Παράλληλο κράτος

EUROKINISSI/ ΧΑΛΚΙΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ

Συντάκτης: 

Φ. Δ. Δρακονταειδής

Οι αλλεπάλληλες απειλές σε βάρος όσων επαγγελματιών δεν εκδίδουν αποδείξεις, όσων δεν σπεύδουν να πληρώσουν δόσεις δανείων παρά τις αλλεπάλληλες ευνοϊκές ρυθμίσεις, όσων δεν εξοφλούν λογαριασμούς ηλεκτρικού, νερού, φυσικού αερίου, όσων καθυστερούν τις υποχρεώσεις τους σχετικά με φόρους εισοδήματος και άλλες πολλαπλές επιβαρύνσεις, όσων πρέπει να εμφανιστούν αυτοπροσώπως στην Εφορία και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες για διόρθωση λαθών των ιδίων, αλλά και του κράτους, δεν φαίνεται να έχουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Εκτός της κληρονομιάς που άφησαν οι αγανακτισμένοι, οι ορκιζόμενοι ότι δεν πληρώνουν, οι πρόγονοι και επίγονοι της καθυστέρησης, που κερδίζουν στις παρατάσεις των προθεσμιών, στις εξοφλήσεις μερικών δόσεων και στη λησμονιά για τις υπόλοιπες, φαίνεται πως η κοινωνία έχει αναπτύξει ανοσία στις απειλές και πορεύεται στον δικό της λαβύρινθο, που φροντίζει να τον διευρύνει ώστε να κυκλοφορεί στα δαιδαλώδη μονοπάτια του με κάποια άνεση, ας ακούγεται η άναρθρη κραυγή του μαινόμενου κράτους.

Ετσι φαίνεται πως πηγαίνουν τα πράγματα, αν αληθεύει το πρόσφατο στατιστικό στοιχείο πως ένας στους δύο υπηκόους της χώρας είναι φοροφυγάς, δηλαδή μπαταξής. 

Το επιχείρημα πως επειδή ο ένας είναι τέτοιο κουμάσι, ο άλλος, δηλαδή ο συνεπής, πληρώνει τη λέζα, δεν πρόκειται να συγκινήσει τον μπαταξή, ούτε να καθησυχάσει τον έντιμο, επειδή, στη χάση και στη φέξη, η κυβέρνηση αποκαλύπτει πως έπιασε τον τάδε και τον δείνα και του πήρε, αν όχι όλα τα χρωστούμενα, κατιτίς τέλος πάντων για να έχουν τον νου τους οι άλλοι του ιδίου φυράματος, οι οποίοι στο μεταξύ έχουν χαράξει άλλο πέρασμα στον κοινωνικό λαβύρινθο.

Η διάκριση μεταξύ μπαταξή και συνεπούς δεν είναι ζήτημα ηθικής, ας επαναλαμβάνεται μέχρις αηδίας το θεμέλιο της δημοκρατίας για ισότητα, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη.

Ας γλυκαίνεται το στόμα πολιτικών, ειδικών, καθηγητών που κορακίζουν περί κόκκινων γραμμών, αρνητικών προσήμων, καθημερινότητας, νέου αφηγήματος, μετάδοσης μηνυμάτων προς πάσαν κατεύθυνσιν, επερωτήσεων, δηλώσεων και αντιδηλώσεων, προς δόξαν του άσματος του Τσιτσάνη, στη μοναδική ερμηνεία της Μαρίκας Νίνου, το οποίο ανακοινώνει ότι «ξημερώνει και βραδιάζει πάντα στον ίδιο τον σκοπό».

Η ελληνική κοινωνική αγριότητα, τώρα που υπερτερεί η αναζήτηση επιβίωσης, φέρνει στο φως ότι αυτό που λέγεται κράτος διακρίνεται σε δύο ίσα μέρη: το παράλληλο του μπαταξή με τη δική του ευέλικτη νομιμοποίηση και το επίσημο, υπό διαρκή ανασήκωμα νομιμοποίησης.

Το παράλληλο κράτος έχει κανόνες και διακρίνεται για την αποτελεσματικότητά του, για τη σιωπή του.

Το επίσημο κράτος έχει κανόνες και του φτάνει να φωνάζει ότι αυτοί ισχύουν για όλους.

Το παράλληλο κράτος έχει κλειδιά και ξέρει ποια πόρτα ανοίγει το κάθε κλειδί.

Το επίσημο κράτος έχει τα ίδια κλειδιά για όλες τις πόρτες.

Δικαιούται λοιπόν να μπει κανείς στον πειρασμό να εικάσει πως το παράλληλο κράτος πορεύεται ομαλώς και το μέλλον του είναι ευοίωνο.

Αν γίνει δεκτή αυτή η «υπόθεση εργασίας», το προς διερεύνηση θέμα δεν είναι αν μπορεί να περιοριστεί το παράλληλο κράτος, αλλά αν η πολιτική και η κυβέρνηση μπορούν να επιβιώνουν χωρίς αυτό.

Τα συμπόσια, τα συνέδρια, οι συνεντεύξεις, οι επιφυλλίδες, οι επώνυμοι αφήνουν πετρούλες πίσω τους ως Κοντορεβυθούληδες με την προσδοκία ότι έτσι θα βρουν τον γνωστό δρόμο για να επιστρέψουν επισήμως και να διορθωθούν τα στραβά.

Δεν έχουν αντιληφθεί πως γνωστός δρόμος δεν υπάρχει στον υπάρχοντα λαβύρινθο και πως αν υπάρχει, τότε ακούγεται πάλι η φωνή της Μαρίκας Νίνου να δηλώνει ως εξής πως το πρόγραμμα στου Τζίμη του Χοντρού έχει λάβει τέλος: «Ανοίχτε τα παράθυρα να φύγουν τα ντουμάνια, για να καπνίσουμε κι εμείς που είμαστε χαρμάνια».

Το παράλληλο κράτος χαίρεται τα χαρμάνια του. 

Πηγή www.efsyn.gr