Εσβησαν τα φώτα στο Ρίο
Η φλόγα σβήνει κατά τη διάρκεια της τελετής λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο γήπεδο Μαρακανά του Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας | AP Photo/Matt Dunham
Είναι ξεχωριστή εκδήλωση, γιορτή οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Με τα υπέρ και τα κατά που έχουν, όπως άλλωστε συμβαίνει σε πολλά που γίνονται, μικρά ή μεγάλα. Και οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μεγάλο γεγονός, το μεγαλύτερο αν αξιολογήσουμε τα γεγονότα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, αθλητικά.
Γιατί, με όλα τα τρωτά τους, είναι γιορτή ειρήνης, συναδέλφωση ανθρώπων, πολιτισμών, εθνών, φυλών, με τη μεγαλύτερη συμμετοχή κρατών και αθλητών παγκοσμίως, με το ενδιαφέρον (και την αγωνία...) σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.
Και είναι πολλά τα τρωτά. Αλλωστε έχουν επισημανθεί τέτοια από την αρχαιότητα, όταν γίνονταν οι Αγώνες στην Ολυμπία. Συγκινούσαν και συγκινούν, παρά τα όσα γίνονται στραβά, αντιαθλητικά, «βρόμικα», ακόμα και σκάνδαλα.
Είναι η εμπορευματοποίηση, η λογική του κέρδους (με περιπτώσεις την επιτυχία με κάθε κόστος, ακόμα και «πολεμώντας» το «μεγάλο και το αληθινό», όπως ψέλνουν στον Ολυμπιακό Υμνο), η εκμετάλλευση οικονομική, πολιτική, οι σκοπιμότητες, η προπαγάνδα.
Είναι όμως ακριβώς η απεικόνιση της πραγματικότητας σε παγκόσμια κλίμακα αλλά και σε «στενό», περιφερειακό, τοπικό επίπεδο, είναι αντανάκλαση όσων γίνονται στις σχέσεις μεταξύ χωρών, κυβερνήσεων, κοινωνιών, είναι τελικώς αντίγραφο της παγκόσμιας κοινωνίας.
Ισως γι’ αυτό δεν είναι κάτι ξένο αλλά ξεχωριστό. Ακόμα και ο ανταγωνισμός (αθέμιτος ίσως σε κάποιες περιπτώσεις) που έχει αντικαταστήσει βίαια την άμιλλα είναι κομμάτι της κατάστασης που ζουν οι λαοί, οι άνθρωποι σ’ όλο τον πλανήτη. Οι άνθρωποι, που στέλνουν τους δικούς τους στους Αγώνες, που προσμένουν τη διάκρισή τους, τη νίκη τους, που ακριβώς συγκινούνται, και έτσι συμμετέχουν από μακριά.
Ο λογαριασμός πληρώνεται, πάντως, στο τέλος από τους λαούς. Στους Αγώνες του Ρίο είχαμε στιγμές, εικόνες, που ξεχώρισαν οι μεν θετικά, οι δε αρνητικά.
Στις πρώτες είναι η κορυφαία πράξη αλληλεγγύης των δύο αθλητριών στα προκριματικά των 5.000 μέτρων. Η Νεοζηλανδή Νίκι Χάμπλιν σκόνταψε πάνω στην Αμερικανίδα Αμπεϊ ντ’ Αγκοστίνο και έπεσαν και οι δύο. Οι δύο αθλήτριες βοήθησαν η μία την άλλη και τερμάτισαν μαζί τελευταίες, αλλά πρώτες στη συνείδηση του κόσμου.
Δείγματα αλληλεγγύης είχαμε και αλλού, όταν ανταγωνιστές και ανταγωνίστριες χειροκροτούσαν τις προσπάθειες του ή της αντιπάλου και ακόμα όταν αναγνώριζαν με τιμιότητα την πρωτιά του άλλου.
Ξεχώρισε και ο πρόεδρος της ΔΟΕ Τόμας Μπαχ με την ειδική αναφορά στην ομάδα των προσφύγων αθλητών και στο πρόβλημα των προσφύγων.
Θλιβερές ήταν οι περιπτώσεις του Ιρλανδού «αθάνατου» που πιάστηκε να πλουτίζει προωθώντας εισιτήρια στη μαύρη αγορά και των τεσσάρων κολυμβητών των ΗΠΑ που κατήγγειλαν ψευδώς ληστεία τους για να κρύψουν τη μέθη τους.
Βεβαίως είχαμε και κορυφαίους αθλητές και αθλήτριες, που ξεχώρισαν και θαυμάστηκαν. Αλλά πραγματικά θαυμάζεται από τον κόσμο αυτός και αυτή που αγωνίζονται τίμια, χωρίς φαρμακοδιεγερτικά, χωρίς «ουσίες». Και ακόμα όταν δεν προβάλλονται η φυλετική και η εθνική υπεροχή.
Είχαμε και τη διαμαρτυρία του Αιθίοπα Φεγίσα Λιλέσα, που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στον μαραθώνιο, όταν πριν από τον τερματισμό σταύρωσε τα χέρια πάνω από το κεφάλι σαν να είχε χειροπέδες, θέλοντας να δείξει τις διώξεις που υφίσταται στη χώρα του η μεγαλύτερη εθνότητα, οι Ορόμο.
Παρόμοιο περιστατικό είχε γίνει στους Ολυμπιακούς του Μεξικού το 1968, όταν οι αθλητές των ΗΠΑ Τόνι Σμιθ, χρυσό, και Τζον Κάρλος, ορειχάλκινο μετάλλιο στα 200 μέτρα, σήκωσαν την αριστερή γροθιά με μαύρα γάντια κατά την τελετή της απονομής των μεταλλίων. Ηταν η κίνηση των Μαύρων Πανθήρων και διαμαρτυρία για τις διώξεις των μαύρων στη χώρα τους.
Είχαμε βέβαια και την επίθεση του «Μαύρου Σεπτέμβρη» το 1972 στους Ολυμπιακούς του Μονάχου. Η παλαιστινιακή οργάνωση επιτέθηκε στην ισραηλινή αποστολή με νεκρούς και τραυματίες.
Η ελληνική ομάδα πήγε πολύ καλά (3-1-2 τα μετάλλια). Και μάλιστα χωρίς «ντίβες» και «σταρ» εκ των προτέρων. Τα αστέρια της αναδείχθηκαν στους Αγώνες και έλαμψαν.
Κι όμως στις τηλεοπτικές μεταδόσεις δεν έλειψαν τα παρατράγουδα. Οι υπερβολές και τα φανταχτερά επίθετα με κραυγές για «υπεραθλητές» και για επιδόσεις δεν ήταν ασυνήθιστα.
«Απίστευτο», «τεράστιος», «τεράστια», «ημίθεος», «μυθική μορφή», «διαστημική μορφή», «δεν θα ξαναδούμε τέτοιον αθλητή», «δεν θα βρεθεί στην ιστορία των Αγώνων», «απίστευτος αθλητής», «διαστημική επίδοση», μερικά από αυτά που ακούστηκαν, συν ακόμη μια φλυαρία μάλλον ακατάσχετη.
Γιατί τόσα επίθετα και μάλιστα στον υπερθετικό; Για εντυπωσιασμό; Η εντύπωση έρχεται απλώς με τον αγώνα και τον αθλητή. Προχειρότητα φάνηκε και στα ονόματα αθλητών, τα οποία, παρά τους κανόνες της χώρας τους, τα έλεγαν μάλλον «αγγλικά».
Και, βεβαίως, στον μαραθώνιο και στο βάδην δεν υπάρχουν παγκόσμια ρεκόρ αλλά παγκόσμιες επιδόσεις, διότι οι δρόμοι είναι διαφορετικοί και όχι όπως στο στάδιο ίδιοι. Οπως και ότι το μετάλλιο είναι ορειχάλκινο ή μπρούτζινο και όχι χάλκινο. Η τηλεόραση έχει και παιδευτικό χαρακτήρα.
Τα φώτα των Αγώνων έσβησαν. Και όμως ούτε σ’ αυτούς είχαμε εκεχειρία στις πολεμικές συγκρούσεις και στα τρομοκρατικά χτυπήματα.
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου