο από τις άλλες στις διάφορες συζητήσεις:η λέξη ευρωσκεπτικισμός.
Η λέξη αυτή έχει γι' αυτούς που τη χρησιμοποιούν συνήθως αρνητικό πρόσημο.
Είναι, σαν να πούμε, κάτι στο οποίο δεν θα πρέπει ένας σώφρων άνθρωπος να παγιδεύεται, αφού αφορά περίπου αποκλειστικά ανθρώπους που δεν ανήκουν στην εποχή μας, αναχρονιστές, συντηρητικούς, αν όχι αποκλειστικά ακροδεξιούς.
Είναι μια λέξη που θα έπρεπε να μην ακουμπά τα χείλη ενός Ευρωπαίου, γιατί το ευρωπαϊκό ιδεώδες δεν είναι δυνατόν να παίζεται στην ψήφο ενός λαού, ακόμα κι αν ανήκει στους ισχυρούς, αφού ψήφος ίσον ζάρια.
Ούτε καν χρηματιστήριο δηλαδή. Δεν είναι επομένως δυνατόν το τυχαίο να αποβεί μοιραίο. Για εκείνον και για τους άλλους λαούς.
Ο σκεπτικισμός οφείλει να εκριζωθεί από τον νου και την ψυχή του ανθρώπου που θέλει να λέγεται Ευρωπαίος.
Να υποκατασταθεί από τυφλή εμπιστοσύνη στις αποφάσεις της Kοινότητας, αφού εκεί και μόνο εκεί μπορεί να πάρει κανείς μαθήματα ορθοφωνίας για να συντονίσει τη φωνή του με όλους τους άλλους λαούς που δεν νιώθουν κανέναν σκεπτικισμό.
Καμία αμφιβολία. Δεν σκέφτονται καν τη ζωή τους έξω από την Κοινότητα, που λειτουργεί υποδειγματικά, έστω κι αν χώρες δεν υπάρχουν πια παρά ως γρανάζια μιας κοινοπραξίας που η ηγεσία της γνωρίζει και επιβάλλει το γενικό καλό.
Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι παίχτηκε στη μικρή αυτή χώρα που λέγεται ακόμα Ελλάδα άλλη μια ζαριά που έβγαλε ένα ακόμα «όχι».
Ομως εκεί τα πράγματα δεν υπήρξαν κανονικά, αλλά κάτι σαν μια εξαίρεση από τον ευρωπαϊκό κανόνα.
Και πώς να είναι κανονικά αφού εν μιά νυκτί το «όχι» έγινε «ναι» σε όλα και μάλιστα με ιαχές μιας θλιμμένης μεν, πλην κατ’ εξακολούθησιν αποφασισμένης κυβέρνησης να δει το «ναι» στη θέση του «όχι» ως μια συνταρακτική ευκαιρία ανανεώσιμης πηγής ενέργειας μετά την πώληση κάθε πλούτου και προοπτικής του λαού της.
Η ανανεώσιμη αυτή ενέργεια που θα οδηγήσει σε μια δίκαιη ανάπτυξη, έναν ακόμα νεότευκτο όρο για να μην ακούει τα παλιά, αρχαία και νέα αποσπάσματα θρήνου από την πλειοψηφία των υπηκόων της, έχει το προνόμιο να μη θυμίζει τίποτα από τα παλιά.
Είναι ενέργεια που ανανεώνεται με τον κοινωνικό αυτοματισμό καταναλώνοντας λίπος, εργαζομένων και μη.
Οι τελευταίοι μάλιστα έχουν παχύνει επικινδύνως λόγω των αντικαταθλιπτικών αλλά και των συσσιτίων που παρέχονται απλόχερα για να μεταμορφώσουν έναν ατίθασο λαό σε ζήτουλα, τσαλακώνοντας ό,τι απομένει από την περηφάνια του.
Αυτό που κάποτε αποτύπωνε την εξάρτηση με την έκφραση «εμείς στην Αγγλία» το εκφράζει σήμερα το «αυτοί», οι καταδικαστέοι και απαράδεκτοι «στην Αγγλία».
Αλλά ό,τι κι αν λένε οι ειδικοί στα τηλεπαράθυρα, οι πόρτες της Ευρώπης ξεκαρφώθηκαν από τους μεντεσέδες τους και ο κρύος άνεμος που φτάνει από τη Μάγχη μάς μιλά για ριζικές ανατροπές.
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου