Τα παιδιά και η βία (τους)
Dreamstime
Οχτώ μαθητές -λέει το ρεπορτάζ- ξυλοκόπησαν δεκαπεντάχρονο επειδή ένας εξ αυτών δέχτηκε «παρατήρηση» να μην ενοχλεί τον αδελφό του (του δεκαπεντάχρονου). Στο περιστατικό ήσαν παρόντες κι άλλοι μαθητές. Θα περίμενε κανείς από τους παρευρισκόμενους να τρέξουν να βοηθήσουν το «λιντσάρισμα».
Πού τέτοια αλληλεγγύη. Αντ' αυτού βιντεοσκοπούσαν τον ξυλοδαρμό - δεν ξέρω αν το απολάμβαναν κιόλας...
Συμβαίνουν ίσως πολλά τέτοια περιστατικά στα σχολεία της χώρας (και της οικουμένης), γι' αυτό πιθανώς δεν δίνεται ιδιαίτερη σημασία.
Οι μαθητές είναι «αντίγραφα» των γονέων και των δασκάλων· ό,τι «διδάσκονται» αυτό και πράττουν, εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω και λοιπά. Η «αθωότητα» των παιδιών παύει πολύ νωρίς - στην εφηβεία τους είναι ήδη «ολοκληρωμένες» προσωπικότητες.
Εχουν ενθρονιστεί μέσα τους όλες οι «αξίες» του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος, οτιδήποτε χαρακτηρίζει τις κοινωνίες των ενηλίκων: το μίσος, η εκδίκηση, η θρασυδειλία, η αδιαφορία για τον αδύναμο ή πάσχοντα.
Η ουσία της ζωής έχει πλέον μετακομίσει στην εικόνα, στο θέαμα· το παιχνίδι υπάρχει στα κινητά και στο διαδίκτυο, στα γέλια των επόμενων στιγμών, όταν όλοι θα παρακολουθούν και θα σχολιάζουν το καλαμπούρι της ανθρωποφαγίας.
Σιγά σιγά η ζωή μεταφέρεται στον αντικατοπτρισμό της, στο παιχνίδισμα των αντανακλάσεών της, στο κενό της συνύπαρξης, στην έλλειψη της βοήθειας προς τον αδύναμο.
Και τι να κάνεις; Να μεμφθείς τους γονείς και τους δασκάλους ή τη φυσική ροή της βίας στις φλέβες των ανθρώπων, στα ζωώδη τους ένστικτα; Απλώς παρακολουθείς παγωμένος. Ο κόσμος φαίνεται απαράλλαχτος, χιλιετίες τώρα.
Μα, και στην παιδική ηλικία; Μα, κυρίως εκεί, τότε που διαμορφώνονται χαρακτήρες και «προσωπικότητες».
Δεν ξέρω ποια άγρια χαρά κυριεύει τους ανθρώπους όταν αντιμετωπίζουν το «κακό», ποιος δαίμονας χαροποιεί τα ανώριμα μεν, «ολοκληρωμένα» δε νοητικά κατασκευάσματα των πολλών.
Ελεγαν οι πολύ παλιοί -και αναμασάνε οι πολύ σύγχρονοι- ότι ώς τα εφτά του ο άνθρωπος έχει αποθηκεύσει ό,τι θα τον χαρακτηρίζει ώς την τελευτή του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζονται η Παιδεία και ο Πολιτισμός, αλλά μόνο για να τον οδηγήσουν σε μια οιονεί επαγγελματική αποκατάσταση (σε θρησκείες, ιδεολογίες, σεξουαλικά ξυπνήματα και όλα τα «διαδικαστικά», που όλοι γνωρίζουμε).
Το θηρίο της κυριαρχίας φαίνεται να 'ναι καλά εγγεγραμμένο στα κύτταρα ακόμη και των παιδιών - παίζει ρόλο το περιβάλλον βεβαίως στο οποίο μεγαλώνουν (ήχοι, χρώματα, «συμβουλές», διδακτισμός, γλώσσα), αλλά η διαμόρφωση έχει συντελεστεί.
Το να προσφεύγεις στη Δικαιοσύνη, όπως έκαναν οι γονείς του ξυλοδαρθέντος μαθητή, είναι μια δίκαιη λύση, αλλά μάλλον είναι αργά και για τα παιδιά και για την Παιδεία, που είναι η αρχή των πάντων, αλλά αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν οι γονείς από τότε που το παιδί αναπαύεται (και χαίρεται;) στη μητρική μήτρα.
Το φως είναι που μετράει - το φυσικό και το πνευματικό.
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου