Μια τρύπα στο νερό
Δεν ήξερα αν είναι το δείγμα ή το κανονικό προϊόν. Δίστασα. Κάτι δεν καταλάβαινα.
Εβλεπα την οδοντόκρεμα, αλλά δεν έβλεπα το κουτί της. «Δεν χρειάζεται να καταναλώνουμε περισσότερο πλαστικό.
Γι' αυτό και η ελληνική αυτή οδοντόπαστα δεν χρησιμοποιεί πλαστικοποιημένες συσκευασίες» απάντησε η πωλήτρια, που προφανώς έχει την ικανότητα να διαβάζει σκέψεις ή απλά κάθε μέρα έχει να κάνει με εθισμένους στο πλαστικό καταναλωτές σαν την αφεντιά μου.
Με γείωσε κανονικά. Χαρά στις οικολογικές ευαισθησίες μου. Ντιπ μυαλό δεν μου έβαλαν.
Λες κι αν δεν έχει η οδοντόπαστα φιοριτούρες στο κουτάκι, δεν κάνει τη δουλειά της. Αν πάλι έχει, κάνουν τη δουλειά τους άλλα.
Και πιο συγκεκριμένα, «δουλεύουν» για να μας «δουλεύουν» εκατομμύρια βιομηχανίες προϊόντων, διαφήμισης, μέσων ενημέρωσης, ώστε ούτε λίγο ούτε πολύ να μετράμε 8 εκατομμύρια τόνους πλαστικού τον χρόνο που καταλήγουν στη θάλασσα.
Στον δροσερό αυτό και απέραντο κάδο απορριμμάτων κουλτούρας, αισθητικής και εν τέλει επιβίωσης.
Πριν από μόλις πέντε χρόνια, ο αριθμός των πλαστικών που έπλεαν σε πελάγη δυστυχίας ήταν 4 εκατομμύρια.
Μια πενταετία μετά, το κακό διπλασιάστηκε.
Τι κι αν πολλοί επιστήμονες (όσοι δεν χρηματοδοτούνται από τις παραπάνω επιχειρήσεις δηλαδή) θεωρούν ότι η θαλάσσια ρύπανση από τα πλαστικά είναι ένα από τα σημαντικότερα θέματα –μαζί με την αλλαγή του κλίματος– που αντιμετωπίζει ο πλανήτης.
Τι κι αν οι ενώσεις της βιομηχανίας πλαστικών απ' όλο τον κόσμο δεσμεύτηκαν ξανά και ξανά για καμπάνιες γνωστοποίησης του προβλήματος στο ευρύ κοινό.
Αρκεί να πούμε ότι σε Ευρώπη και ΗΠΑ, κάθε μεμονωμένο άτομο χρησιμοποιεί περίπου 160 κιλά πλαστικό τον χρόνο. 160 κιλά περ πέρσον!
Αυτό το ασύλληπτο νούμερο καταλήγει στις θάλασσες.
Και δεν μιλάμε μόνο για πλαστικά μπουκάλια και σακούλες. Αυτά, άντε, να πούμε πως τα βλέπεις και σε μια στιγμή ανθρώπινου μεγαλείου, τα μαζεύεις και τα πετάς (στην ανακύκλωση, αλλιώς δεν έχεις κάνει παρά μια τρύπα στο νερό).
Τι γίνεται όμως με τα πλαστικά μικροσφαιρίδια, τα μικροσκοπικά αυτά κομματάκια πλαστικού που χρησιμοποιούνται σε αφρόλουτρα, κρεμοσάπουνα, απολεπιστικά προσώπου, ακόμα και οδοντόκρεμες;
Είναι τόσο μικρά που δεν μπορούν να φιλτραριστούν και έτσι από τον νιπτήρα του μπάνιου μας καταλήγουν στη θάλασσα, όπου καταναλώνονται φυσικά από ψάρια, φώκιες, χελώνες και λοιπά θαλάσσια πλάσματα, που ψάχνουν (ματαίως φορές) για τροφή (επιστήμονες βρήκαν κατάλοιπα DDT –φυτοφάρμακα– και PCB –βιομηχανικά απόβλητα– σε φώκιες).
Η χρήση τέτοιων μικροπλαστικών στα προϊόντα που χρησιμοποιούμε, σου λέει, εκτός από βλαβερή είναι και περιττή.
Οι ΗΠΑ και ο Καναδάς τα έχουν ήδη απαγορεύσει (τουλάχιστον στα χαρτιά) και γίνεται αγώνας να ισχύσει το ίδιο και στην Ευρώπη.
Καθώς, όμως, καθόλου δεν τους εμπιστεύομαι δαύτους τους θεσμούς, ένεκα πρότερου άτιμου βίου, ίσως θα ήταν προτιμότερο να ξεκινήσουμε από το ίδιο μας το σπίτι.
Διαφορετικά, μας βλέπω να πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό, τίγκα στο μικροπλαστικό.
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου