Εμείς και το Πόκεμον

Ναι, είναι μια τρέλα νεανική, ανάμεσα στις τόσες άλλες που υπάρχουν και σ’ άλλες που πέρασαν και χάθηκαν… | EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Συντάκτης: 

Σταυρούλα Ματζώρου

Τους είδα τους κυνηγούς των Πόκεμον! Μαζεμένοι στην πλατεία Συντάγματος, πάνω στα παγκάκια, στο χορτάρι, στα πεζούλια, παρέες παρέες, σκυμμένοι στο κινητό τους. Απορροφημένοι, προσηλωμένοι, απόλυτα αφοσιωμένοι.

Κούνησα επιτιμητικά πάνω-κάτω το κεφάλι μου, κατεβάζοντας στόμα και σαγόνι όσο πιο χαμηλά μπορούσα. «Πόσο βλαμμένα είναι, μέσα στη ζέστη να κάθονται εδώ, απλωμένα σαν πολύχρωμη μπουγάδα κάτω από τον ήλιο και δεν πάνε σε μια παραλία να δροσιστούν, να μαζέψουν τις ανάσες της θαλάσσιας αύρας, να ερωτοτροπήσουν…»

Ωσπου άκουσα από τρεις συνομηλίκους μου που περνούσαν δίπλα μου: «Κοίτα τους, κοίτα τους! Αυτοί είναι που θέλουμε να ψηφίζουν από τα 17!». Γύρισε το μάτι και το μυαλό μου. Ενιωσα ένα ταρακούνημα, μια μποτζιρισιά. Ξαναπήρα την εικόνα των ποκεμοκυνηγών από την αρχή.

Ναι, είναι μια τρέλα νεανική, ανάμεσα στις τόσες άλλες που υπάρχουν και σ’ άλλες που πέρασαν και χάθηκαν… Στις περασμένες ήταν εμπλεκόμενα και τα δικά μου νιάτα και της επικριτικής παρέας που πέρασε από δίπλα μου.

Θυμήθηκα τα φλιπεράκια και το κυνηγητό των μανάδων μας που ήθελαν να κλείσουν όλα τα μπιλιαρδάδικα. Θυμήθηκα εκείνη την κουμούτσα, το μηχάνημα που στην οθόνη του έτρεχε το «πάκμαν» να καταπιεί τις βούλες-εχθρούς, να μαζέψει δωράκια και ιδρώναμε εμείς.

Τελικώς, μια εικόνα βλέπουμε και την κάνουμε ολόκληρη παράσταση. Βγάζουμε το γρήγορο συμπέρασμα για να γκρινιάξουμε, να αποφορτιστούμε, να καμωθούμε πως εμείς ήμασταν καλύτεροι.

Δεν θέλουμε να περάσει από το μυαλό μας ότι αυτά τα παιδιά και το καλικαντζαράκι κυνηγούν και για το άλλο φύλο ενδιαφέρονται και τις βουτιές τους από τα βράχια θα τις κάνουν (αφού μαζέψουν και το τελευταίο πόκεμον από την παραλία) και με τον προβληματισμό τους για το μέλλον παλεύουν και άποψη έχουν για μια καλύτερη Ελλάδα.

Και μένουμε εμείς, με τα παλιομοδίτικα παιχνίδια, σε δραματική και δυστυχώς μη αναστρέψιμη απόσταση από τα νιάτα μας, αλλά κυρίως βυθισμένοι στους φόβους μας, να «θρηνούμε» για τον δρόμο που πήρε η νεολαία μας, για τον τρόπο που ντύνεται· α, και για τη γλώσσα μας που χάνεται (αυτό πια είναι φόβος-καραμέλα).

Παράξενα κοιτούμε τους νέους, όπως παράξενα κοιτούσαν κι εμάς οι μεγαλύτεροι όταν ήμασταν νέοι. Αιώνες κρατάει το πείσμα: «Εμείς ήμασταν καλύτεροι», «στα χρόνια μας εμείς…».

Πηγή www.efsyn.gr