Φύλο σιγής

Συντάκτης: 

Νόρα Ράλλη

Ρωτάω, ρωτάω και απάντηση δεν παίρνω. Δεν το αρνούμαι, οι ερωτήσεις παίζουν μέγα ρόλο στη ζωή μου. Ρωτώντας πας στην πόλη, λένε όσοι χάνουν συχνά τον δρόμο τους, και δίκιο έχουν. Τι γίνεται όμως με ερωτήματα του τύπου «γιατί έπρεπε να εφευρεθεί ο άνθρωπος;», «τι διάολο προσφέρει στην εξελικτική διαδικασία;», «ποιο το αντίβαρο σε τόση κακία, χαμό και χαλασμό;».

Ή λιγότερο υπαρξιακά και περισσότερο «φιλολογικά», όπως «πώς είναι δυνατόν να ξεχωρίσω το έργο ενός ανθρώπου από την προσωπικότητά του;». Στα πρώτα απάντηση δεν έχω λάβει. Τι γιόγκες, τι ρέικι, τι φιλοσοφία, τι επιστήμη... όλα τα δοκίμασα, ακόμη τα μελετάω, αλλά δεν. Και άμα αυτά «δεν», «δεν» κι εγώ. Οσο για τους διανοούμενους, ούτε εκεί έχω κατορθώσει να ξεχωρίσω τα πάθη από τα λάθη τους. Τα έργα από τα λόγια τους. Τις ημέρες απ' τα έργα τους.

Δεν είναι λίγοι όσοι -και μάλλον ορθά- ξεχωρίζουν τα παραπάνω και μπορούν να διακρίνουν, π.χ., το μεγαλείο ενός ποιήματος του Εζρα Πάουντ απ' τη φασιστική του δράση. Μπορούν να πουν στην ίδια πρόταση «ήταν σπουδαίος ποιητής, υποστήριξε τον φασισμό», χωρίς να χάσει το ένα από το άλλο. Δύο σε ένα. Εμ σαμπού, εμ κοντίσιονερ. Και πρόβλημα ουδέν.

Προσωπικά, πάντως, δεν μπορώ να το καταπιώ. Μα είναι δυνατόν να διαβάζω «Πηγαίνετε τραγούδια μου στους μοναχικούς και τους ανικανοποίητους. Πηγαίνετε σε αυτούς με τα σπασμένα νεύρα, στους δούλους της συμβατικότητας. Χαρίστε τους την περιφρόνησή μου για τους δυνάστες τους. Πηγαίνετε σαν μεγάλο κύμα από κρύο νερό...» και την ίδια στιγμή να ξέρω πως αυτός ο άνθρωπος, αυτός, έγινε ενθουσιώδης υποστηρικτής του Μουσολίνι; Πως έγινε κορυφαίος προπαγανδιστής του Αξονα (σ.σ. διμερές μυστικό σύμφωνο, μεταξύ ναζιστικής Γερμανίας και φασιστικής Ιταλίας);

Πως διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη Δημοκρατία του Σαλό, που μαύρη κι άραχλη η ώρα που δημιουργήθηκε; Κάπου μπερδεύομαι, εκεί που γοητεύομαι, απογοητεύομαι, περδικλώνομαι στο ταλέντο, σκοντάφτω στην ιστορία και καταλήγω να τρώω τα μούτρα μου, φαρδιά πλατιά πάνω σε ακάνθινους στίχους και μαραμένες προσδοκίες (μ' αυτά και μ' αυτά, μ' έπιασε το λυρικό μου).

Οπως μ' έπιασε, λέω να μ' αφήσει, και από τα λυρικά μέλια θα το γυρίσω στη σκληρή πολιτική φιλοσοφία. Και αφού δεν έχω τον Πάουντ μπροστά μου, θα την πληρώσει ο Μπαλιμπάρ (να εξηγούμαι: δεν συγκρίνω φυσικά τον Ετιέν Μπαλιμπάρ με τη δράση του Πάουντ. Απλά αυτόν είδα, αυτός θα τ' ακούσει!). Πρωτίστως, ωστόσο, τον άκουσα εγώ με προσοχή.

Βρέθηκε ο σημαντικός αυτός Γάλλος καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας, αλλά και ενεργός διανοούμενος, στη χώρα μας και μίλησε για το νέο του βιβλίο («Ευρώπη, κρίση και τέλος;», εκδ. Ταξιδευτής). Τον άκουσα να λέει για τον νέο ευρωπαϊκό λαό που πρέπει να πάψει να είναι απών και το πώς θα γίνει αυτό και τον τρόμο του για τον Τραμπ και τη Λεπέν και τον καταβεβλημένο σοσιαλισμό στην Ευρώπη και άλλα σπουδαία και θαμαστά. Δίπλα του, εξαιρετικοί ομιλητές. Ολοι άντρες.

Εξαιρετικοί και μόνο άνδρες. Γυναίκα καμιά. Καμία εντύπωση φυσικά δεν έκανε ούτε στους ομιλούντες, ούτε στο ακροατήριο - όπως είμαι σίγουρη πως θα έκανε, αν στα περισσότερα πάνελ ομιλιών βλέπαμε γυναίκες και μόνο γυναίκες.

Εδώ το 'χα να ρωτήσω (κάτι τέτοιες στιγμές ξυπνάει η Καλλιρρόη Παρρέν μέσα μου), μα βαστήχτηκα: μέγα φιλόσοφε, γιατί; Γιατί μας φαίνεται φυσικό κάτι που εναντιώνεται στις αξίες που αναλύεις; Γιατί δεν το έθιξες καθόλου ενώ το βλέπεις να συμβαίνει δίπλα σου; Θα μου πεις, όλα τα 'χει η Μαριορή, τα φεμινιστικά τη μάραναν. Ε, ναι. Και αυτά τη μάραναν (στην κυριολεξία), καθώς οι φέροντες φύλλο συκής την έχουν καταντήσει φύλο σιγής.

Στον απόηχο της ορκωμοσίας του Τραμπ, πραγματοποιείται σήμερα μία από τις σημαντικότερες πορείες στην ιστορία της Αμερικής, για τα δικαιώματα των γυναικών σε όλο τον κόσμο, το Women's March on Washington. Ελπίζω στους δρόμους να δω κυρίως άνδρες. «Μεγάλους» άνδρες, δίπλα σε σπουδαίες γυναίκες.

Πηγή www.efsyn.gr