Αφιερωμένο
Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη
Είναι αυτό που λέμε, να μη σου τύχει. Φαντάσου τώρα, να είσαι νέα, όμορφη και από καλή γενιά (απόγονος του ΔαBίδ, όχι μικροπράγματα) και μες στο άγριο χάραμα να ξεπροβάλλει εμπρός σου ένας άγνωστος, με αγγελική μορφή και να σου προσφέρει λουλούδια. «Αυτά τα λίγα άνθη του καλού» να σου πει, «πάρ' τα και θα σώσεις τον κόσμο». Ποια γυναίκα θα αντιστεκόταν;
Δεν προλαβαίνεις να τα καλομυρίσεις και νά σου η κοιλιά να μεγαλώνει και νά σου ζαλάδες και στομαχικά. Οσο και να μη θες, το καταλαβαίνεις πως μάλλον γκαστριά σε τριγυρίζει, όσο κι αν άντρας δεν σ' ακούμπησε. Και άντε να περάσουν εννέα μήνες και να κοιλοπονάς και στέγη να μη βρίσκεις να γεννήσεις, χαμός τριγύρω, μωρά να σφάζονται, γυναίκες να σκούζουν. Και συ, μες στη φωτιά και την αντάρα, να ψάχνεις και για μαμή και γι' άντρα.
Ν' ανεβαίνεις στον γάιδαρο (διόλου βολικά, πιστέψτε με - ανήκω στην τελευταία ίσως γενιά που είχε το προνόμιο η γιαγιά να έχει γαϊδουράκι και να μας πηγαίνει βόλτα, τα καλοκαίρια στο χωριό, μπας και φάμε μια μπουκιά), να τρέχεις πανικόβλητη, με τα πολλά να βρίσκεις ένα μαντρί μες στο καταχείμωνο και να το γεννάς επιτέλους το άτιμο το παιδί.
Κάτι άστρα που ανάψανε, κάτι περίεργοι τύποι που αριβάρανε ακάλεστοι, φέροντες λιβάνια και σμύρνες (χάθηκε κάνα ρουχαλάκι για το μικρό), εσύ ζαλισμένη από τη γέννα, έρχονται και τα λιβάνια και σε αποζαλίζουν, άντε να καταλάβεις τι σου λένε οι σοφοί μάγοι: κάτι για «υιό του Θεού», κάτι για «υιό του ανθρώπου» και δώσ' του υποκλίσεις και μετάνοιες, βρε παιδιά δεν είναι του Ζεβεδαίου το παιδί να λες εσύ, τον χαβά τους αυτοί, βρε να το σπουδάσω θέλω, να το κάνω άνθρωπο, να μάθει έστω μια τέχνη, στρωμένη δουλειά έχει ο πατέρας του, όχι -εκεί αυτοί-, σωτήρας θα γίνει, τις αμαρτίες του κόσμου θα πάρει πάνω του.
«Αλλα λόγια λέτε, βρε παιδιά» αναφωνείς εσύ. «Τι καμώματα είναι τούτα, με το ζόρι σταύρωμα;» Αυτοί απτόητοι. Και το μωρό, από κοντά. Να λαμπυρίζει μες στη νύχτα, λες και το 'ξερε ήδη πως θα κάνει του κεφαλιού του, ό,τι κι αν λέει η δόλια μάνα.
«Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, άσε τους ακτιβισμούς. Δεν θες να γίνεις ξυλουργός; Ας γίνεις της αγάπης μας φρουρός. Κράτα τα διδάγματα για μας εδώ, μέσα στην οικογένεια, μην τα λες παραέξω. Δεν είναι έτοιμοι οι άνθρωποι να τα παρατήσουν όλα (πίκρες, μανίες, κακίες) και να ακολουθήσουν το παράδειγμά σου» να του λες.
Τίποτα αυτός. Εκεί, τον χαβά του. Πως θα άρει, λέει, τις αμαρτίες του κόσμου! Πως θα τον κάνει να χαμογελά!""Αντε να βρεθούνε ν' ακολουθήσουν, πόσοι να πω; Δυο; Τρεις; Δέκα; Μια ντουζίνα; Ε, εδώ είμαι κι εδώ είσαι, στους δώδεκα ο ενδέκατος θα σε προδώσει... Ακου και μένα, μια φορά διάολε! Δεν πέρασα και λίγα... Βρες μια καλή κοπέλα, μη γυρνάς με τις μαυροφόρες, τόσα προξενιά μας φέρνουνε. Να σε στείλουμε και στο εξωτερικό, άμα θες.
Να δεις καινούργια πράγματα, ν' ανοίξει το μυαλό σου. Να πας να δεις πώς ζει ο κόσμος, να νοικοκυρευτείς... Μα δεν το καταλαβαίνεις, γιε μου; Είν' ο πόνος μου αβάσταχτος καλέ μου που σε βλέπω σαν ξερόφυλλο του ανέμου, στη ζωή κυνηγημένος να γυρνάς. Ακου, γιε μου: είν’ οι άνθρωποι απάνθρωποι, καλέ μου, οι αρχόντοι είν’ εμπόροι του πολέμου και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά...""
Προχθές στο μετρό, ένας νεαρός άνδρας χαμογελούσε συνέχεια. Κανονικό χαμόγελο. Οχι μειδίαμα. Για ώρα. Δεν κοιτούσε κάτι. Απλώς χαμογελούσε. Ολοι, της αφεντιάς μου συμπεριλαμβανομένης, τον κοιτούσαμε περίεργα... Δεν ξέρω πόσοι σωτήρες έχουν γεννηθεί και πόσοι γεννιούνται ακόμη.
Αυτό που ξέρω είναι πως εν έτει 2016, που βλέπουμε νεκρούς αράδα, παιδιά τουμπανιασμένα από πνιγμό και χαλασμό και εν ψυχρώ δολοφονίες και δεν μας κάνει εντύπωση, το χαμόγελο ακόμη μας ξαφνιάζει... Λίγο πριν κατέβει στον προορισμό του, δεν άντεξα. Του είπα «ευχαριστώ». Δεν πρόλαβα να του πω γιατί.
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου