Φεγγαροκρουσμένοι
«Σούπερ μουν» είναι αυτό. Πού θα πάει, θα περάσει... | EUROKINISSI/ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Οταν ο ήλιος είναι γκανταμπαντάμ πάνω απ' το κεφάλι σου, ντάλα μες στην πόλη, μία ελαφριάν δυσανεξίαν την αισθάνεσαι, ένα υφέρπον μουροχαβλίασμα το νιώθεις, ένα κάποιο νυσταλητό το επιζητάς. Αντιθέτως, όταν είναι το φεγγάρι πάλλαμπρο στον ουρανό, αναδύονται μεθέξεις παρελθοντικές, ενέργειες απόκοσμες, με δυο λόγια ενεργοποιείται το είναι σου, το μέσα βγαίνει όξω σου. Πόσο μάλλον, όταν δεν μιλάμε για ένα απλό φεγγάρι.
Για τη «Σούπερ Σελήνη» (όχι, δεν είναι ακόμη μία υπερήρωας), γνωστή στην αστρονομική ορολογία ως «Super Moon», είχαμε μιλήσει στο μάθημα Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο. Ωστόσο, όπως τα περισσότερα πράγματα, αλλιώς είναι στη θεωρία, αλλιώς στην πράξη.
Ειδικά, όταν η δεύτερη δεν έχει ποτέ γίνει... πράξη. Η τελευταία πανσέληνος δεν ήταν μόνο από τις μεγαλύτερες και ομορφότερες του έτους, αλλά και δώρο για αστρονόμους, αισθηματίες και λυκανθρώπους, καθώς αποτέλεσε την αρχή ενός φαινομένου, που δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ ξανά: αν και τα «supermoon» δεν εμφανίζονται σπάνια, ωστόσο ποτέ στην ιστορία της αστρονομίας δεν έχουν παρατηρηθεί τρία συνεχόμενα στη σειρά. Ενα, δύο, τρία.
Οχι το ένα δίπλα στ' άλλο (μην αλαλιάσουμε και τελείως), αλλά το ένα μετά το άλλο. Αυτό πρόκειται να συμβεί φέτος. Το ένα το είδαμε, τ' άλλα δύο τα αναμένουμε. Μάλιστα, το επόμενο (14 Νοεμβρίου) θα είναι και το πλησιέστερο φεγγάρι στη Γη, που θα έχουμε δει μέσα στον 21ο αιώνα.
Οχι πως έχουν περάσει και πολλά χρόνια απ' όταν μπήκαμε σ' αυτόν τον ρημαδοαιώνα. Δεν φτάνει που τον γιορτάσαμε λάθος χρονιά (ένεκα η γκλαμουριά του μιλένιουμ βλέπεις... το 2000 χτύπαγε καλύτερα στις βιομηχανίες κατασκευής θεάματος, θεατών και καταναλωτών), δεν έχουμε προκάνει να τον καλοκαταλάβουμε κιόλας.
Εικοστός πρώτος αιώνας είναι αυτός! Αν το 2000 π.Χ. η Κίνα ήδη εξέδιδε επιταγές και στην Ελλάδα στήναμε παλάτια στην Κνωσό, σύμβολα του υπέρτατου (και εξαιρετικά πρωτοποριακού, για να μιλήσω και με όρους «θεάματος») μινωικού πολιτισμού, το 2000 μ.Χ. ψάχνουμε πεζοδρόμιο να παρκάρουμε την τζιπούρα μας, ώστε να μη βρει χώρο ο πεζός να περπατήσει (δεν μιλάω καν για καροτσάκια με μωρά ή ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες -γι' αυτούς ο δημόσιος χώρος είναι σχεδόν ανύπαρκτος).
Εικοστός πρώτος αιώνας είναι αυτός! Θα περίμενε κανείς ότι έπειτα από «Επτά πολέμους, τέσσερις πτωχεύσεις και επτά εμφυλίους» (όπως τιτλοφορείται και το τελευταίο βιβλίο του γνωστού ιστορικού Γιώργου Δερτιλή, από τις εκδόσεις Πόλις), κάτι θα ξέραμε, κάπως πιότερο υποψιασμένοι θα ήμασταν.
Και αν δεν ξέραμε, τουλάχιστον κάπως σεβαστικότεροι θα στεκόμασταν σ' αυτά που, αν και θά 'πρεπε, δεν ξέρουμε. Και δεν θα βγαίναμε με πένα και μελάνι, και με χολή πολλή -έτσι για να πάρει χρώμα ο λόγος- να γράφουμε «για ένα τσούρμο κομματικών ακτιβιστών της Αριστεράς, που χρόνια έζησαν στο περιθώριο της πολιτικής και της κοινωνίας» και πως «όσα περιγράφονται σήμερα ως ανορθογραφία στη δημοκρατία μας (από το “μας”με τσάκισε) είναι οι μέθοδοι που τους επέτρεψαν να επιβιώσουν τα χρόνια της πολιτικής τους ανυπαρξίας». Και πως, κρατηθείτε, «ακόμη και όσα οι ίδιοι αποκαλούν “κοινωνικούς αγώνες” δεν ήταν παρά η συνεχής προσπάθεια εκφοβισμού της Πολιτείας και των εκπροσώπων της».
Δεν χρειάζεται να πέσουμε στο επίπεδο του κουτσομπολιού, αν και το υπολήπτομαι δεόντως, και να πούμε ποιος τα έγραψε αυτά. Δεν έχει σημασία το πρόσωπο, καθώς δεν είναι ένας. Είναι ο οποιοσδήποτε «ένας» που εκπροσωπεί συγκεκριμένους «πολλούς».
Τους πεζοδρομιοπαρκαδόρους, τους τηλεαστέρες που σχολιάζουν την πολιτική πραγματικότητα μεταξύ κολλαγόνου και αλόης, τους ξεφτισμένους μικρομεσαίους και, φυσικά, τους «εκπροσώπους της Πολιτείας» που τους «εκφόβιζε το τσούρμο των αριστερών». Δεν σκέφτομαι κανέναν άλλο, παρά τον κατακαημένο τον Παττακό -τι εκφοβισμό βίωσε απ' όσους «ζούσαν στην πολιτική ανυπαρξία».
Οταν το «υπάρχω πολιτικά» συνδέεται με το «κατέχω την εξουσία», και ακόμα χειρότερα με το «η εξουσία μού ανήκει», τότε ο ναρκισσισμός και η αλαζονεία είναι τα λιγότερα από τα κακά που ξεπηδούν στον αφρό των ημερών. Αλλά είπαμε, «σούπερ μουν» είναι αυτό. Πού θα πάει, θα περάσει. Προσοχή - Οχυρωματικά Εργα: το επόμενο θα πραγματοποιηθεί 25 Νοεμβρίου 2034!
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου